แฟน(ใหม่)มาเฟีย

"พลอยกำลังท้องล่ะคะ" คริสเตียนโน่หยุดชะงักไปชั่วครู่ "มันเป็นไปได้ยังไง" เขาหันมาถามเสียงเยือกเย็น "พี่บอกแล้วใช่ไหม ถ้าอยากอยู่ด้วยกันห้ามมีเด็ก" สายตาดุ หันมามองเธออย่างตำหนิ "แต่พลอยก็ท้องแล้วนะคะ และเด็กคนนี้เป็นลูกของเรา" "ไปจัดการตัวเองเสีย เธอก็รู้ว่าพี่กำลังจะแต่งงาน" หกปีต่อมา "พี่มีข้อเสนอให้พลอยนะ ถ้าหากตรวจ ดีเอ็นเอ ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่จริง พี่พร้อมจะเลี้ยงดูเขา พี่พร้อมจะมอบเงินให้พลอย พลอยอยากได้เท่าไหร่ พลอยว่ามาเลย" หึ! มอบเงินให้อย่างนั้นเหรอ พลอยใสหัวเราะในลำคอ ผู้ชายคนนี้กำลังจะเอาเงินซื้อเธอ เอาเงินซื้อความเป็นแม่ ซื้อความรู้สึกที่เสียใจ เสียเวลามาตั้งหกปี "เก็บเงินคุณเอาไว้เถอะค่ะ เงินของคุณมันซื้อความรู้สึกของฉันไม่ได้ มันซื้อเวลา มันซื้อโอกาสที่ฉันเสียไปไม่ได้ ในเมื่อตอนนั้นคุณเลือกเขา คุณเลือกผู้หญิงคนนั้น คุณอยากมีลูก คุณก็ไปมีกับแฟนคุณสิ จะมาอะไรกับพวกเรา" #ในวันที่เข้มแข็งฉันจะไม่มีวันเสียน้ำตา #คุณแม่เลี้ยงเดี๋ยวสายสตรอง

“ย...อย่าทำน้องชายฉัน ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉัน อย่าฆ่าน้องชายฉัน” “เธอจะเอาชีวิตของเธอแลกกับน้องชายว่างั้น” “ช…ใช่” มนัสนันท์เสียงเครือร่างแน่งน้อยสั่นสะท้าน เหมือนลูกนกที่พรัดพรากจากรัง ไร้ซึ่งที่พักพิง เธอกลัว…กลัวน้องชายจะตายด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้ “ยอมตายเพื่อมันใช่ไหม?” “ใช่ ฉันยอมตาย ขอแค่น้องชายฉันรอดก็พอ” “งั้นก็ตายซะ!” คลาวด์รั้งท้ายทอย แล้วใช้ปืนจ่อที่ขมับของหญิงสาว “…” “ว้า! เสียดายจังเลยที่เธอไม่กลัวตาย” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ก่อนจะใช้ปืนเกลี่ยที่พวงแก้มสวยเบาๆ "สิ่งที่เธอพยายามทำ มันกลับทำให้ความคิดฉันเปลี่ยนไป" “มะ...หมายความว่ายังไง?" “ไอ้มังกร" คลาวด์ผลักร่างเล็กเบา ๆ "เอาผู้หญิงคนนี้ไปกับเราด้วย” “ครับนาย” “แกจะเอาฉันไปไหน เอาฉันไปทำไม? ในเมื่อจะฆ่าก็ฆ่าฉันเลย ไม่ต้องประวิงเวลา” “ในเมื่อฉันเอาชีวิตน้องชายเธอไม่ได้ ชีวิตเธอเป็นของฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอ”

Love me harder 7 ปีที่เขาหายไปโดยไม่บอกกล่าวเธอสักคำ และวันนั้นยังเป็นวันที่เธอสูญเสียมากที่สุดในชีวิตอีกด้วย ‘บอกแอลเถอะนะ ว่าครอบครัวพี่ไม่ได้ทำ บอกมา…’ ข้อความสุดท้ายที่เด็กสาวอายุ 18 ส่งหาเพื่อนพี่ชายคนนั้น ก่อนที่เธอกับเขาจะจากกันไปโดยไร้ซึ่งคำพูดหรือคำอธิบายใดๆ แต่ในวันนี้เขากลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าและยังทำตัววุ่นวายเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอ ราวกับเรื่องเธอกับเขาไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น “คุณหายไปจากชีวิตแอลนานแล้วค่ะ ตั้งแต่วันนั้น…” “งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองพี่ เดี๋ยวนี้!” สองสายตาสบประสานและฟาดฟันกันอย่างไม่ยอม แต่หารู้ไม่ว่าข้างในใจของทั้งสองคนนั้นกลับสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง…

"ถ้าพี่ต้องการแค่เพื่อนเที่ยวคงไม่นอนกับธาม ไม่พาไปเจอครอบครัว ไม่ต้องสนใจว่าพ่อแม่พี่จะคิดกับธามยังไง ไม่พามาที่ฮ่องกงด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ว่าธามมีตัวตนอยู่ในชีวิตพี่" ธามไทไม่จำเป็นต้องมีตัวตนเลยก็ได้ เพราะสถานะของเขามันก็แค่เด็กในปกครองของเธอ แต่เฮสเทียก็ให้สิทธิ์เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ รู้จักกับคนสำคัญในชีวิตซึ่งไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยก็ตาม "ธามอาจจะคิดว่าพี่เห็นแก่ตัว แล้วใครบ้างที่มันไม่เห็นแก่ตัว ใครจะอยากเจ็บ ใครมันจะอยากทำร้ายหัวใจตัวเอง ถึงคนอื่นให้คำนิยามว่าพี่เป็นเจ้าแม่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะควบคุมทุกอย่างได้นะ" เฮสเทียเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดให้เขารับรู้ เพราะเธอไม่อยากให้เขาเข้าใจอะไรผิด ๆ ว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นการให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แก่เขา "ธามคิดว่าธามพยายามอยู่ฝ่ายเดียวเหรอ พี่เองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกันนะ"

เมื่อทุกคนในครอบครัวถูกขู่เอาชีวิต หญิงสาวจำต้องฝืนความเจ็บสักลวดลายบนเรือนร่างและสวมชุดกี่เพ้าผ้าไหมจีนแสนสวย พาตัวเองไปยืนอยู่หน้าพญามังกรดำ หยางโจวหมิง มาเฟียใหญ่แห่งเกาะฮ่องกง ผู้ชายรูปงามที่มีดวงตาสีสนิมเหล็กวาววับและเย็นชา มีเรียวปากโค้งบางเฉียบสีเข้มที่คล้ายจะคอยเหยียดหยามทุกคนตลอดเวลา ผู้ชายที่มีอำนาจล้นฟ้าและบงการชีวิตของใครก็ตามที่เขาต้องการ โดยเฉพาะ...ชีวิตของเธอ สรัญรัตน์ อัคราบริรักษ์ “คุณมันไม่ใช่คน ร้ายกาจที่สุด” สรัญรัตน์กัดฟันบริภาษเขาออกไป อย่างน้อยก็ขอพูดว่าสักนิดเถอะ ไม่ใช่แต่ยอมให้เขาข่มเหงอยู่ข้างเดียว “ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีคนแบบคุณอยู่บนโลกใบนี้” “ใครที่อยู่ข้างนอก ไปตามนายอรรถวัฒน์กลับมา!” “อย่า!!! ฉัน...จะทำ” พญามังกรดำหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้บุหนังสีน้ำตาลเข้ม เขามองมือสั่นๆ ที่ค่อยๆ เลื่อนไปตามขอบเสื้อ มองผิวกายขาวผ่องเปิดเปลือยออกทีละนิด จนกระทั่งชุดกี่เพ้าเลื่อนลงมาอยู่ใต้อก บราเซียสีขาวสะอาดไร้สายดูเหมือนจะเล็กกว่าสิ่งที่ต้องปิดบังไปมาก เนินอกอิ่มล้นทะลักออกมาเบียดชิดกันอยู่ด้านบน เห็นร่องเนื้อขาวผุดผาดให้ไพล่คิดไปถึงสิ่งที่อยากเข้าไปอยู่ในร่องอก

นักศึกษาสาวปีสี่ต้องแต่งงานชดใช้หนี้กับมาเฟียรุ่นราวคราวพ่อ แต่แค่ย่างกรายเข้าบ้านความวินาศสันตะโรก็เกิดขึ้นซะก่อน เธอต้องหนีเอาตัวรอดจากลูกชายมาเฟียคนนั้น และต้องรักษาพรหมจรรย์ที่มียิ่งกว่าชีวิต!

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ ชอบนักหรือไงที่ให้ผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้!" เขาดันใบหน้าสวยออกพลางใช้หลังมือเช็ดลิปสติกออกจากริมฝีปากลวกๆ ขณะที่เจ้าของการกระทำเมื่อครู่หัวเราะร่วนราวกับมันเป็นเรื่องตลก "ชอบจัง..." มิกิเลียริมฝีปากเบาๆ แล้วหันไปยิ้มให้ก๊วยเจ๋ง เธอยื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยนแล้วเลื่อนมือลงไปวางบนหน้าอกแกร่ง "รู้ไหมว่าเจ๋งเหมือนไลลากับพี่แม็กมาก...แต่ก็ไม่ได้เหมือนไปหมดซะทุกอย่าง เพราะเจ๋ง.." เธอลากนิ้วชี้ลงไปเรื่อยๆและหยุดไว้ตรงกลางระหว่างร่องอก มองมัดกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตด้วยสายตาที่อยากได้มันมาครอบครอง "เพราะเจ๋งเป็นได้แค่ลูกแมว ไม่ใช่เสือ"

เขาไม่เชื่อในรัก ไม่เคยหยุดที่ใคร จนกระทั่งคืนหนึ่ง ที่เขาเผลอผูกพันกับน้องรหัสของตัวเอง จากการช่วยเธอ…กลับกลายเป็นเขาที่ถูกพันธนาการด้วยเธอ ความฝังใจนั้น ไม่ว่าจะพยายามลบเลือนแค่ไหน ก็กลับยิ่งชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้

"แลกกับร่างกายของฉัน คุณจะช่วยทำให้พวกมันพังพินาศได้หรือเปล่า" ดีแลน เขาคือประธานสุดร้าย พ่วงด้วยตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียตระกูลเดรโก เย็นชามาดเข้ม ไม่เคยรักใคร แต่กลับมีเลขาเป็นเมียในสมรสแทน ปลายฝน เธอคือเลขาสาวใสซื่อ ที่แอบมีมุมมืดที่ใครต่างคาดไม่ถึง สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่รักแม้กระทั่งการแลกอิสระที่เหลืออีกครึ่งชีวิตของตัวเอง

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร ถ้ามันต้องแลกกับการทำไปเพื่อรักษาไว้ซึ่งความเคารพ ศรัทธา และความถูกต้องที่เขามี สำหรับคนที่รักเขาอย่างฉัน...มันยอมแลกได้ทั้งนั้น