ความเสียใจหลังตาย

แม่คะช่วยหนูด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว “แม่คะ ช่วยด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว” เวลาบ่ายสองในวันที่แดดจ้า ก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกสาว ฉันเร่งมือหาหนทางช่วยชีวิตลูกทันที แต่สามีที่รับสายกลับดูไม่ทุกข์ร้อนใจเลยแม้แต่นิด “เสี่ยวหานอารมณ์ไม่ดี ผมพาไปเดินเล่นในสวนสนุกหน่อย คุณจะอะไรนักหนา” เสียงวางสายอย่างเย็นชาจากสามี ทำให้ในใจฉันมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ดีที่สุดพวกคุณควรภาวนาให้ลูกสาวของฉันปลอดภัย

สามีของฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ปริญญาเอก เขาเป็นคนยุติธรรมไม่ลำเอียง นิสัยจิตใจดี กระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง ผู้หญิงที่เขารักเสมอมาขับรถชนคนตาย เพื่อช่วยเหลือผู้หญิงที่เขารักให้พ้นผิด เขาจึงใช้ความรู้ทางการแพทย์ทั้งหมดที่มี นำร่างไร้วิญญาณไปทำเป็นหุ่นจำลอง แล้วตั้งไว้ในห้องทดลอง ขณะที่กำลังจัดการร่างไร้วิญญาณอยู่นั้น เขาก็เห็นว่าภายในท้องนั้นตั้งครรภ์เด็กทารกคนหนึ่งอยู่ เขาที่สุขุมเยือกเย็นมาตลอด ถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ ที่เขาไม่รู้ก็คือ เจ้าของร่างไร้วิญญาณนี้ก็คือฉันเอง และทารกในครรภ์ก็คือลูกของเขา...

เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวสวีซงชิงแค่สำลังน้ำในสระออกมาทีนึง เขาก็จับฉันมัดแล้วจับถ่วงลงไปในสระ เหลือช่องว่างเอาไว้สำหรับหายใจแค่สองเซนติเมตร เขาพูดว่า “สิ่งที่ชิงชิงได้รับ เธอจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!” แต่เดิมทีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่พยายามหายใจอย่างสุดชีวิต ขอร้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงคำกล่าวโทษที่แสนเย็นชาของเขา “ถ้าไม่ถูกสั่งสอนซะบ้าง เธอก็จะไม่มีวันเชื่อฟัง” ฉันจึงได้แต่ตีมือตีขาใต้น้ำ ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง... ห้าวันให้หลัง ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน และตัดสินใจสิ้นสุดการสั่งสอนในครั้งนี้ “ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่” แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ร่างกายของฉันได้เน่าอืดไปตั้งนานแล้ว

ตอนที่ใบแจ้งผลสอบเอ็นทรานส์ส่งมาถึง ฉันไม่สบายไข้สูงจนลุกจากเตียงไม่ไหวกะทันหัน น้องสาวที่ช่วยฉันไปรับใบแจ้งผลสอบถูกลักพาตัวระหว่างทาง ไม่รู้ชะตากรรมเป็นอย่างไร พ่อแม่โกรธแค้นฉันเข้ากระดูกดำ หลังจากที่ฉีกใบแจ้งผลสอบของฉันจะขาดกระจุยกระจาย ก็บังคบให้ฉันเลิกเรียน และเข้าทำงานในโรงงาน ตอนหลัง ฉันถูกลักพาตัวเช่นกัน หลังจากที่หนีเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด ฉันได้ซ่อนตัวในโรงงานร้างและส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พ่อโทรเข้ามา ตะคอกฉันด้วยความโมโหโดยที่ไม่ได้สนใจเลย "สวีจือจือ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าห๊ะ ถึงได้โทรมาล้อเล่นแบบนี้กับพวกฉันในวันครบรอบจากไปของเนี่ยนเนี่ยน" "แกรู้หรือเปล่าว่าฉันกับแม่แกหวังว่าแกน่าจะเป็นคนที่ตายในตอนนั้นมากแค่ไหน" จนวินาทีสุดท้ายก่อนที่ฉันจะตาย เสียงที่ดังอยู่ข้างหูฉันก็ยังคงเป็นคำแช่งด่าของพวกเขา ฉันถูกทำให้กลายเป็นมนุษย์หมู* ถูกทารุณทรมานจนตาย และศพถูกทิ้งไว้ในท่อน้ำเน่า 3 วันเต็มๆ *มนุษย์หมู คือการลงโทษในยุคโบราณ โดยนำคนมาโกนผม ตัดลิ้น ตัดแขนขา ควักลูกตาจนเหลือแค่โพรง รมควันจนหูหนวก และจับไปโยนลงบ่อส้วมจนเนื้อหนังเลอะเทะ แม้แต่พ่อที่เป็นแพทย์นิติเวชที่ทรงคุณวุฒิที่สุดก็ยังจำฉันไม่ได้ และตอนที่น้องสาวพาไอละอ่อนที่หนีตามกันไปในตอนนั้นกลับมาที่บ้าน ก็เป็นตอนที่พ่อเพิ่งใช้เทคนิคคืนสภาพของฉัน พวกเขาคุกเข่าและร้องไห้อยู่ตรงหน้าร่างศพที่เน่าเปื่อยจนแยกไม่ออกของฉันจนหมดสติไป

พี่ชายเกลียดฉัน เกลียดจนอยากให้ฉันตายไปซะ ฉันถามเขาทั้งน้ำตา “ฉันไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของพี่หรือไง?” เขาหัวเราะเสียงเย็น “ฉันไม่มีน้องสาว” คืนวันนั้น ฉันถูกรถที่พุ่งเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวชนตาย แต่พี่ชายกลับกลายเป็นบ้า

ในวันที่ฉันตาย แฟนฉันยังไปคั่วกิ๊กอยู่ เขาเป็นผู้ชายที่ฉันช่วยออกมาจากกลุ่มเศรษฐีนี โดยมีเงื่อนไขว่าให้อยู่เป็นแฟนฉันสามปี ซึ่งเขาตกลง ฉันให้เงินเขาใช้ ช่วยเรื่องการลงทุน ส่งให้เขากลายเป็นคนดัง เขากลับบอกฉันว่าเราเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่อีกด้านกลับไปสร้างกระแสจับคู่กับหญิงอื่นไม่เลือก คู่จิ้นของเขาฝากข้อความไว้ให้ฉัน ’ถ้าไม่ใช่หวังไต่เต้า ใครจะมาสนใจหล่อน จืดชืดยังกะอะไรดี’ แต่ทำไมพอฉันตาย เขากลับคลุ้มคลั่งเสียอย่างงั้น

เพราะฉันมองเห็นเวลาตายที่นับถอยหลังเหนือศีรษะของญาติพี่น้อง ครอบครัวจึงมองว่าฉันเป็นตัวโชคร้าย ฉันบอกเวลาตายของคุณปู่ พ่อ และแม่ พวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุต่างๆ ภายในวันเดียวกัน พี่ชายทั้งสามคนเชื่อว่าเพราะคำสาปแช่งจากปากของฉัน เป็นสาเหตุทำให้พวกเขาตาย จึงเกลียดชังฉันอย่างที่สุด ส่วนน้องสาวที่แม่ตายระหว่างคลอด กลับเติบโตมาท่ามกลางความรักและการเอาใจใส่ พี่ชายบอกว่าน้องสาวเป็นดาวดวงน้อยที่นำโชค ตั้งแต่เธอเกิดมาทุกอย่างในบ้านก็ราบรื่น แต่แม่ก็ตายเพราะคลอดน้องนี่นา ในวันเกิดอายุสิบแปดของฉัน ฉันมองเห็นการเวลาตายของตัวเองผ่านกระจก ฉันซื้อโกศใส่อัฐิที่ชอบให้ตัวเอง แล้วทำอาหารเตรียมไว้เต็มโต๊ะ หวังจะกินมื้อสุดท้ายร่วมกับพี่น้อง แต่จนกระทั่งเวลานับถอยหลังสิ้นสุด ก็ไม่มีใครโผล่มาสักคน...

ฉันขอร้องฟู่เยว่ชวน 99 ครั้ง ในที่สุดเขาก็ตกลงที่จะพาลูกสาวไปตั้งแคมป์บนภูเขาในวันเกิดเธอเมื่อฉันพบลูกสาวของฉันที่เชิงเขาในตอนกลางคืนของวันรุ่งขึ้น เธอตายแล้วในมือ เธอยังคงถือภาพครอบครัวไว้อย่างแน่น ฉันคุกเข่าต่อหน้าศพของลูกสาวอย่างใจสลาย แต่ฟู่เยว่ชวนกลับอัปเดตไอจีของเขา พร้อมแคปชั่นว่า คุณกับลูก ล้วนเป็นสมบัติของผม ในรูปถ่าย เขาและเพื่อนวัยเด็กของเขาจูงเด็กหญิงคนหนึ่ง กําลังมองพระอาทิตย์ตกที่ไกล ๆ ที่มุมล่างซ้ายของรูปถ่ายเผยให้เห็นมือเล็ก ๆ นั่นคือมือของลูกสาวของฉัน รูปภาพที่โหดร้ายนี้ถ่ายโดยลูกสาวของฉัน ……

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง

ทุกวันฉันจะเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีมีซิกแพคเป็นเวลสิบนาที วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว พอรู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของคนแปลกหน้า ฉันก็ปรับตัวได้อย่างไม่เลว ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อ แต่ตอนนี้ฉันยอมรับได้แล้วจนเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วไป ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แค่สามวัน เช้าวันนี้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีคนนั้นอีกครั้ง ฉันเลยหยิบมือถือของเขามาค้นหาบัญชี Line ของฉัน แตะไปที่โพสต์และบันทึกภาพเซลฟี่สุดสวยบนโพสต์ปักหมุดของฉันพร้อมกับตั้งเป็นภาพพื้นหลัง จากนั้นก็ทิ้งข้อความเอาไว้ 'คนสวยอย่างฉันเข้ามาอยู่ในร่างคุณสิบนาทีทุกวันเลยนะ!' ปล. ภาพพื้นหลังคือฉันเอง ฉันวางอุบายเล็ก ๆ เพื่อจะได้พิชิตใจพ่อหนุ่มคนนี้ ใครใช้ให้เขาทั้งหล่อทั้งสูงทั้งหุ่นดีล่ะ แหนมตุ้มจิ๋วก็สุดยอดไม่แพ้กัน ทั้งหมดราวกับฟ้าลิขิตมา เหมือนกับได้เจอรักแท้ตอนปล้นเข้ามาอยู่ในร่างของคนอื่น หลังจากทำทั้งหมดเสร็จ ฉันก็เดินสำรวจบ้านเขาอย่างสบายใจ วินาทีที่ฉันเปิดตู้เย็นดู ฉันก็ยิ้มแหยในทันที