คู่กัด

“ถ้าเธอคิดว่าฉันเป็นผู้ชายน่ารังเกียจขนาดนั้น เธอก็ไปบอกพ่อกับแม่ของเธอให้ยกเลิกงานหมั้นสิ เธอคิดว่าฉันอยากจะได้ผู้หญิงปากดีอย่างเธอมาเป็นเมียหรือไง”

“ถ้าท่านแม่ จะฆ่าเขา ขอให้ฆ่าลูกด้วย”แก้วกัลยากอดร่างชายหนุ่มไว้แน่น “ถ้าเขาเป็นอะไรไป ลูกพร้อมตาย”น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว แววตากล้าแข็ง “ท่านแม่อยากให้ลูกตายใช่ไหม”ทุกคนต่างหันหลังกลับ “พาเจ้าหนุ่มไปกักขังไว้”หญิงสาวพยายามวิ่งตามหา “ถ้าเจ้าไม่อยากให้มันตาย จงอย่าตามไป”น้ำเสียงเกรี้ยวกราด “จับนางไว้”หญิงสาวพยายามต่อสู้แต่แรงอันน้อยนิดหรือจะสู้พวกมันได้ “วายุ นายอยู่ ที่ไหน”หญิงสาวเฝ้าตามหา ที่นี้มันเป็นที่ไหน “ทำไหม ฉันรู้สึกปวดหัวใจอย่างนี้” ภาพที่วนเข้ามาในหัวเป็นภาพหญิงสาวแสนสวยแต่งกายสีสันสดใสนั่งคุยกับพญาครุฑหนุ่มเนื้อตัวแดง ความรักต่างเผ่าพันธุ์ “อย่าให้ ท่านพ่อ ข้าเห็นท่าน”พญาครุฑวายุภัทรหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องกลัว ข้า ไม่ให้ใครเห็นอยู่แล้ว”ความรักทำให้สองหนุ่มสองแม้ต่างเผ่าพันธุ์ มีความสัมพันธ์สวาทที่แนบแน่น นานวันเข้า “เจ้าพร้อม จะไปกับข้าไหม”ทั้งสองคนหาทางหลบหนีจากถ้ำเมืองบาดาล ทั้งสองคนต้องการหนีไปให้ไกลสุดฟ้าเพื่อไปใช้ชีวิตร่วมกัน มาติดตามความรักของวายุภัทรและแก้วกัลยา พร้อมทั้งความรักของชบาแก้ว กับวายุ จะจบลงอย่างไร ในรักข้ามภพ

เรื่องราวความรัก กับความลับที่วุ่นวาย คนขี้หึงอย่างฟอร์นกลับต้องมาหลงรักเด็กน้อยเสน่ห์เเรงอย่างข้าวเหนียว วันเวลาผ่านไปเมื่อความรู้สึกที่มีมันช่างน่าอึดอัดเธอกลับเลือกที่จะหนีความรู้สึก

เพราะไม่มั่นใจว่าคุณครูคนใหม่เป็นสาวแท้หรือสาวเทียมที่มาใกล้น้องสาวสุดหวง เขาในฐานะจอมมารเจ้าของไร่จึงต้องทำทุกอย่างเพื่อกันเจ้าหล่อนออกห่าง แต่ที่ไหนได้เมื่อพบเนื้อแท้ที่ทั้งหอมและหวานจนไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้ เขาจึงต้องทำทุกทางเพื่อรั้งหัวใจเธอไว้ แม้บางครั้งต้องแกล้งตีหน้าเป็นจอมมารใจร้ายก็ยอม “ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะรับผิดชอบให้เกียรติในสิ่งที่ทำลงไป แต่เมื่อพูดแบบนี้แสดงว่าไม่ต้องการ ไม่ยักรู้ว่าทำเป็นเล่นตัวไปงั้นที่แท้ก็พวกได้แล้วเปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ ทำไมเมื่อคืนมันไม่สะใจหรือไง โทษฉันไม่ได้ดันไม่เคยเอง แต่ขนาดไม่เคยเธอยังร้อนแรงครางซะลั่นห้องขนาดนั้น ถ้าเคยๆ แบบนี้จะลุกขึ้นยั่วก่อนหรือเปล่า” “คุณดนัย” หนึ่งฤทัยเรียกชื่อเขาลั่นแล้วฟาดฝ่ามือใส่เต็มทีสองครั้ง “เลว ไอ้ผู้ชายห่วยแตก” เธอตะโกนใส่หน้าโดยไม่มีคำว่าเกรงใจอีกต่อไป “เออ ไอ้ผู้ชายห่วยนี่แหล่ะจะผูกชีวิตเธอไว้ที่นี่เอง ต่อไปนี้อย่าคิดว่าจะได้กลับไปกรุงเทพฯนะ ตายอยู่ที่ไร่นี่แหล่ะ”

ใช่ครับผมท้องกับคุณ แต่ผมไม่ได้อยากให้คุณมาเป็นพ่อของลูกผม

“ลู่ชิง” ทะลุมิติมาเป็นนางเอกในนิยายที่เขียนไม่จบ ซึ่งเขียนค้างไว้ตอนนางเอกยอมแต่งงานกับตัวร้ายอย่าง “จื่อหาน” เพื่อช่วยชีวิตพระเอกพอดี นางคิดว่า “มู่เฉิน” จะมาช่วยเหลือตนเองออกไปจากสถานการณ์อันย่ำแย่ แต่กลับไม่ใช่ หลังแต่งงานเพียงไม่กี่วันลู่ชิงถูกมู่เฉินบอกเลิกแบบสายฟ้าฟาดลงกลางใจ พระเอกผู้แสนดีทอดทิ้งนางให้อยู่กับตัวร้ายโดยไม่เหลียวแล  แถมสามีตัวร้ายยังแผ่รังสีอำมหิตใส่นางไม่หยุดหย่อน จื่อหานร้ายกาจยิ่งกว่าในนิยายเสียอีก ใครก็ได้ช่วยนางออกไปที

"พอแล้วนาวิน เราจะไม่มีแรงอยู่แล้ว" "พี่ตัวหอมจัง ผมขอดมหน่อย" "นาวินนายจะหื่นตลอดเวลาไม่ได้นะ วันนี้หลายรอบแล้ว ยังไม่พออีกหรือ" "ผมยังไม่ได้พูดเลยว่าจะขอทำอีก แสดงว่าพี่อยากให้ผมทำอีกใช่ไหม" พระเอก - นาวิน หัวหน้าทีมวิศวกรออกแบบไฟแรงวัย 27 ปี รูปร่างสูง ขาว ตี๋ ใส่แว่น มีบุคลิกเป็นคนเงียบเงียบ หน้านิ่ง พูดน้อย ไม่ค่อยชอบแสดงความรู้สึก แต่ถ้าเป็นคนพิเศษของใจ เค้าจะกลายร่างเป็นเจ้าลูกหมาโกลเด้นตัวโตที่แสนจะขี้อ้อน เอาใจเก่ง และจ้องจะเลียปากเจ้านายอยู่เรื่อยไป นายเอก - ณัฐฏ์ ผู้ชายผู้จัดการฝ่ายขายมือหนึ่งของบริษัทวัย 29 ปี รูปร่างสูงโปร่ง คิ้วหน้า ตาโต ยิ้มมีเสน่ห์ พูดเก่ง อัธยาศัยดี เป็นที่รักของทุกคนที่ได้รู้จัก ได้พูดได้คุยด้วย และชีวิตที่แสนสนุกสนานของเขาต้องเปลี่ยนไป เมื่อเขาถูกโอนย้ายให้มาทำงานประกบคู่กับคุณวิศวกรหนุ่มหน้านิ่ง ที่ใครๆก็ว่าเขาคนนั้นโหด แต่เอ๊ะ..ทำไมไม่เหมือนกับสิ่งที่เขาเห็นเลย **พระเอก ที่คนอื่นเห็น = สุนัขพันธุ์บางแก้ว** **พระเอก ที่นายเอกเห็น = สุนัขพันธุ์โกลเด้น**

‘พี่ครับ ใกล้เสร็จหรือยัง?’ ‘ใกล้เสร็จแล้ว..’ ‘แฮ่กๆๆ พะ พี่ครับ ใกล้เสร็จหรือยัง?’ ‘อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว’ ‘พี่ครับใกล้เสร็จหรือยัง!?’ ‘จะเสร็จแล้ว’ ‘พี่ ผมไม่ไหวแล้วใกล้เสร็จหรือยัง!?’ ‘อีกนิดเดียวรอก่อน’ ‘พี่เสร็จช้าอ่ะ’ ‘นายก็อย่าเร่งสิ!’

‘พันธะ’ จอมปลอมที่เขาและเธอสร้างขึ้น กลับกลายเป็นบ่วงร้อยรัดแห่ง ‘สิเน่หา’ “จูบแรก สั่งสอนที่คุณคิดจะแอบเขี่ยผมลับหลัง” ปัฐวิกรผละมากระซิบชิดปากเล็ก ลมหายใจร้อนถี่รัวต่างก็รินรดกันทำให้รู้ว่าอารมณ์ทั้งสองไม่อยู่ในอาการปกติ “ฉัน...ผิดตรงไหน” คนตัวเล็กยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเธอ “ไม่ผิดงั้นเหรอ ดื้อนัก ต้องปราบเสียให้เข็ด” คนได้ยินคิดไปว่าอีกฝ่ายยังดื้อกับเขา ปล่อยให้หญิงสาวมีเวลาพักแค่ชั่วอึดใจชายหนุ่มก็ประทับริมฝีปากลงมาหาเธออีกครั้ง มาธาวียังหายใจไม่พอเลยด้วยซ้ำ === สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามมิให้คัดลอกเนื้อหา ดัดแปลง แก้ไข ทำซ้ำ หรือเผยแพร่ในสื่อดิจิทัลและรูปแบบอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต