วาย

รันไม่อยากเป็นเมียเสี่ย! รันพยายามหนี แต่ไม่ว่าจะหนีกี่ครั้ง เสี่ยศิวกรก็ลากกลับมาได้ทุกที! เสี่ยคนนี้ทั้งหล่อ ทั้งรวย แต่ก็ทั้งดื้อด้านและเอาแต่ใจที่สุด "ฉันบอกแล้วไง ว่าถ้าหนี... ฉันจะทำให้เดินไม่ไหว!" สุดท้ายแล้ว รันจะต้านทานความร้ายกาจของเสี่ยศิวกรได้หรือไม่... หรือจะกลายเป็นเมียเสี่ยโดยสมบูรณ์?!

ตั้งแต่เด็กเขาโดนแกล้ง โดนบูลลี่จากคนในสลัมเดียวกัน บาดแผลมันอยู่ในใจของเขาตลอดไม่เคยลืม รวมทั้งคนที่ช่วยเขาให้พ้นจากสถานการณ์นั้นด้วย สิบปีกว่าที่ไม่ได้เจอกัน พวกเขาจะจำกันได้ไหม

แต่งงานกันมา 5 ปี ไม่เคยพูดกันดี ๆ เลยสักครั้ง เมียก็แรง ผัวก็แรง ตีกันจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่น่าแปลกที่คำว่า 'หย่า' ไม่เคยถูกพูดออกมาเลยสักครั้ง

จากเรื่องเราเล่าขานในตำนานบทหนึ่ง ก่อนการล่มสลายของโลกเก่าเพื่อก่อกำเนิดขึ้นใหม่ ‘คาลรอส’ ราชาอสูรผู้พ่ายในสงครามครั้งสุดท้ายสูญเสียทุกอย่างได้นำพาจิตสุดท้ายก่อนสูญสลายของ ‘โคลว์’ ผู้เป็นที่รักเข้าสู่วัฏฏะในโลกมนุษย์เพื่อฟื้นฟูกลับอยู่เคียงข้างกันอีกครั้ง           ทว่าชะตากรรมกลับเล่นตลก จอมราชากำเนิดใหม่ในฐานะมนุษย์โดยสมบูรณ์หากแต่ไร้ซึ่งความทรงจำในกาลก่อน ส่วนผู้ที่เป็นดั่งดวงใจกลับกำเนิดใหม่ไม่ได้ กลายเป็นภูตผีกึ่งเป็นกึ่งตายที่มีความทรงจำทั้งหมดโดยสมบูรณ์           ผู้หนึ่งเกิดตายวนเวียนซ้ำซาก จิตใจเคว้งคว้างขาดหาย อีกผู้หนึ่งร่อนเร่ไร้ที่ไป ทำได้แค่เฝ้ามองทุกข์ทรมานกับการถูกลืม           จวบเมื่อทั้งคู่ได้พบกันอีกครั้ง ปรารถนาที่เฝ้ารอกลับต้องแลกมาด้วยใครบางคนที่เกิดมี ‘น้ำหนักขึ้นกลางใจ...’ ***

"ท่างป้อ ข้านองกักท่างป้อย้วย ข้านองนี่นะ" ลู่จิวไม่พูดเปล่า เขาล้มตัวลงไปนอนกับพ่อบนที่นอน ที่ปูอยู่บนพื้นห้อง หลังจากที่อู๋ห่างเอาที่นอนมาปูให้แล้ว "เจ้าจะนอน...เจ้าก็นอนเถิดลู่จิว เจ้าอย่าได้ขยับตัวมาก พ่อปวดระบมไปหมดทั่วทั้งตัวอยู่" ชัดบอกกับลูกชาย ทั้งที่เขายังนอนหลับตาอยู่ เขาปวดเมื่อยไปทั้งตัว จนเขาไม่อยากจะลืมตา แล้วก็ไม่อยากจะขยับตัวไปไหนทั้งนั้น เขาคิดว่าพรุ่งนี้เขาคงจะลุกไม่ขึ้นแน่ๆ "ลู่จิว เจ้าไม่นอนกับพ่อรึ" หลี่หยางถามลู่จิวด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู เพราะว่าตั้งแต่เข่อซิงไม่ได้แต่งหน้าเป็นเฟยหง ลู่จิวก็เหมือนจะติดเข่อซิงเหมือนเดิม ไม่เหมือนตอนที่เข่อซิงแต่งหน้าเป็นเฟยหง ตอนนั้นลู่จิวจะติดเขามากกว่า "นอง...นองกักท่างป้อย้วย นองเยอะๆเยย ฮึฮึ" ลู่จิวเงยหน้าขึ้นไปตอบพ่ออีกคนบนเตียง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาที่เตียง อย่างเด็กที่กำลังสนุกกับการมีที่นอนให้เลือก

แรก ๆ ไม่ชอบหน้าก็บอกอีกฝ่ายว่า “อย่ายุ่งกับฉันนะ” หลัง ๆ รั้งคนตรงหน้าไว้อ้อนวอนด้วยสายตา “อย่าไปนะ”

บางคนตามหาสิ่งที่หายไปเพื่อให้ได้กลับมาครอบครอง บางคนได้ครอบครองสิ่งที่ล้ำค่าแต่กลับทำมันหายไป...

ถึงเขาเกิดมาจากความพลั้งเผลอของคนเป็นพ่อ แต่สำหรับผม...ผมตั้งใจที่จะมีเขาตั้งแต่แรก

ปรมาจารย์ผู้เยือกเย็นดุจน้ำแข็งกลับได้พบกับ "มารน้อย" ผู้มาพร้อมรอยยิ้มงดงามที่ซ่อนคมมีดแห่งแผนการร้าย หนึ่งคือปรมาจารย์ผู้ไร้หัวใจ... หนึ่งคือจอมมารผู้ไร้ปรานี... เขาคือจอมมารผู้หมายจะช่วงชิงทุกสิ่ง แต่ใครเล่าจะรู้ว่าในเกมแห่งการล่อลวงจะกลายเป็นพันธนาการนิรันดร์ เมื่อบ่วงมารร้อยรัดดวงจิต ปรมาจารย์ผู้สูงส่งต้องเลือกว่าจะยอมจำนนต่อไฟพิศวาส หรือดับมอดไปพร้อมกับแผนการที่ถูกถักทอ

"เพราะเวลาจะนำพาความรักของสองเราให้มาบรรจบกัน" เพราะเห็นภรรยาเป็นของตาย จึงไม่เคยแสดงความรักมากมายที่มีต่อกันให้ได้รับรู้ กว่าจะรู้ตัวก็เกือบจะสายเกินไป แนะนำเรื่อง คนิน อัลฟ่าผู้เพียบพร้อม ทั้งหน้าตาและฐานะสมกับการเป็นอัลฟ่า แม้กระทั่งกลิ่นซินนามอนประจำตัวล้วนสร้างเสน่ห์ให้ใครต่อใครอยากเข้าหา ทว่าคนินรักและหวงภรรยามาก เสียแต่ไม่เคยแสดงออกแม้ว่าจะผูกพันธะแล้วก็ตาม หอมกรุ่น โอเมก้าหน้าหวานเจ้าของร้านกาแฟเล็ก ๆ เขารักและหวงแหนร้านกาแฟนี้มาก ทั้งที่มีสามีที่แสนจะรวย เพราะที่นี่คือความทรงจำที่สำคัญ ทำให้หอมกรุ่นยอมทะเลาะกับสามีเพื่อรักษาร้านกาแฟนี้ไว้ หอมกรุ่นเริ่มไม่เข้าใจและไม่อยากจะอดทนต่อไปเกือบตัดใจยอมปล่อยมือจากคนรักไป น้องเวลา เจ้าก้อนแป้งตัวน้อย ตัวแทนความรักของพ่อและแม่ แต่พ่อก็ไม่น่ารัก ไม่ค่อยจะมีเวลาให้น้องเวลากับแม่สักเท่าไร กว่าพ่อจะได้เห็นความน่ารักของน้องเวลา ก็เกือบจะไม่ทันกาลเสียแล้ว