ย้อนกลับ

หมู่บ้านเราไม่มีผู้ชายที่บรรลุนิติภาวะ พอหญิงสาวอายุครบ 18 ปี จะมีการจัดพิธีบรรลุนิติภาวะร่วมกันที่ศาลบรรพชน หญิงสาวในชุดงดงามเรียงแถวเข้าไปในศาลบรรพชน หลังจากออกมาต่างก็มีสีหน้าที่เจ็บปวดและมีความสุข พี่สาวคนโตอายุ 18 ปีแล้ว แต่ย่ากลับไม่ให้เธอไปเข้าร่วม ตอนกลางคืนเธอจึงแอบปีนเข้าไปที่ศาลบรรพชน ตอนออกมากลับเดินโซซัดโซเซ และมีเลือดไหลออกมาจากหว่างขา

วันนั้นที่ฉันตาย เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของฉันกับพี่สาวฝาแฝด มีน้ำตาอยู่ที่บริเวณหางตาของเธอ ถูกแฟนหนุ่มของฉันโอบเอาไว้ในอ้อมแขน แม่ของฉันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว โทรศัพท์หาฉันครั้งแล้วครั้งเล่า พี่ชายเดือดดาลยิ่งกว่า ส่งข้อความมาต่อว่า “คนอย่างแก มันใจแคบจริง ๆ ทนเห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้” พ่อที่เอาแต่เงียบขรึมมาตลอดก็ต่อว่าอย่างรุนแรง “แกมันเป็นคนอกตัญญูที่เลี้ยงไม่เชื่อง” ฉันกุมหน้าอก ยังดี ที่ตรงนี้ไม่เจ็บปวดแล้ว...

แฟนของผมมักจะหลีกเลี่ยงการเจอหน้าพ่อแม่ของผม จากนั้นเธอก็รับบทเป็นว่าที่เจ้าสาวของแฟนเก่า ไปเจอกับญาติๆ ของแฟนเก่า สถานที่นัดพบยังเป็นเรือนหอที่ผมเตรียมไว้ให้เธอ เพียงแต่เธอคิดไม่ว่า ผมจะเป็นลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของแฟนเก่าเธอ แฟนของผมแสร้งทำเป็นไม่รู้จักผม กอดแฟนเก่าของเธออย่างหวานชื่น: "บ้านหลังนี้สามีของฉันซื้อด้วยเงินสด" ญาติ ๆ ทุกคนต่างชื่นชมความรักใคร่ของพวกเขาทั้งสอง เพียงแต่เธอกลัวว่าผมจะเปิดเผยความจริง เธอเข้ามาเตือนผมว่า “ฉันแค่ช่วยเพื่อนรับมือกับการถูกเร่งรัดให้แต่งงานเท่านั้น ถ้าคุณกล้าก่อกวน เราก็เลิกกัน” ผมทำตามความปรารถนาอวยพรให้เธออย่างจริงใจว่า “ในเมื่อผมกับน้องมีความชอบเรื่องบ้านกับผู้หญิงเหมือนกัน ผมขายส่งอุปกรณ์จัดงานแต่งงาน คิดว่าน้องก็คงจะชอบด้วย งั้นก็ขอมอบให้พวกคุณละกัน” ในที่สุดแฟนสาวก็ลนลาน

เพื่อเอาหัวใจของฉันไปช่วยชีวิตน้องสาวบุญธรรม ฉันถูกพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเองฟ้องจนต้องขึ้นศาล ผู้พิพากษาใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุดดึงความทรงจำของพวกเราออก เพื่อให้คณะลูกขุนทั้งหนึ่งร้อยคนช่วยกันตัดสิน หากการฟ้องร้องสำเร็จ อวัยวะของฉันจะตกเป็นของพ่อแม่ พ่อแม่ของฉันคิดว่าฉันไม่มีทางกล้าขึ้นศาล เพราะสำหรับพวกเขา ฉันเป็นที่ชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด แต่เมื่อความทรงจำของฉันปรากฏขึ้นในชั้นศาล ทุกคนก็พากันร้องไห้! ......

ตอนที่ฉันรักซ่งชูมากที่สุด เขาตกหลุมรักคนอื่น ฤดูหนาวอากาศหนาวมาก ฉันขดอยู่ในผ้าห่มตัวสั่นตลอดทั้งคืน เขากอดผู้หญิงคนอื่น อุ่นเท้าให้เธอ เขาบอกว่าฉันดัดจริต ไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก แต่เขาไม่รู้ว่าฉันกำลังจะตายแล้ว เขาจะไม่ได้เจอฉันอีกต่อไปแล้ว

สามีใหม่ของฉันต้องการจะฆ่าฉัน ณ เวลานี้ เขากำลังถือมีด แล้วเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวๆ บังคับให้เดินไปที่ระเบียงห้อง อาวุธแหลมคมทิ่มแทงทะลุทรวงอกของฉัน เขายื่นมือผลักฉันตกลงไปจากตึกชั้น 20 แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็สังเกตเห็นคราบน้ำตาบริเวณหางตาของเขา เขาพูดว่า "ไม่เจอกันนาน หวังว่าจะสบายดีนะ คนรักที่สมบูรณ์แบบของผม"

เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวสวีซงชิงแค่สำลังน้ำในสระออกมาทีนึง เขาก็จับฉันมัดแล้วจับถ่วงลงไปในสระ เหลือช่องว่างเอาไว้สำหรับหายใจแค่สองเซนติเมตร เขาพูดว่า “สิ่งที่ชิงชิงได้รับ เธอจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!” แต่เดิมทีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่พยายามหายใจอย่างสุดชีวิต ขอร้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงคำกล่าวโทษที่แสนเย็นชาของเขา “ถ้าไม่ถูกสั่งสอนซะบ้าง เธอก็จะไม่มีวันเชื่อฟัง” ฉันจึงได้แต่ตีมือตีขาใต้น้ำ ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง... ห้าวันให้หลัง ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน และตัดสินใจสิ้นสุดการสั่งสอนในครั้งนี้ “ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่” แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ร่างกายของฉันได้เน่าอืดไปตั้งนานแล้ว

วันที่เจียงอีอีกลับถึงประเทศ กู้จื่อโม่ไม่ได้กลับมาทั้งคืน วันต่อมา ฉันเห็นรูปมือสองข้างจับแน่นกันในไทม์ไลน์ของเจียงอีอี และยังมีรูปกู้จื่อโม่ที่นอนหลับเหมือนกับเด็ก เมื่อเขากลับมาบ้านก็โยนหนังสือหย่าร้างออกมา ให้ฉันสละตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ และพูดว่า: "เดิมทีคุณก็ยึดครองตำแหน่งของอีอีอยู่ ตอนนี้อีอีกลับมาแล้ว คุณก็ควรจะสละตำแหน่งได้แล้ว!" ไม่เป็นไร อย่างไรฉันก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว! ตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ ใครอยากได้ก็เอาไปเลย! ภายหลัง ฉันเสียชีวิตไป กู้จื่อโม่กลับร้องไห้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลุมศพของฉันและพูดว่าเขาจะไม่จับมือกับคนอื่นอีกแล้ว!

สามีของฉันและลูกสาวตัวปลอม เป็นคู่รักที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็ก ฉันและลูกสาวตัวปลอมถูกลักพาตัวไปพร้อมกัน สามีซึ่งเป็นแพทย์ตามรถพยาบาลไปยังที่เกิดเหตุลักพาตัว แต่กลับเลือกช่วยเธอก่อน ทอดทิ้งฉันที่ขาหักทั้งสองข้างให้ต้องตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิตในท้องทะเล ในขณะที่กำลังจะตาย ฉันร้องขอให้เขาช่วยฉันและลูกในท้องของฉัน เขากลับเหลือบมองฉัน และก่อนจะเดินจากไปก็พูดด้วยความเมตตาว่าจะช่วยโทรเรียกรถพยาบาลให้ฉัน แล้วพูดว่า “เพื่อเอาตัวรอด คุณถึงกับกุเรื่องลูกขึ้นมาเลยเหรอ น่าขยะแขยงจริงๆ” “ผมตอบแทนบุญคุณที่คุณช่วยผมไว้หมดแล้ว จะมาเซ็นใบหย่าที่โรงพยาบาลทีหลัง” หลังจากฟังจบ ฉันจึงใช้มือที่สั่นเทาถอดเครื่องช่วยฟังออกจากหูขวา

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?