อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน

นางถือกำเนิดมาพร้อมกับโชคร้ายมารดาตาย ตั้งแต่นางลืมตาดูโลก ใครก็ช่างที่เห็นใบหน้างดงามของนางจะต้องมีอันเป็นไป

มู่เจียอี ถูกมัดด้วยโซ่ตรวน ท่ามกลางเสียงด่าทอของชาวบ้านนางไม่ได้ฟังสิ่งใดเลย นอกจากสายตาที่มองหวงเต๋อฟานกับหวงชุนหมิง สามีและบุตรเลี้ยงของนาง แววตาของทั้งคู่ที่มองมามีแต่ความเกลียดชัง ว่างเปล่า จนนางอดสะท้านในอกไม่ได้

หน้ากากสีเงินปกปิดใบหน้า ด้วยเพราะแม่ทัพลือนามถูกสวรรค์สาปหากแม้นผู้ใดเพียงแค่ได้พานพบหน้าจะต้องพบกับจุดจบทุกรายทว่ามีเพียงหนึ่งเดียวที่ชีพมิวอดวายและนางคือสตรีของแม่ทัพปีศาจที่เฝ้าโหยหามานานแสนนาน ตัวหายนะ ใบหน้าเต็มไปด้วยอาถรรพ์ เพียงแค่ประสบพบพักตร์ ร่างต้องกลายเป็นหินโดยพลันผู้คนสิ้นชีพวิบัติโรยรา มิอาจหวนคืน องค์ชายอิ๋งหยางแห่งต้าฉิน จึงต้องถูกเนรเทศให้ไปอยู่ชายแดนเพื่อใช้ชีวิตนี้ปกป้องและแทนคุณแผ่นดิน จนกลายเป็นแม่ทัพปีศาจ ที่หามีผู้ใดเสมอเหมือน และจางเพ่ยอัน อดีตชาติคือสูกสาวฝาแฝดของอัครเสนาบดี กลับต้องจบชีวิตลงในวัยเพียงแค่ 6 ปี เพราะเกิดด้วงพิฆาต เธอกลับชาติไปเกิดในยุคปัจจุบัน และต้องกลับมาในชาติอดีตอีกครั้ง เมื่อดวงวิญญาณฝาแฝดจางเจี๋ยอี้ นำพากลับมา ดวงพิฆาตในยุคปัจจุบันหวนคืนสู่อดีต ทำให้แม่ทัพปีศาจหลุดพ้นจากคำว่าตัวหายนะ ทำลายล้างจนแคว้นล่มสลายและเธอกลับมาเพื่อเคียงคู่กับแม่ทัพไปตลอดกาล

เจิ้งซูอี้ถูกธนูยิงตกจากหลังม้าเมื่อฟื้นคืนสติกลับมาพบว่าตนเองอยู่ในร่างของเด็กสาวชาวบ้าน นางต้องช่วยเหลือเด็กสาวผู้นี้ไม่ให้ถูกครอบครัวเดิมเอาเปรียบทั้งยังต้องหาทางหนีจากองค์ชายห้าคู่ปรับเก่าของตน

มาอยู่ในร่างมารดาที่เดิมต้องตายไปแล้วของนางร้ายตัวฉกาจในนิยายเรื่องหนึ่ง สตรีที่งามล่มเมืองหากแต่มีสามีผู้ชั่วร้าย แล้วหญิงสาวที่ไม่เคยมีลูกเช่นนางต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้อย่างไร? ให้ตายเถอะ!

หยางมี่บุตรีคนโตแห่งจวนเสนาบดี จำต้องแต่งเข้ามาเป็นพระชายาของอ๋องทมิฬตามบัญชาของฮ่องเต้แต่ในเมื่อนางแต่งเข้ามา สามีเฉยชา ไม่สนใจนาง ทั้งยังแต่งชายารองเข้ามา ทำไมนางต้องเอาชีวิตไปผูกกับเขาด้วย "ข้าจะหย่ากับท่าน" "ข้าไม่หย่า เจ้าจะต้องเป็นหวางเฟยของข้าตลอดไป"

ชื่ออื่น ๆ (แพทย์ยอดพธูแห่งใต้หล้า) (หมอยิ้มงามล่มเมือง) หมออัจฉริยะแห่งวงการแพทย์ผู้ทะลุเวลามากลายเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้งของอ๋องฉู่ เพิ่งจะมาถึงก็พบกับคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอยึดมั่นในจรรยาบรรณของหมอในการเข้าช่วยรักษา จนเกือบจะทำให้ตัวเองเกือบเข้าคุก จักรพรรดิ์ประชวรหนัก เธอพยายามหาทางรักษา แต่ถูกเข้าใจผิด และถูกตำหนิจากตู๋อ๋องผู้น่ารังเกียจ การทำความดีทำได้ยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ผู้ชายคนนี้สร้างปัญหาให้เธอตลอด ไม่เป็นไร เธอทนได้ แต่ที่ทนไม่ได้ที่สุดคือ เขายังแต่งอนุเข้ามาเย้ยหยันเธอนี่สิ! “เจ้าคิดว่าเจ้าทำให้ข้าเกลียดเจ้าเช่นนั้นรึ ข้าเกลียดเจ้า เพราะเจ้ามันน่ารังเกียจตั้งแต่แรกพบด้วยซ้ำ” ตู๋อ๋องพูดวาจาทิ่มแทงอย่างไร้เยื่อใย หยวนชิงหลิงคลี่ยิ้มออกมา“ท่านไม่คิดรึว่าข้าเองก็ไม่ได้ชอบท่านเช่นกัน เพียงแต่ทุกคนที่นี่ล้วนมีการศึกษา และข้าเองก็ไม่อยากทำให้ท่านต้องขายหน้าหรอกนะเพคะ”

งานแต่งที่แลกมาด้วยเงื่อนไข อีกฝ่ายชิงชังนางจนถึงขั้นรังเกียจ แต่ใครจะคิดว่าฮูหยินที่เขาเกลียด จะเป็นผู้ที่ช่วยเขาในวันที่ลำบาก “เจ้าแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินแม่ทัพ ต่อให้ตายก็ต้องเป็นฮูหยินของข้า!" "เมิ่งหลินอิง" บุตรสาวภรรยารองของคหบดีเมิ่งฉี ยอมแต่งงานเพื่อแลกกับเงื่อนไขบางอย่างกับบิดาของตัวเอง "หลิวเว่ยหยาง" แม่ทัพหนุ่มของเมืองต้าเฟิง ยอมแต่งงานภายใต้เงื่อนไขเพื่อช่วยบ้านเมือง “ทำไม เจ้าตกใจอันใดกัน รีบ ๆ ดื่มสุรานี่เถอะจะได้จบพิธีเสียที” เพียงแค่ครั้งแรกที่พบกันในห้องส่งตัว นางก็รู้ได้ทันทีว่าเขามิใช่เพียงไม่ชอบนาง แต่ทว่าเขา... เกลียดนางมาก ๆ เลยต่างหาก “เจ้าฟังข้าให้ดี แม้ว่าข้าจะยอมแต่งงานกับเจ้าเพื่อผลประโยชน์ของกองทัพ แต่อย่าได้คาดหวังในตัวข้าว่าจะรักเจ้า รู้หรือไม่ว่าข้าขยะแขยงพวกเจ้ายิ่งกว่าแมลงวันที่ตอมซากศพเสียอีก นับจากนี้ไปเจ้าอยู่ของเจ้า ข้าอยู่ของข้าอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันอีก เข้าใจแล้วหรือไม่” ใครจะคิดว่าคำพูดที่แสนร้ายกาจนี้ เป็นแค่เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น....

“มานี่สิ มาให้ข้ากอดเจ้าหน่อย” เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้า เยี่ยเป่ยเฉิงก็ระงับความบ้าคลั่งในนัยน์ตาเอาไว้ เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่า ท่านอ๋องเทพแห่งสงครามของต้าซ่งนั้นรักสันโดษ ไม่ฝักใฝ่อิสตรี แต่โปรดปรานหญิงรับใช้คนหนึ่ง ทะนุถนอมราวกับว่าเป็นสมบัติล้ำค่า หลินซวงเอ๋อร์เกิดมาในตระกูลที่ยากจน พอเกิดมาก็มีชีวิตที่ต่ำต้อย นางรู้ว่าตนไม่ควรหลงระเริงในความรักที่นายท่านมีให้ แต่นายท่านผู้นี้ สนับสนุนนาง ยอมลดเกียรติศักดิ์ศรีเมื่ออยู่ต่อหน้านาง อีกทั้งยังรักใคร่นางแต่เพียงผู้เดียว หลินซวงเอ๋อร์ตกตกที่นั่งลำบาก เพราะทั้งหัวใจนัยน์ตามีเพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ต่อมา นายท่านได้พาสตรีผู้หนึ่งกลับมา สตรีผู้นั้นผิวงามสะอาด แถมยังมีศาสตร์ทางการแพทย์ที่เป็นเลิศ ชายที่นางรักสุดหัวใจกลับดุด่านาง ลงโทษนางเพราะสตรีผู้นั้น แถมยังต้องการจะส่งนางกลับบ้านเกิดเมืองนอนเพราะสตรีผู้นั้นอีกด้วย... หลังจากที่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น นางได้หายสาบสูญไป ทำให้นายท่านที่เดิมทีจะสมรสใหม่กลับคลุ้มคลั่งจนควบคุมตนเองไม่ได้ เมื่อพานพบกันอีกครา นางยืนอยู่บนแท่นสูง มีสถานะที่สูงศักดิ์ มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ในนัยน์ตาไม่มีความรักอีกต่อไป อตีตนายท่านผู้สูงศักดิ์เย็นชาผลักนางเข้ากับกำแพง ถามนางด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ: "หลินซวงเอ๋อร์! เหตุใดเจ้าต้องทิ้งข้าด้วย? เหตุใดเจ้าถึงไม่รักข้าแล้ว?" หญิงรับใช้กระต่ายขาวน้อยผู้อ่อนโยนน่ารัก VS ท่านอ๋องหมาป่าดำจอมเผด็จการ~ 1V1รักแรกทั้งคู่

บางคนการแต่งงานอาจเป็นบทสรุปที่หวานชื่น แต่กับเยี่ยนเยว่ฉีการแต่งงานกับมู่เลี่ยงหรงเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น นางต้องออกจากอ้อมอกบิดามารดามาใช้ชีวิตของตนเอง ทว่าการได้รับตำแหน่งชายาเอกฉินอ๋องไม่ได้เรียบง่าย นางต้องพบเจอกับแรงกดดันในฐานะสะใภ้หลวงจากไทเฮา ซึ่งบางเรื่องพี่ชายแสนดีทั้งสองไม่อาจยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือได้ นางจึงต้องงัดทุกสิ่งที่มารดาอบอรมมาทั้งชีวิตมาใช้เพื่อที่จะยืนอยู่บนตำแหน่งสูงสุดนี้อย่างมั่นคง แต่ยิ่งสูงยิ่งหนาว ผู้ใดจะรู้เล่าว่าภายใต้รอยยิ้มของสตรีมากมายในเรือนหลังจะมีคมมีดซ่อนอยู่ แล้วมู่เลี่ยงหรงจะมีเพียงนางเป็นยอดดวงใจไปถึงเมื่อไร และสุดท้ายนางจะทนใช้บุรุษร่วมกับสตรีนับสิบได้จริงๆ หรือ “มะ...ไม่ ออกไป ข้าไม่ไหวแล้ว” “หือ?” มู่เลี่ยงหรงซึ่งกำลังแข็งขึงอย่างเต็มที่มีอันต้องหยุดชะงัก “ออกไป” นางร้องออกมาพลางเอามือผลักอกของเขา “อ้ายเฟยเจ้าเป็นอันใด” “อะ...ออก มะ...ไม่ไหวแล้ว” พอสิ้นคำ ทุกอย่างที่จุกอยู่ในลำคอพลันราดลงบนร่างของมู่เลี่ยงหรง ไฟราคะที่กำลังพวยพุ่งของเขาพลันมอดดับ “ให้ตายสิ! เยี่ยนเยว่ฉีครานี้เจ้าเป็นอันใดไปอีก”