รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว

“อุ๊บส์!” นานเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ ที่เธอสลบไปเพราะฤทธิ์ยากลิ่นประหลาด เมื่อตื่นลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเสื่อน้ำมันในห้องพักขนาดเล็กที่ทำด้วยสังกะสีทั้งสี่ด้าน ข้าวของเครื่องใช้ที่วางอยู่อย่างระเกะระกะหลายจุดหลายมุมทำให้รู้ว่าเป็นของใช้ของผู้ชายทั้งสิ้น แน่นอน กลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ ยังไม่แรงเท่ากลิ่นเหงื่อกลิ่นสาบของคนใช้แรงงาน !

เพราะมัวแต่ไล่ตามเขา จางเหวินชิงจึงไม่เห็นคุณค่า คงถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับมารักตัวเองแล้วสินะ

ขณะฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ภายในป้อมยามก็ไม่ต่างกัน... ติ๊ด! ‘อย่าลืมนัดนะคนสวย ถ้าไม่มา คลิปหลุดแน่’ สองยามส่งข้อความมาขู่ซ้ำ ตอนที่เธอกำลังเดินกลับที่พัก มันเป็นอะไรที่โคตรน่ารังเกียจ อดคิดไม่ได้ว่าสองยามหื่นเคยทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว

อดีตในวัยเด็ก ผลักดันให้ ธรรวา เกลียดชังผู้หญิงคนหนึ่งเข้ากระดูก!! และความเกลียดนั่นลุกลามไปยังผู้หญิงไม่รู้อิโหน่อิเหน่อีกคน... ดลยาเลยพลอยซวย...เธอตกเป็น ‘เบี้ยล่าง’ ถูกบุตรชายเจ้าของบ้านข่มเหง แต่ความอับโชคของดลยายังไม่หมดแค่นั้นหรอก... ผลพวงของความสัมพันธ์บนข้อตกลงนั่น...ก่อให้เกิดสายใยบางอย่าง... ลูก...ผู้ชายที่ขีดค่าผู้หญิงคนหนึ่งไว้ด้วยคำว่า ‘เกลียด’ จะทำยังไงล่ะ? ระหว่าง...เขี่ยหล่อนทิ้งด้วยความสะใจ!! หรือเก็บหล่อนไว้ข้างตัวเพราะรสเสน่หา?

เมื่อเขาจับได้ว่าคู่หมั้นไปนอนกับผู้ชายคนอื่น เขาจำต้องแต่งงานกับน้องสาวของอดีตคู่หมั้นแทน.ตามคำสั่งของมารดาด้วยความไม่เต็มใจ เขาจึงต้องหลบหนีจากชีวิตการแต่งงานที่เขาไม่ได้เป็นคนเลือกเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่..ณไร่ชาภาคิน

“ถ้าฉันผ่าตัดให้คุณ คุณจะ...ไม่ทำอะไรฉันใช่มั้ย” เธอแค่ต้องการความแน่ใจเท่านั้น ถึงแม้มันจะไม่เคยมีสัจจะในหมู่โจร แต่สถานการณ์คับขันที่เธอเผชิญอยู่ บอกให้เธอลองหาทางรอดให้ตัวเอง ใบหน้าคร้ามแสนเย็นชาขยับเข้าใกล้ใบหน้าเธอ มันทำให้เธอตกใจนิดหน่อย สายตาดุดันของเขาเหมือนจะสะกดเธอได้ “คุณไม่มีทางเลือก”

เมื่อรักไม่อาจแบ่งใจนรีกุลจึงต้องแบกรับทั้ง นัฐธวีร์ คนเป็น และคนตายในคราเดียวกัน นรีกุลจะทำเช่นไรต่อไป...ความรัก แรงอาฆาตเปลวพยาบาทของพวกเขาจะเผาหญิงสาวให้ตายทั้งเป็นหรือไม่! มาร่วมค้นหาคำตอบในนิยายเล่มนี้กันค่ะ เวลานี้นรีกุลอดรู้สึกไม่ได้ว่าร่างกายของตนขยับไม่ได้อีกแล้วหากแต่ท้องของหล่อนกับปวดมากราวกับเป็นไส้ติ่งอักเสบ หญิงสาวพยายามดีดดิ้นให้รอดพ้นจากการเกาะกุมของวิญญาณร้ายที่เธอเชื่อว่าติดตามมา หญิงสาวเปิดตามองไปยังด้านบนก็พบว่าเธฮนอนใกล้คาน ไม่นานนักหญิงสาวก็ต้องหวีดร้องสุดเสียงอีกครั้ง ยามเมื่อเวลานี้มีวิญญาณร้ายนั่งอยู่บนคานสูงเหนือหัวของเธอ วิญญาณร้ายที่นั่งแกว่งขาไปอยู่นั้นราวกับว่าจะเห็นเธอ หญิงสาวรีบปิดเปลือกตาลงอย่างรวดเร็ว กลิ่นเหม็นเน่าโชยไปเข้าจมูกของหญิงสาวอย่างจัง จนเธอต้องลืมตาขึ้นมามอง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าหล่อนทำให้หญิงสาวช็อคสุดขีดเมื่อเวลานี้ศีรษะของวิญญาณร้ายค่อยๆห้อยลงมาจรดยังจมูกของเธอ นรีกุลหวีดร้องอย่างดังลั่นพลางออกปากไล่อย่างตระหนกสุดขีด หญิงสาวพยายามยกมือขึ้นสวดอ้อนวอนแต่ก็ไร้ผล เธอกลับยกมือไม่ขึ้นราวกับว่าเธอถูกผีอำอย่างไรอย่างนั้น ยังไม่ทันธรรมดาหญิงสาวจะสวดมนต์จบเธอก็ได้ยินเสียงข้างหูพูดขึ้นมาว่า

นี่คือเรื่องราวลับสุดเร่าร้อน ระหว่างหมอสาวกับนักโทษหนุ่มในเรือนจำ “นักโทษพิทยาคะ!” “เขินเหรอ?” “เปล่าซะหน่อย” “แล้ว...ทำไมหน้าแดง...” เขามองยิ้ม ๆ มันทำให้เธอหน้าร้อนวูบขึ้นมาเลย ด้วยความอาย แก้มใส ๆของเธอคงกำลังฟ้องเขาอยู่ว่าเธอตื่นเต้นแค่ไหนที่ถูกเขาถึงเนื้อถึงตัว “ก็...หมอร้อน แดดข้างนอกแรงจะตาย คุณเหอะ ถึงเตียงที่ห้องนี้จะสบายกว่าในห้องขัง แต่ก็อย่าหาเรื่องให้มากนักเลยค่ะ อย่าเอาแต่ต่อยตีกับเขาไปทั่ว เดี๋ยวจะได้กลับบ้านเร็วขึ้น แต่ออกไปทั้งที่ไม่หายใจนะคะ” “ผมเอาตัวรอดได้น่า...” น้ำเสียงมั่นใจของเขาเจือความหวานอย่างชัด สายตาของเขาไม่ธรรมดาเลยสักนิดเดียว หากเขาเป็นเสือร้าย ป่านนี้ลูกแกะอย่างเธอคงไม่เหลือแล้ว

“ข้าวหอม” หญิงสาวบ้านรวย ชีวิตไม่เคยลำบาก พ่อแม่เลี้ยงดูดุจไข่ในหิน ชีวิตแสนสบาย จนกระทั่ง... ผู้เป็นแม่ได้ไปขอพรกับเทวดา เทวดาจึงบันดาลตามคำขอของคุณแม่ จากคุณหนูแสนสบายจึงได้ไปอยู่ชนบทแสนลำบาก ข้าวหอมจะกลับมาร่ำรวยได้หรือไม่ ต้องเอาใจช่วยกัน

เมื่อสิ่งที่คุณเคยได้ยินและเคยรู้จักมา "ดุ" กว่าที่คุณเคยรู้ แน่ใจแล้วนะ ว่า "มัน" ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนของคุณ