คู่กัด

คำว่ารัก...ไม่ควรจำกัดไว้แค่คำว่าเพศ เพราะโลกใบนี้ไม่มีใครเลือกเกิดได้ แต่ทุกคนเลือกที่จะเป็นได้ เหมือนกับเขาสองคน ที่คิดว่า ความรักคือสิ่งที่สวยงามยิ่งกว่าสิ่งใด

ตะวัน อิทธิพล พัชรสินธิ์ุ ปีสี่ คณะวิศวะ 187/60 หนุ่มวิศวะต่างจัดหวัด ที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพเพราะความชอบของตัวเอง นิสัยเป็นคนสนุกสนาน รักสนุก เป็นที่รักของเพื่อนทุกคน คาเทียร์ กชมน ธนหิรัญกิจ ปีสาม คณะบริหาร 163/47 ลูกสาวคนสวยของคิณกับขวัญตา ภายนอกเป็นลุคลูกคุณหนู ผู้ชายตามจีบเป็นขบวนรถไฟ แต่ยังไม่เจอคนที่ใช่ เลยปฏิเสธด้วยท่าทางสวย ๆ นิสัย เป็นคนรักเพื่อน สนุกสนาน ไม่ชอบผู้ชายที่เรียนวิศวะเพราะคิดว่าเถื่อน คำโปรย เพราะความผิดพลาดในคืนนั้น ทำให้เปลี่ยนความสัมพันธ์ของเขาและเธอที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้ไปตลอดกาล “เธอมันนิสัยไม่ดี ได้ฉันแล้วคิดจะทิ้ง ผู้หญิงดี ๆ เขาไม่ทำกันหรอก” “ถ้าฉันมันผู้หญิงไม่ดี พี่ก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ” “เรามาไกลเกินกว่าที่จะพูดคำนั้นแล้ว ไปตกลงกันดี ๆ ดีกว่า” "ได้กันแล้ว พี่ต้องทำตัวเบอร์นี้เลยเหรอ" "เบอร์ไหน?"เขายักคิ้วกวนเธอ"เบอร์ตองหรือเปล่า"

เธอ ”แอบแซ่บ” กับเพื่อนสนิทของน้องชาย แต่มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ ก็เด็กมัน “สมยอม” อะ ผิดทั้งคู่! “หยุดทำไม” คนที่ยังติดใจรสชาติจูบแสนหวานถามเสียงกระเส่า ปล่อยมือออกจากลำคอแกร่ง เพื่อใช้มันลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกกำยำ เด็กนี่โตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่คิดว่าคิริวจะมีร่างกายใหญ่โตขนาดนี้มาก่อน “พราว อย่าเสียใจทีหลังนะ อย่าลืมด้วยว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้น” ถ้าลืมกู ‘เอา’ ตาย คิริวต่อคำนั้นในใจ เพราะเขาโดนดึงคอลงไปจูบอีกแล้ว ดูเหมือนพี่พราวแม่งจะติดใจจูบเขาเข้าแล้ว และคราวนี้เธอเป็นคนจูบเขาเอง ลิ้นเล็กขยับไปมาอย่างช่ำชอง ดูดดึงลิ้นของเขาจนเกิดเสียงดังน่าเกียจ แต่กลับเร้าให้รู้สึกอยากมากขึ้น คนตัวเล็กกว่าพยายามดันให้เขานอนบนเตียง เขาเลยทำตัวเชื่องๆเข้าไว้ เพื่อให้พี่พราวได้ทำทุกอย่างตามใจต้องการ ลิ้นเล็กเริ่มแผลงฤทธิ์ เปลี่ยนจากจูบ มาดูดไปตามลำคอเขา ไม่ได้แรงมาก แต่ก็ไม่ได้เบานัก มันคงขึ้นรอยแหละ แต่แม่งปล่อยให้ทำไปก่อน

...เพียงเพราะเขากลัวว่าจะมีใครคนหนึ่งเสียใจและอยากเอาชนะใครบางคนเธอจึงตกเป็นคนที่รองรับอารมณ์ทั้งหมด...

พระเอก ณคุณ อายุ 21 ปี เรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขายานยนต์ ปี 3 ( ดื้อๆเเบบนี้ต้องโดนจับฟาด ) นางเอก น่านฟ้า อายุ 18 ปี เรียนคณะ วิศวกรรมศาสตร์ สาขายานยนต์ ปี 1 ( มาฟาดเร็วๆนะคะหนูรออยู่ ) ❌ ไม่มีนอกใจ - ไม่มีนอกกาย ❌ ✅✅✅ มีเเต่ความน่ารัก อบอุ่น คลั่งรัก ละมุนบอย ฟีลกู๊ด ✅✅✅ เป็นเซตรุ่นลูกของฉลาม - ซาเนีย เรื่อง My Gazania วิศวะทรงกลด ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ อาจจะมีคำพูดหรือฉากที่ไม่เหมาะสมไม่ได้ตั้งใจพลาดพิงบุคคลใดบุลคลหนึ่งหรืออาชีพใดทั้งนั้นให้เสียหาย โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม ติชมได้เเต่ขอเเบบสุภาพค่ะ ❌ ห้ามดัดเเปลงหรือคัดลอกเลียนเเบบถ้าเจอจะดำเนินคดีตามกฎหมายทันทีไม่มีละเว้น ❌

'กูไม่เอาคนร้ายๆ อย่างมึงมาเป็นเมียหรอกอีเนส' 'ต่อให้โลกนี้มีแค่มึงคนเดียว กูก็ไม่เอามาทำผัวค่ะ กูสวย!!'

"หงหลินซิน" ท่านหญิงอับโชคแห่งหยุนหนาน ที่ต้องเดินทางมาทำพิธีล้างความโชคร้าย โดยคำสั่งของฝ่าบาทที่ส่งเขา.... "จินอวี้หาน" ราชครูหนุ่มซึ่งควบตำแหน่ง "ที่ปรึกษา"ส่วนพระองค์ของฝ่าบาท ราชครูผู้เย็นชา ดุดันและเข้มงวดในกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด เมื่อทั้งคู่มาพบกัน ต่างฝ่ายก็ไม่ชอบหน้ากันเท่าใดนัก จินอวี้หาน : "ก็แค่สตรีน่าคาญเพียงคนเดียวทำให้ข้าต้องมาทำหน้าที่ไร้สาระนี่ถึงสามเดือน เสียเวลายิ่งนัก" หงหลินซิน : “มาถึงก็สั่งโน่นสั่งนี่ทำนั่นทำนี่ไม่ถามความเห็นข้าสักคำ เป็นคนที่มีนิสัยขัดกับหน้าตาจริง ๆ” เมื่อความไม่ชอบหน้า แต่เมื่อทั้งสองต้องอยู่ร่วมกันถึงสามเดือน ความสัมพันธ์จึงค่อย ๆ พัฒนาขึ้น(กับผีน่ะสิ) “ดูเหมือนว่าข้าเคยเตือนแล้วว่าสถานที่เช่นนี้ไม่เหมาะที่จะมาเที่ยวเล่น หากว่ามีใครพบท่านที่นี่เข้าท่านจะเดือดร้อนได้” “ข้าไม่ได้…” “เงียบเถอะแล้วฟังข้าให้ดี ตอนนี้ที่อารามหย่งอินกำลังจะเดือดร้อนเพราะการกระทำของท่าน หากยังอยากรอดอยู่ก็ฟังข้า จากนี้หากกล้าออกมาโดยพลการอีก ข้าจะไม่ไว้หน้าแม้ว่าท่านจะเป็นพระราชนัดดาของฝ่าบาท”

เสียนเปา' ปีศาจบุปผาที่บำเพ็ญตบะจนสามารถจำแลงร่างเป็นมนุษย์ นางออกเดินทางจากหุบเขาบ้านเกิดตามคำบอกเล่าของพี่สาว เพื่อค้นหาสถานที่ซึ่งปีศาจสามารถอยู่อาศัยได้เฉกเช่นสรวงสวรรค์ ระหว่างการเดินทางนางเผอิญพบกับกลุ่มโจรป่าเข้า จุดเริ่มต้นของเรื่องราวคงเป็นตอนที่ได้สบตากับคนผู้นั้น "เจ้าหัวเราะอะไร" เสียนเปาน้อยถามออกไปด้วยความหงุดหงิด "เมื่อคืนเจ้าคงมีความสุขไม่น้อย" หวังเหว่ยพูดพลางใช้สายตาคมกริบมองสำรวจตามเรือนร่างของสาวน้อย ครั้นเห็นว่าบนเรือนร่างของนางมีเพียงรอยฟกช้ำเล็กน้อย ไม่สมกับที่โดนคนพวกนั้นเคี่ยวกรำมาตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มจึงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนอกสนใจ เสียนเปารู้สึกไม่ชอบสายตาคู่นั้นของอีกฝ่ายเอาเสียเลย เมื่อเห็นว่าไม่ได้รับคำตอบ หวังเหว่ยจึงละความสนใจจากร่างบางมาสำรวจภายในกระโจม กลิ่นอายร่วมรักยังคงลอยอบอวลจนทำเอาจิตใจของชายหนุ่มเองเกิดนึกหวั่นไหว ของข้าวเครื่องใช้กองกันอย่างระเกะระกะ บนฟูกเต็มไปด้วยคราบน้ำใคร่ "คงเจอศึกหนักมาพอสมควร" "ท่านมาเพื่อพูดเรื่องไร้สาระแค่นี้หรือ" หญิงสาวไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเป็นสตรีใสซื่ออีกต่อไป โดยเฉพาะต่อหน้าคนผู้นี้ยิ่งไม่ควรเอาเสียเลย

“ถ้าจะทำหน้าแบบนี้ ก็ไม่ควรเสนอตัวให้กูตั้งแต่แรกสิวะ!” “ขอ ขอโทษ” “เงียบซะไวท์! แม้แต่เสียงร้องไห้ ก็อย่าให้มันเล็ดลอดออกมา” เพราะเหล้าผสมยาปลุกเซ็กส์ ที่บาร์เทนเดอร์ของผับแห่งหนึ่ง ใส่มันเพื่อหวังเคลมฉันตอนเมา ทำให้ฉันเสนอตัวให้เขา ไลน์เนอร์ เดือนสุดโหดจากคณะวิศวะ เขาเป็นคู่อริของน้องชาย ซ้ำยังเคยถูกเขาลากไปเพราะความเข้าใจผิด แต่ฉันก็ยังให้เขากินเล่น ทั้งยังรู้ผลลัพธ์ของความสัมพันธ์นี้ดีเขามี ‘คนของเขา’ อยู่แล้ว หลังจากจบคืนนั้น ตั้งใจจะลบเขาออกไป แต่ …. “ฉันนึกว่าเธอจะเปลี่ยนไปจากคืนนั้น แต่ก็ยังง่ายเหมือนเดิม เป็นฉันก็ได้ เป็นพี่ชายฉันก็ดีล่ะสิ” “เลือกซะไวท์ จะเป็นของฉัน หรือของเขา” “เลือกมันสินะ! ก่อนที่จะเป็นของมัน มึงต้องเป็นของกูก่อน” “เหมือนเธอจะชอบควยของฉันนะไวท์” “อึก ไลน์! ฉัน ฉัน จะ เสร็จแล้ว อ๊า!” ความสัมพันธ์ที่ไร้สถานะ ดำเนินต่อไปพร้อมกับความยุ่งเหยิง บางครั้งเจ็บปวดจนอยากวิ่งหนี บางทีก็หอมหวานเสียจนต้องวิ่งเข้าใส่ จะจากไปก็ไม่กล้า จะอยู่ข้างๆก็หน้าด้านไม่พอ

เมื่อเธอคือต้นเหตุให้ความรักของเขาต้องอับปางลง เธอจึงต้องชดใช้รอยแค้นนั่นด้วยพรหมจารี