สะใจ

"เวตาลอามาร์" เฝ้ารอนางอันเป็นที่รักมาตลอดสี่พันห้าร้อยปี แน่นอนเขามีอายุเกือบหมื่นปี และตอนนี้นางก็กลับมาแล้ว "พุฒิตา" ไม่เชื่อเรื่องอดีตแต่เมื่อถูกเวตาลหื่นกามจู่โจมแล้วเธอจะต้านทานไหวได้ยังไงเมื่อเขามีหน้าตาหล่อขยี้ใจขนาดนั้น เป็นใครจะต้านและทนไหวเมื่อถูกขยี้ 'รัก' ดุดัน +++++ “อ่า...คุณมันไม่ใช่คน อะ...อื้อ” แล้วเธอก็ต้องร้องครางซ่านออกมาเมื่อปากหนากัดคลึงยอดอกตัวเองหนักหน่วง “ข้าคือเวตาล และเป็นเวตาลที่มีแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่จักได้ครอบครองร่างกายกับจิตวิญญาณของข้ายอดรัก อ่า...” แล้วปากหนาก็เคลื่อนไล้มายังหน้าท้องแบนราบที่กำลังเคลื่อนไหวตามแรงหอบหายใจของเจ้าของร่างเล็กระหงน่าทะนุถนอม “คุณมันต่ำช้า!” “เดรัจฉานเช่นข้ามิมีความดีให้พูดถึง นอกจากความต่ำทราม ดวงใจของข้าเอ๋ย...อื้ม” แล้วเขาก็ไล้ปลายลิ้นสากลามเลียหน้าท้องแบนราบไปยังความเป็นสตรีของนางอันเป็นที่รักที่อวบนูนสวยงามแถมยังฉ่ำแฉะเพื่อรอให้ตนกลืนกินน้ำเกสรงามอีกด้วย ++++++

แม้ทุกอย่างจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือโชคชะตาก็ไม่รู้ "กองบิน" ถึงได้ "กระชาก" เธอเข้าห้อง การถูกคนแปลกหน้ากระชากฉุดเข้าห้องทำให้ "คำเอื้อง" ตกใจตื่นกลัว และยิ่งไปกว่านั้นมันก่อให้เกิดความรู้สึกซึ้งกับคนป่าเถื่อน หลังจากนั้นมีเรื่องราวมากมายตามมาจนทำให้เธอหนีไปพร้อมกับ "ลูก" ในท้อง... +++++++ “ยะ…อย่าค่ะ” เธอผลักกองบินออกห่าง แต่เขาก็เด้งกลับมาเหมือนเดิม “ทำไมฮึ?” เขาก้มโน้มหน้ากระซิบข้างแก้มนวลของคนที่ตัวเองดันเข้าชิดผนังลิฟต์กระจกด้านหลังพร้อมอีกมือลูบไล้เรียวขาเล็กผ่านเนื้อผ้าที่ห่อหุ้ม “ยะ…อย่าค่ะ เดี๋ยวมีคนเห็น ในลิฟต์มีกล้องวงจรปิด แถมเป็นลิฟต์กระจกอีก” เธอบอกเขาเสียงสั่นพร้อมใจที่เต้นแรง “หึหึ...แต่วันนี้กล้องวงจรปิดมันไม่ทำงานน่ะสิ มาเถอะ กว่าจะถึงชั้นเจ็ดสิบสาม ฉันคงดำว่ายลึกในตัวเธอแล้วเด็กน้อย” แล้วปากหนาก็ทาบทับปิดกลืนเสียงค้านของเธอที่กำลังเอ่ยทันที พร้อมมือสากกร้านก็เริ่มเคลื่อนไหว

“เรติกา อ๊าส์” น่ารังเกียจ! น่าขยะแขยงที่สุดเลย “ใครอนุญาตให้แกครางชื่อฉัน ไอ้ชั่ว!” เธอพยายามประคองเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ความรุนแรงที่เขามอบให้นั้นไม่สามารถทำให้คนถูกกระทำอย่างเธอส่งเสียงร้องครวญครางออกมา แม้แต่น้ำตาแค่หยดเดียวเขาก็ไม่สามารถรีดมันออกมาจากดวงตาของเธอได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็เจ็บปวดทรมานแทบขาดใจ เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “หึหึ” มันส่งเสียงหัวเราะในลำคอเย้ยหยันเธออีกแล้ว โคตรเกลียดมันเลย “ถ้าเธอส่งเสียงร้องครวญครางออกมาบ้าง ฉันอาจเมตตาเธอก็ได้นะ”

จากตัวกาลกิณี สู่การเป็นจักรพรรดินี หนทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ทว่าเต็มไปด้วยหนามแหลมคมที่คอยทิ่มแทง 'ข้าเคยเป็นเบี้ยหมากในเกมกระดานชิงบัลลังก์ ทว่าวันนี้เบี้ยหมากที่ถูกใช้กลับกลายเป็นจักรพรรดินี กองซากศพและเลือดที่อาบย้อมทุกหย่อมหญ้า ล้วนเป็นข้าที่มีส่วนเกี่ยวข้อง สมกับตำแหน่งกาลกิณีที่พวกเจ้ายัดเยียดให้ข้ายิ่งนัก'

สองความทรงจำ สองแค้นกับหนึ่งร่าง ไม่ว่าจะแค้นของร่างเก่า ร่างใหม่ข้าจะสะสางให้หมดทุกบัญชี รวมถึงสิ่งที่ท่านทำกับข้าด้วย "หมิงชินอ๋อง" ท่านใจร้ายกับข้าเกินไปแล้ว!! "เยว่ชิงชิง" ถูกใส่ร้ายว่าฆ่าอาจารย์ของตัวเอง.... "กงเหรินซิน" ถูกใส่ความว่าฆ่าน้องสาวของ "หมิงชินอ๋อง" เมื่อสองวิญญาณ มีแค้นที่ต้องสะสาง แต่กลับเหลือเพียงหนึ่งเดียว ที่สวรรค์เลือก.... "ไม่ว่าจะแค้นไหน ๆ ข้าก็จะขอสะสางให้ได้ก่อนชีวิตนี้จะจบสิ้น!" นางเอกที่ไม่ใช่นางเอก 100% ดุ โหด เถื่อน ปากแซ่บ พระเอกที่เหมือนกับถูกเดบิวต์มาให้รับบทพระเอก หยิ่ง จองหอง โหดร้าย รักแรงเกลียดแรง ปากแจ๋วกับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งกับนางเอก ขึ้นอย่างเสือ ลงอย่าง.... ไปลุ้นเอา

เรื่องราวของหนุ่มสาวที่เกลียดกัน แต่ต้องมาทำภารกิจร่วมกันคือการผลิตทายาท!

รวมเรื่องสั้นโรมานซ์-อีโรติก ที่จะมาพร้อมกับเรื่องราวที่นำไปสู่ความสัมพันธ์ที่แสนวาบหวาม *** นิยายผู้ใหญ่และผู้ที่มีความชอบเฉพาะกลุ่ม ไม่เหมาะสำหรับเด็กและเยาวชน***

นลิน-ลินดา คนหนึ่งคือลูกสาวเศษรฐีตระกูลใหญ่ อีกคนเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาทั่วไป ทว่าวิญญาณแค้นของนลินกลับผูกติดกับลินดาแนบสนิทแน่น "ช่วยฉันแก้แค้นสามีของฉัน แล้วเธอจะได้ครอบครองทุกสิ่งที่ฉันเคยมี ลินดา"

เจ้านายดีๆ ก็เหมือนรักแท้ หลายคนเชื่อว่ามี แต่น้อยคนนักที่จะได้เจอ.....ซึ่งเจ้านายของฉันไม่ใช่คนดี แต่เป็นพวกยันเดเระ! ************************** "ไอ้เจ้านายใจร้าย วาจาพิกลพิการฟังไม่รู้ความ จิตใจหยาบกระด้าง ไม่มีเมตตาข้าทาสบริวาร ดีแต่สั่งให้ฉันทำงานล่วงเวลาจนไม่เคยได้ไปเดท ไอ้แว่นสี่ตาน่ารำคาญ!" "แฮ่กๆๆๆ ขอดัดแปลงคำพูดจากละครเรื่องดังหน่อยเหอะ แฮ่กๆๆๆ" ฉันหอบหายใจแรงหลังจากระบายความอัดอั้นในใจตลอดเวลาห้าปีที่มีออกไปบนดาดฟ้ากว้างของบริษัทที่คิดว่าไร้ผู้คน "ฮืออออ ทำไมต้องสั่งให้ทำโอทีทุกครั้งที่มีเดทด้วยเนี่ย! ความสาววัยแรกแย้มกำลังค่อยๆ ถูกกลืนไปตามกาลเวลา ความตื่นเต้นเร้าใจค่อยๆ แห้งเหี่ยวลงทุกวัน" "เป็นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้เสียซิงสักทีเนี่ย" เพราะความโมโหเลยพูดจาไปเรื่อยไปเปื่อย แต่ทว่าใครจะไปคิด ว่าพอพูดจบประโยคฉันก็ได้โดนสมใจ (T^T)

มิลินคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิท แต่พวกเพื่อนสนิทพวกนั้นเองก็คิดไม่ซื่อกับเธอ...