Somewhere Somehow : รัก ปาก แข็ง

ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ คนที่เขาจะรักอยู่เฉยๆเขาก็รัก แต่คนที่เขาหมดรักแลกมาด้วยลมหายใจก็ไร้ค่า ความรักที่เขาไม่ต้องการก็คงทำได้แค่ทำใจ เมื่อคนหนึ่งทำใจได้แต่อีกคนกลับไม่ให้ไป โปรดติดตาม

"เธอคือ 'ของ' ที่พี่ทำหาย... และพี่จะตามไปทวงคืนทุกที่!" ใครบอกว่า 'ธาม' วิศวะปี 3 เป็นเจ้าชายน้ำแข็ง? เพราะทันทีที่เขาเจอกับ 'มะนาว' สาวน้อยบริหารฯ ที่แสนจะน่ารักแต่ปากกล้า... องศาในตัวเขาก็เปลี่ยนเป็นไฟคลั่งรัก เธอ : "พี่มาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของฉันทำไมคะ!" เขา : "แต่พื้นที่ส่วนตัวของเธอ... มันกลายเป็นพื้นที่ส่วนตัวของพี่ไปแล้วตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน... ที่รัก" ห้ามพลาด! เมื่อวิศวะสุดเย็นชาต้องละทิ้งเกียร์เพื่อตามติดสาวบริหารฯ จนถึงรั้วคณะ! ชีวิตเฟรชชี่ที่คิดว่าจะสดใส... กำลังจะถูกคลื่นความคลั่งรักของเขาโถมใส่จนหมดสิ้น!

เธอ ”แอบแซ่บ” กับเพื่อนสนิทของน้องชาย แต่มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ ก็เด็กมัน “สมยอม” อะ ผิดทั้งคู่! “หยุดทำไม” คนที่ยังติดใจรสชาติจูบแสนหวานถามเสียงกระเส่า ปล่อยมือออกจากลำคอแกร่ง เพื่อใช้มันลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกกำยำ เด็กนี่โตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่คิดว่าคิริวจะมีร่างกายใหญ่โตขนาดนี้มาก่อน “พราว อย่าเสียใจทีหลังนะ อย่าลืมด้วยว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้น” ถ้าลืมกู ‘เอา’ ตาย คิริวต่อคำนั้นในใจ เพราะเขาโดนดึงคอลงไปจูบอีกแล้ว ดูเหมือนพี่พราวแม่งจะติดใจจูบเขาเข้าแล้ว และคราวนี้เธอเป็นคนจูบเขาเอง ลิ้นเล็กขยับไปมาอย่างช่ำชอง ดูดดึงลิ้นของเขาจนเกิดเสียงดังน่าเกียจ แต่กลับเร้าให้รู้สึกอยากมากขึ้น คนตัวเล็กกว่าพยายามดันให้เขานอนบนเตียง เขาเลยทำตัวเชื่องๆเข้าไว้ เพื่อให้พี่พราวได้ทำทุกอย่างตามใจต้องการ ลิ้นเล็กเริ่มแผลงฤทธิ์ เปลี่ยนจากจูบ มาดูดไปตามลำคอเขา ไม่ได้แรงมาก แต่ก็ไม่ได้เบานัก มันคงขึ้นรอยแหละ แต่แม่งปล่อยให้ทำไปก่อน

เพราะเธอเป็นลูกติดของแม่เลี้ยงเขา เด็กสาวที่เขาเคยคิดว่าเป็นลูกของแม่บ้าน กลับกลายมาเป็นสมาชิกอีกคนในครอบครัว เขาจึงตั้งแง่จงเกลียด จงชัง " เธอกับแม่เธอนี่มันเหมือนเห็บ หมัดที่เกาะครอบครัวฉันไม่ไปไหนเลยนะ กี่ปีมาแล้วที่ฉันอุตส่าห์หนีไปอยู่ต่างประเทศพวกเธอก็ไม่ยอมไปไหน" วาจาเผ็ดร้อนที่ไม่น่าออกมาจากปากของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความรังเกียจ ทำให้คนฟังถึงกับน้ำตาตกใน เพี้ยะ!!!! เสียงฝ่ามือเล็กกระทบใบหน้าข้างหนึ่งของชายหนุ่ม จนหน้าของเขาหันไปตามแรงมือ " คุณจะดูถูกฉันยังไงก็ได้ แต่ฉันไม่ยอมให้คุณมากล่าวหาแม่ของฉันเด็ดขาด" หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ " เธอกล้าตบฉันงั้นหรอ ยัยเด็กบ้า รู้จักคนอย่างฉันน้อยไปซะแล้ว" " ถึงกับหอบเลยหรอ ป่านนี้คงแฉะหมดแล้วสินะ คนอย่างเธอนี่มันร่านดีจริงๆ คราวนี้ฉันแค่ทดสอบสินค้า แต่ถ้าเธอยังหน้าด้านอยู่บ้านหลังนี้อีก ฉันไม่หยุดแค่นี้แน่"

ต่อให้คนทั้งโลกจะไม่ต้องการเธอ ขอแค่เขาคนเดียวที่ต้องการ แค่นั้นก็พอแล้ว…แต่มันคงเป็นแค่ฝัน ฝันเล็กๆ ของคนที่ทำได้เพียงแอบรัก เขาไม่ไยดี ออกจะเกลียดขี้หน้า แต่เธอกลับรักหมดใจ และเพราะอยากเป็นที่รัก ปานระพีจึงสละไตข้างหนึ่งให้มหรรณพ สามีจอมเย็นชาผู้ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา แต่ผลของการทำความดีกลับทำให้เธอกลายเป็นที่ชัง หนำซ้ำเขายังขอหย่า เพื่อจะไปแต่งงานกับผู้หญิงที่เข้ามาชุบมือเปิบประกาศกร้าวว่าเป็นคนสละไตให้เขา หากทว่าเธอยังคงกล้ำกลืนฝืนทนกอดทะเบียนสมรสด้วยเหตุผลบางประการ กระทั่งเกิดเหตุสลด ปานระพีกลายเป็นคนตาบอดในชั่วข้ามคืน ชีวิตของคุณหมอสาวพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ มืดมน สิ้นหวัง และโดดเดี่ยวในโลกอีกใบที่ไม่เคยรู้จัก ที่สุดเธอจึงตัดสินใจเซ็นใบหย่า เพื่อที่จะได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ “หึ…จะบอกอะไรให้นะ” เขาเว้นระยะห่าง แค่นยิ้ม แล้วเอ่ยต่อด้วยท่าทางสุดแสนจะโอหัง “เด็กคุณน่ะโดนวางยาปลุกเซ็กส์ แล้วมาหลอกอึ๊บผม” “หลานยายเป็นผู้ถูกกระทำต่างหากล่ะ”

วันวิวาห์ ตกหลุมรักผู้อุปการะของเธอตั้งแต่แรกพบ หญิงสาวพยายามทำทุกอย่างให้เขาภาคภูมิใจ แต่ดูเหมือนว่าสายตาคู่นั้นจะมองเห็นแค่เพียงเด็กที่ก่อปัญหาวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน... เธอ พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อก้าวข้ามเส้นบางๆ ระหว่างความสัมพันธ์ รามิล นักธุรกิจเจ้าของโรงแรมหรูอย่าง A.W.HOTEL ถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับวันละหลายรอบ เมื่อเด็กที่เขาอุปการะไว้เจ็ดปีก่อนกลับมาเยือนแผ่นดินเกิดอีกครั้ง... เขา พยายามรักษาระยะห่าง แต่เธอดันชอบเข้ามาในระยะประชิด กระทั่งวันที่ทั้งสอง ตื่นขึ้นมาบนเตียงเดียวกันครั้งแล้วครั้งเล่า... สิ่งเดียวที่เธอต้องการจากเขาคือ ความรัก แต่สิ่งเดียวที่เขาต้องการจากเธอคือ  ความลับ สุดท้ายแล้วความรักที่มาพร้อมความลับมันจะลงเอยแบบไหนกัน?

จักรพรรดิตราหน้าบูรณิมาว่าเป็นลูกฆาตกร แม่ของเธอฆ่าภรรยาของเขาอย่างเลือดเย็น ทำให้ลูกเขากลายเป็นเด็กกำพร้า ฉะนั้นเขาจึงประกาศกร้าวว่าต่อให้แม่ของเธอตายเป็นผีตกนรกหมกไหม้ แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่เช่นเธอ ก็ต้องชดใช้อย่างสาสม! กระทั่งทุกอย่างถึงจุดสิ้นสุด พร้อมกับการจากไปของเธอ เขากลับพบว่าเขาไม่เหลืออะไรเลย เเม้กระทั่งหัวใจตัวเอง... "ถ้าแค้นนัก! ก็ฆ่าฉันเสียเถอะ!" บูรณิมาตะโกนใส่หน้าอย่างเหลืออด "ถ้าเธอตาย เรื่องนี้ก็หมดสนุกน่ะซี้" "คนถ่อย!" "ชมกันบ่อยขนาดนี้ คงได้สลบคาเตียง" คนหัวใจทมิฬแสยะยิ้มร้าย "สารเลว!" "แล้วชอบไหมจ๊ะ ที่มีผัวสารเลวแบบนี้" "ไปลงนรกซะ!" "เอากับเธออยู่ขนาดนี้ ไม่ลงนรกหรอกเบบี๋ มีแต่จะขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด" เขาว่าพลางเคลื่อนเข้าหา "ถะ...ถ้าคุณไม่หยุด ฉันจะกลั้นใจตาย" "ห้ามคิดแม้แต่จะทำร้ายตัวเอง ชีวิตเธอเป็นของฉัน จะเป็นหรือตายฉันเท่านั้นที่เป็นคนกำหนด ฉะนั้นตราบใดที่ฉันยังใช้งานร่างกายเธอไม่สาสม อย่าได้คิดทำให้ของของฉันมีตำหนิ" คนโอหังออกคำสั่งอย่างเผด็จการ "ชีวิตฉันเป็นของฉัน ไม่ใช่ของคุณ"

พอใจหนีเขาไปถึงห้าปี แต่ว่าคงเพราะโชคชะตา จึงทำให้เธอกับเขาได้เจอกันอีกครั้ง ภูผาเฝ้าตามหาเธอมาตลอดทั้งห้าปี ตั้งแต่เธอหนีเขาไป ชีวิตของชายหนุ่มก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย น้องภูมิ เด็กชายวัยห้าปีที่เหมือนโซ่ทองคล้องใจ ให้พ่อกับแม่กลับมาคืนดีกัน

"ฉันรวยมากพอ...ที่จะซื้อเธอ เอาคนอย่างเธอมากระแทกเล่นๆ ได้" ใบหน้าอันหล่อเหลาเอ่ยมาด้วยสีหน้าอันดุดัน "เงินนายอาจจะซื้อคนอื่นได้ แต่...ซื้อคนอย่างฉัน...ไม่ได้" "คำพูดเธอแม่งโครตจะดูแพง เลยวะ..." เจมส์เสมองร่างบางราวกับดูถูกผู้หญิงที่ตนกำลังสนใจ "แต่ที่จริงถูกยิ่งกว่าแจกฟรี..." "เพียะ" อันนาฟาดฝ่ามือเรียวเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเจมส์ด้วยถ้อยคำที่ดูถูกและเหยียดหยาม "เธอ..." เจมส์จ้องอันนามาด้วยสายตาอันดุดัน ยัยนี้กล้าดียังไงมาตบหน้าเขาถึงสองครั้ง

“ “กูจะได้เตือนสติมึง กูคิดกับมึงได้แค่เพื่อนเท่านั้น ถ้ามึงไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจบ มึงก็อย่าคิดกับกูมากกว่าเพื่อน เพราะคนที่ยืนอยู่ในหัวใจของกูมีเพียงแค่ริสาคนเดียว!!” “ทั้งที่มันทำให้มึงเจ็บเพราะมีคนอื่น ทั้งที่มันไม่ได้รักมึงแล้ว แต่กูสิรักมึง กูรักมึงมาตลอด ทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้างวะ! ฮึก!” ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ทำไมวะ! ฉันรักปั้นจั่นมาตลอด ทำไมเขาไม่หันมาสนใจฉันบ้าง! ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นความรักของฉันบ้าง “มึงออกไปจากห้องกูเลยไป!!” ปั้นจั่นมองหน้าฉันแล้วชี้ไปที่ประตู ฉันจ้องหน้าผู้ชายที่ฉันรักอย่างเสียใจ ในหัวมีแต่คำถามมากมาย ทำไมวะ! ทำไม! ทำไม! “กูผิดเหรอที่กูรักมึง กูรักมึงก่อนริสาอีก ฮึก!...” “หุบปากแล้วออกไป!!”