แฟนตาซี

หยางเฉี่ยวชิวตายลงเพราะความทรยศของคนที่นางทั้งรักทั้งลุ่มหลงอย่างไร้ศักดิ์ศรี ได้เกิดใหม่ในร่างหญิงสาวผู้อ่อนแอบุตรสาวเสนาบดีผู้ตรวจราชการผู้จงรักภักดีต่อองค์ฮ่องเต้ ในตอนนี้ราชสำนักมีการแตกออกเป็นสองฝ่ายอย่างเงียบ ๆ นอกจากความแค้นที่ต้องการชำระจากร่างเก่าและสะสางหนี้แค้นของร่างใหม่ นางยังต้องการทวงคืนความยุติธรรมของตระกูลคืนมา บุรุษผู้ที่ชอบช่วยเหลือนางเพิ่งเคยพบหน้ากันในชาตินี้กลับกลายเป็นน้องชายของศัตรูและยังขี้โรครอเพียงวันตายมาถึงเท่านั้นแล้วนางจะมีหนทางอื่นที่ดีกว่านี้อีกหรือไม่

ในวันที่สวี่ซินรู้ตัวว่าย้อนเวลากลับมาในอดีตเมื่อชาติที่แล้วอีกครั้ง เรื่องราวต่าง ๆ ที่เลวร้าย สามีที่ตายเพราะตนเอง และมารดาที่ถูกทิ้งไว้อย่างไม่ใยดี ต่อไปนี้จะไม่ปล่อยให้คนที่รักนางต้องตายอีก

“คราวหน้าเจ้าควรตัดเล็บให้สั้นกว่านี้นะเหม่ยเหริน” เสินอี้อวดแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยเลือดซิบให้คนที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงได้เห็นก่อนจะสวมเสื้อคลุมปิดทับ ยิ้มขันได้ใจเมื่อได้เห็นใบหน้าแดงก่ำจนต่อคำพูด

เรื่องราวของหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งเธอนั้นเป็นแม่มด บังเอิญมาเที่ยวผับกับเพื่อนทำให้ได้เจอกับใครบางคน หาได้รู้ไม่ว่าเขานั้นปีศาจที่มีหน้าตาหล่อเหลาด้วยความที่เขานั้นแซ่บทำให้อยากลองขึ้นเตียงกับเขาดูสักครั้ง แต่ว่าชีวิตเธอนั้นกลับเหมือนในนิยายที่เธอนั้นเคยอ่านนี้มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเธอถึงได้เจอกับปีศาจสุดหล่อที่ต้องการสัญญากับเธอ เธอคิดว่าแค่ทำพันธสัญญาไหนกลายเป็นการแต่งงานตามสัญญา เดี๋ยวนะครอบครัวเธอไปสัญญาอะไรกับเขาเอาไว้ แถมทุกคนยินดีจะยกเธอให่กับเขาอย่างเต็มใจ

นิยายชุดนี้มี 1.นาสูร(อีบุ๊กพร้อมโหลดแล้วค่ะ) นาสูร vs พุดซ้อน 2.มังกรกัณฐ์(อีบุ๊กพร้อมโหลดแล้วค่ะ) มังกรกัณฐ์ vs เจณิสา 3.กลืนกิน(อีบุ๊กพร้อมโหลดแล้วค่ะ) พาที vs เดหลี คิดหื่นเชิญเสพ ยักษ์(ณิการ์) "นาสูร" ชื่อเหมือนยักษ์ในละครพื้นบ้าน แน่นอน ชื่อเหมือนแต่เขาต่างจากยักษ์พวกนั้นเยอะ เพราะเขามีตัวตนที่สัมผัสได้และ "กินดุ" ดุในที่นี้คือดุอะไรมาลุ้นไปด้วยกันค่ะ ส่วนผู้ที่ต้องตาของเขาก็คือ "พุดซ้อน" สัตวแพทย์สาวผู้ไร้เดียงสา แล้วจะเป็นยังไงเมื่อความรักมันเกิดขึ้นระหว่างยักษ์กับมนุษย์.... ริ้วรอยความโกรธปรากฏเด่นชัดบนใบหน้าหล่อของชายหนุ่มลูกครึ่งมนุษย์และยักษ์ปูดโปนขึ้น ดวงตาเป็นประกายเพลิงสีแดงและอีกข้างประกายเขียวมรกตเมื่อเห็นผู้หญิงของตนยืนยิ้มหัวเราะต่อกระซิกกับชายอื่นในภาพที่ฉายบนผนังห้องนอน กรอด! “กล้าขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอเจณิสา” เขาพึมพำเสียงแข็งกับตัวเองพร้อมกับสองมือใหญ่กำแน่นเข้าหากันแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับภาพที่ฉายบนผนังหายวับไปเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้มีการฉายภาพบนผนังนั้น

เพราะวาสนาด้ายแดงชักนำ ทำให้มู่เถาฮวาได้พบกับเสิ่นหมิง องค์ชายรองที่มีดวงชะตาอัปมงคล นางมีหน้าที่เป็นยันต์ดอกไม้กันภัยให้กับเขา คนทั้งสองต้องต่อสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็น อีกทั้งคนชั่วที่ใช้วิธีสกปรกหวังจะทำลายพวกเขา จนกระทั่งวันเวลาล่วงผ่าน คนทั้งสองจึงก่อเกิดความรู้สึกที่ดีต่อกันโดยไม่รู้ตัว

คุณเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์หรือไม่ เรื่องที่แม้แต่วิทยาศาสตร์ก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งคุณเกิดโชคดีได้รับโอกาสนั้นขึ้นมา คุณจะปล่อยโอกาสนั้นไป หรือคว้ามันไว้ให้แน่นกันล่ะ? ชีวิตของคนเราจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นสักกี่ครั้ง เธอ "หลี่หลิงเฟิ่ง" ผู้ไม่เคยเชื่อในโชคชะตา เรื่องมหัศจรรย์เป็นเรื่องหลอกเด็กอะไรพรรค์นั้น ให้เชื่อเรื่องพวกนี้สู้กินนมนอนฝันกลางวันยังดีซะกว่า แต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตานี้กลับหล่นทับใส่หัวเธอ ส่งให้เธอทะลุมิติมายังดินแดนที่ไม่เคยปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์ ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ ดูซีรีส์ อ่านนิยายจีนมาก็หลายเรื่อง ก็ยังไม่เคยมีนางเอกคนไหนที่จะมืดแปดด้านไม่รู้อะไรเลยแบบเธอ อย่างน้อยต้องมีสกิลติดตัว แม้แต่ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ยังไม่มี แต่ในฐานะนักเรียนหัวกะทิอันดับหนึ่งขององกรณ์อัจริยะ เธอไม่มีทางยอมแพ้ เหมือนสวรรค์จะเห็นใจในความอาภัพของเธอจึงได้ให้ "มิติมายา" ที่ล่องหนไปกับเธอในทุกๆ ที่ ในดินแดนที่ผู้มีพลังยุทธ์เป็นใหญ่แห่งนี้ หญิงสาวก็ไม่รู้ว่าของวิเศษที่ติดตัวมาจะสามารถทำอะไรได้มากน้อยแค่ไหน เพราะเจ้าของร่างเดิมนี้ไร้พลังยุทธ์ ถูกขนานนามว่า 'ตัวไร้ค่า' แห่งตระกูลหลี่

เพื่อรักษาเกียรติท่านอาจารย์ ไป๋เหม่ยหลานยอมรับโทษทัณฑ์ของสำนักเซียวเหยา ถูกทรมานจนตาย ภพชาติใหม่นี้นางขอเป็นเพียงมนุษย์เดินดิน มิขอเกี่ยวข้องกับท่านอาจารย์อีก ไยท่านจึงกลับมาพัวพันวาสนาชะตาชีวิตนาง ----------------------

ครอบครัวของพวกเขา ถูกสังหารในคืนเดียวอย่างโหดเหี้ยม เด็กน้อยผู้รอดชีวิตทั้งห้าคน เมื่อมีหัวหน้าที่เข้มแข็งอย่างซิ่วอิง ก็ไม่หวาดกลัวต่อโชคชะตาที่โหดร้าย เด็กน้อยแค่9ขวบแล้วอย่างไร พวกข้าก็มีความสามารถ

สำหรับเขาอายุไม่ใช่ปัญหา โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง “พอนอนแล้วก็เท่าเทียมกันหมดนั่นแหละ” “ในหัวเฮียคงมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ...”