เศร้าใจ

ในวันเรียนจบรัศมี มายา พลาดท่าเสียตัวให้คนรักของเพื่อน นั่นเป็นตราบาป เธอรู้สึกผิดมาตลอด เธอลักลอบมีสัมพันธ์กับคนรักของเพื่อน เธอกลายเป็นคนชั่ว เป็นผู้หญิงทุเรศ ใครบ้างจะเห็นใจ ไม่หรอก ไม่มีใครเห็นใจเห็นค่าคนที่แย่งของคนอื่น แม้จะบอกว่าถูกเขาข่มขู่มันก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ เขาคนนั้นเล่นกับเธอจนเบื่อหน่ายแล้วก็เขี่ยเธอทิ้งเมื่อเจอคนใหม่ที่ถูกใจกว่า เขาโยนเงินมาหนึ่งก้อนพร้อมกับคำพูดว่า 'ไปเอามารหัวขนนี่ออกซะ พี่ไม่ต้องการและพี่คิดว่าเบลล์ก็คงไม่ต้องการ' . . ไลน์ ไลน์! แจ้งเตือนดังขณะที่ฉันกำลังเก็บของล้าง มิ้มที่ส่งวีดีโอ พี่กองทัพยิ้มและสวมกอดมิ้มด้วยความดีใจหลังจากที่เขารู้ว่าเขากำลังจะเป็นพ่อคน แตกต่างกับวันนั้นที่เขารู้ว่าฉันท้อง ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้ม ซ้ำยังยื่นเช็คให้บอกว่าเอาไปจัดการกับเด็กในท้อง

เสียงอวิ๋นถูกสามีตั้งใจมาหลอกให้รัก หลังจากเขาได้ทุกอย่างของนางไว้ในกำมือ เขาก็พ่นคำขอหย่ากับนางแทบทุกวัน ความหวานชื่นในอดีตทำให้ยากที่จะเชื่อ เสียงอวิ๋นไม่ยอมหย่าและยังคงเรียกร้องความรักจากสามี จนกระทั่งนางถูกกรอกยาพิษจึงรู้ว่าควรกลับมารักตัวเองได้แล้ว นางจะทวงเอาทุกอย่างที่เป็นของนางคืนมา พร้อมกับเอาคืนคนที่ทำร้ายนางอย่างสาสม

เพียงเพราะ ภัคพิญา ต้องการตอบแทนผู้มีพระคุณ เธอจึงตกปากรับคำแต่งงานกับ ปริภัทร์ "คุณมาทำอะไรที่นี่" ภัคพิญาเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าเสียงเรียบแววตาไร้ความรู้สึก พลอยทำให้เขาใจเสียไม่น้อย "ผมมาหาคุณ มารับคุณกลับบ้านของเรา" "เรา...บ้านของเราเหรอคะ" "ใช่ภัคบ้านของเรา" ร่างสูงจ้องมองใบหน้าสวยของเมียครู่หนึ่งแล้วเอ่ยประโยคต่อมา "กลับบ้านเราเถอะ" "บ้านของคุณไม่ใช่บ้านฉัน อีกอย่างฉันไม่มีบ้าน" หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆผ่อนออกมา "แล้วคุณก็ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว" "ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าคุณไม่กลับไปกับผม" เธอส่งยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆ "คุณไล่ฉัน ฉันก็ออกมาแล้วคุณยังจะเอาอะไรอีกคะ" เธอถามอย่างไม่เข้าใจ "เพราะหนี้ที่ครอบครัวผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ยายของคุณไงภัค" เขาหาข้ออ้างที่จะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ ในความเป็นจริงแล้ว เขาไม่ต้องการเงินของเธอแม้แต่บาทเดียว สิ่งที่เขาอยากได้คือ 'หัวใจของภัคพิญา'เท่านั้น "ได้ฉันจะใช้หนี้ทั้งหมดให้คุณ แล้วถ้าหากคุณจะกรุณา ช่วยปล่อยฉันไป เหมือนที่ฉันเคยทำให้คุณได้ไหมคะ คุณปริภัทร์"

จะมารักอะไรในวันที่เธอเดินออกมา ทำไมตอนที่เราสองคนอยู่ด้วยกันเขาจึงไม่เห็นคุณค่า นี่สินะที่เรียกว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

"ยัยลูกหมา..." คือชื่อเรียกหล่อน จากปากสามีไร้ใจ ... เขาหมายตาน้องสาว แต่ดันได้พี่สาวมาเป็นแม่ของลูก ด้วยเล่ห์เหลี่ยมของลัดดา ทำให้เขากับครอบครัวไม่พอใจ แล้วนำความรู้สึกมาลงที่หล่อน หน้าที่หลักของหล่อนคือ อุ้มท้องลูกของเขา คลอดมาเมื่อไหร่ ถูกเฉดหัวออกจากบ้านเมื่อนั้น .... ธรรม์บดีมองรองเท้าที่วางเรียงหน้าประตู เขาสวมรองเท้าคู่ซ้ายมือสุด ก้าวเท้าเดินไปยังโรงจอดรถ เพื่อขับรถออกจากบ้าน อีกไม่กี่ก้าวจะถึงรถหรู สีหน้าเขาบึ้งตึงเมื่อเห็นกุลธิรัตน์ยืนอยู่ข้างรถ “คุณอิฐไม่ได้กินมื้อเช้า ลูกหมีกลัวว่าคุณอิฐจะหิว เลยทำแซนวิซให้ค่ะ” กุลธิรัตน์ส่งถุงใส่ของว่างให้สามีที่หลุบตามองแวบหนึ่ง มือใหญ่กระชากถุงจากมือหล่อนแรงมาก “สาระแนนัก ยัยลูกหมา” ธรรม์บดีหมุนตัวเปิดประตูรถ เขาโยนถุงในมือไปตรงเบาะด้านข้างคนขับ สอดตัวเข้าไปนั่งประจำที่ จากนั้นเขาขับรถออกจากบ้านทันที

จะเป็นยังไงเมื่อลูกสาวเศรษฐีย้อนเวลากลับไปในยุค 1950's ต้องไปใช้ชีวิตในชื่อเหมือนตัวเอง 'จินเยว่' ยัยผู้หญิงเห็นแก่ตัว..เอาแต่ใจ ที่หน้าตาเหมือนตัวเธอเองเป๊ะ แถมยังต้องมาเลี้ยงหลานชาย หลานสาว กับน้องชายตัวร้าย ที่สำคัญยังมีสามีเป็นตัวเป็นตน..แถมไอ้ต้าวสามีหน้าหล่อสุดแสนจะเย็นชา..ในยุคที่เธอจากมาก็คือ..ไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ..ตามวอแวเร้ารือเธอมาตลอดชีวิต แต่ครั้งนี้..แววตาคมกับมีแต่ความเกลียดชัง..รังเกียจ..ราวกับเธอไปเผาบ้าน หึ..คิดว่าเธอจะแคร์เหรอ? ไม่รักก็ไม่ต้องรักดิ..ใครสน ภารกิจทั้งหาทางหย่า..และเริ่มต้นหาเงินจึงเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่นั้น!!!

ยิ่งเกลียด..ยิ่งรัก.. เธอหนีฉันไปโดยไม่มีคำลาสักคำ ทิ้งให้ฉันจมอยู่กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ยังจะมาร้องขอความเห็นใจและการให้อภัยจากฉันอีกหรอ..ไม่มีทาง

ไม่รัก...หนำซ้ำยังเกลียด แต่เกลียดแบบไหนถึงตามวุ่นวายชีวิตเธอไม่เลิก

โอบกอดสตรีอื่น มิหนำซ้ำสตรีผู้นั้นยังตั้งครรภ์ แต่ท่านกลับมิยอมถอนหมั้นข้า ท่านกล้าเหยียบย่ำหัวใจของข้าเช่นนี้ อย่าหมายคืนดีเลย

คืนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความผิดพลาด ความเกลียดชังที่เขาสร้างไว้กลับพังทลาย เมื่อเขากลับ ‘ติดใจ’ ในตัวเธอจนยากจะถอนตัว