โอกาสครั้งที่สอง

โจวเพ่ยชิงหญิงร้ายกาจประจำหมู่บ้าน วางแผนร้ายจนได้แต่งงานกับลูกชายบ้านหลี่ เมื่อสามีไม่รัก ลูกทั้งสองก็หวาดกลัว กลับมาครั้งนี้เธอจึงไม่คิดจะสนใจใครอีก ขอเพียงเลี้ยงดูลูก ๆ และบ้านเดิมให้ดีที่สุดก็พอ

"หากท่านรักข้า จงปล่อยข้าไปเสียเถอะเพคะข้าไม่อยากที่จะเจ็บปวดเช่นดังอดีตที่ผ่านมา" น้ำตาไหลรินร่วงหล่นน้ำเสียงที่เปล่งออกมาด้วยความเจ็บปวดปานจะขาดใจบอกบุรุษที่อยู่ตรงหน้าให้ได้รับรู้...

"ตัวซวย" นางถูกโยนคำนี้ใส่หัวเพียงเพราะมิได้เกิดมาเป็นบุรุษ ครอบครัวต่างผลักไสราวกับนางเป็นตัวเชื้อโรค จนในที่สุดต้องตายตกอย่างอนาถเพียงลำพัง ทว่าเมื่อได้หวนคืนมาคิดว่านางจะปล่อยไปหรือ ไม่มีทางซะล่ะ!

เพราะไม่อยากเป็นตัวตลกให้ต้องถูกเหยียดหยาม โอกาสในการย้อนกลับมาร่างเดิมหนนี้ นางจึงทำทุกวิถีทางเพื่อหย่ากับสามีที่ไม่เคยปันใจแก่ตนให้จงได้!

เถ้าธุลีในกาลก่อน มอบโอกาสหวนคืน... จากมารดาเลี้ยงผู้ร้ายกาจในความทรงจำอันเลือนราง สู่มารดาผู้หมายมั่นที่อยากจะแก้ไขชะตาที่ผิดพลาด เมื่อสายลมของอดีตพัดหวน เหออวี้หลัน จะถักทอสายใยรักครั้งใหม่ให้มั่นคง หรือจะปล่อยให้กงล้อโชคชะตาซ้ำรอยเดิมอันปวดร้าว?

อดีตที่ยากจน!! แม่เลี้ยงสามีที่เอาเปรียบบ้านใหญ่ บ้านรองของพวกเธอต้องชดใช้!! อีกเพียงวันเดียวเหอเสี่ยวหงก็จะได้กลับไปในที่ที่ได้จากมาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เหล่าลูกสาวจะเป็นยังไงกันบ้าง ถ้าถามว่าเธอรู้ได้ยังไงว่าจะได้กลับไป ก็ต้องบอกว่าก่อนที่จะมาเกิดใหม่ เหอเสี่ยวหงได้เจอกับคน ๆ หนึ่ง ที่บอกเธอไว้ว่าจะได้เกิดใหม่ แต่เมื่อถึงเวลาหรือก็คือเมื่อไหร่ที่เหอเสี่ยวหงครบสามสิบปี เธอจะได้กลับไปยังที่ที่ได้จากมา เพื่อชดใช้ให้กับสามีและลูกสาวที่เธอทิ้งมา เหอเสี่ยวหงเปิดตู้เซฟที่คุณย่าเก็บของสำคัญไว้ให้หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอ เพชร ทองคำ โฉนดที่ดินต่าง ๆ บ้าน เหอเสี่ยวหงเก็บใส่มิติบางส่วน และเหลือทองคำไว้ให้ผู้เป็นพ่อร้อยกว่าแท่ง พร้อมกับเงินอีกล้านหยวน ส่วนโฉนดที่ดินเหอเสี่ยวหงให้หยาดฟ้าดูแล จริง ๆ ของพวกนี้เหอเสี่ยวหงจะไม่ให้ใครก็ได้ เพราะคุณย่าเคยบอกเอาไว้ว่าของทุกอย่างเป็นของเหอเสี่ยวหง จะให้หรือไม่ให้ใครก็ได้ โดยเฉพาะกับคนเป็นพ่อของเธอ

มีน สาวดวงซวยที่อยู่ ๆ ก็ถูกดึงวิญญาณไปยังปรโลก เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นความผิดพลาดอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อกลไกแห่งชีวิตเกิดขัดข้องทำให้ทุกอย่างแปรปรวน เจ้าแห่งปรโลกจึงขอโทษและรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดด้วยตนเอง เพื่อจะได้เฝ้าดูพระรองและส่งเขาไปให้ถึงปลายทางของตอนจบ มีนจึงเลือกที่จะไปเกิดใหม่ในมังงะเรื่องโปรดแทนการกลับเข้าร่างเดิม เจ้าแห่งปรโลกเห็นว่าสิ่งที่ขอไม่ได้มากเกินไปจึงได้ตอบตกลงแล้วส่งเธอไปยังที่ชอบ ๆ แต่เอ๊ะ! เหตุใดไม่เหมือนที่คุยกันไว้ ไฉนท่านส่งข้ามาเป็นตัวประกอบที่ต้องตายด้วยมือพระรองเล่า... . . . “เลิกกั๊กแล้วรักก่อนนะ... ตะ ๆ เตงมาได้ไง” ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องได้ก็ถึงกับยิ้มค้าง เมื่อมีใครอีกคนนั่งไขว้ขากอดอกอยู่บนเตียงนุ่มคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว ดาบที่กอดอยู่นั่นก็ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย เกรงว่าจะลอยมาบั่นคอได้ทุกเมื่อ แล้วยังรอยยิ้มอีกเล่าเพียงเท่านี้ก็ทำเอาขนหัวลุกซู่ “ฮึ! กลับมาสักทีนะ ข้าก็นึกว่าจะเอาแต่เต้นแร้งเต้นกาไม่ยอมกลับบ้านเสียอีก” **เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ เป็นเพียงสิ่งที่สมมุติขึ้น ทุกตัวละครทุกเหตุการณ์ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น**

ฌอห์ณคือแฟนเก่าที่คบกันมานานถึงสี่ปี เขามีฐานะร่ำรวย ครอบครัวมีอิทธิพลและเขาเอาแต่ใจ ฌอห์ณอารมณ์ร้าย ไม่เคยมีสิ่งไหนที่ฌอห์ณอยากได้แล้วไม่ได้ แล้วฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นสิ่งของที่เขาอยากได้ แล้วเขาก็ได้! ฉันเหมือนสัตว์เลี้ยงที่ถูกขังไว้ในกรงทอง เหมือนถังขยะที่ต้องคอยรองรับอารมณ์เขาทุกอย่าง “เราเลิกกันเถอะ” “กล้าพูดคำว่าเลิกงั้นเหรอ ครีมมีสิทธิ์อะไรมาบอกเลิกฌอห์ณ” “ครีมจะเลิก!” “แล้วคนที่อยู่ในท้องจะเอายังไง?” “ครีมจะเป็นคนเลี้ยงเขาเอง” “แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงลูกฌอห์ณ?” “คะ…ครีมเลี้ยงได้” “รู้ว่าไปไม่รอดก็อย่าอวดเก่ง กลับเข้าห้องไปเดี๋ยวนี้” “แต่ครีมทนไม่ไหว ครีมจะไม่อยู่กับฌอณห์อีกแล้ว” “ถ้าจะไปก็ไปแต่ตัว อย่าให้เห็นว่ามีอะไรติดตัวออกไปแม้แต่ชิ้นเดียว!” “ขอให้เราจบกันแค่นี้ อย่าให้ได้เจอกันอีกเลย” “เออ! เลิกก็เลิกดิ”

เพราะความเข้าใจผิด ทำให้ต่างคนต่างก็แสดงท่าทีเย็นชาใส่กัน ทำให้ต่างคนต่างก็พลาดช่วงเวลาแห่งความสุขไป กว่าจะรู้ตัวว่าอีกฝ่ายมีความสำคัญในชีวิตของตนมากแค่ไหน อีกฝ่ายก็ได้จากไปตลอดกาลเสียแล้ว...

เขาชื่อ คราม เป็นทั้งคู่หมั้นของฉันและเป็นคนที่ฉันพลาดมีอะไรด้วยเมื่อสองปีก่อน ใครจะไปคิดล่ะว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง #คราม เจ้าพ่อมาเฟียอันดับต้นๆของเมืองไทย ไม่เกรงกลัวใคร และเอาแต่ใจตัวเอง โหดร้ายและดุดัน อยากได้ต้องได้ และไม่มีใครขัดเขาได้ #พิงค์ สาวสวยดีกรีนักเรียนนอก ภายนอกจัดจ้านร้อนแรง แต่จิตใจของเธออ่อนโยนมาก