ย้อนกลับ

คู่หมั้นของผมเป็นแพทย์นิติเวช ผมเป็นตำรวจฝ่ายสืบสวนคดีอาญา ผมรักเธอเท่าชีวิต แต่เธอเอาแต่สนใจรักครั้งแรกของเธอ เพื่อช่วยให้รักแรกพ้นผิดแล้ว เธอไปช่วยจัดการศพศพหนึ่งแทนเขา แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ เจ้าของศพนั้นก็คือผมเอง หลังจากที่เธอรู้ความจริง เธอก็แตกสลายอย่างสมบูรณ์ ##ผมชื่อหลินซิว ชาติก่อนเป็นตำรวจฝ่ายสืบสวนคดีอาญา ตอนนี้ผมตายไปแล้ว กลายเป็นวิญญาณตามติดอยู่ข้างกายกู้อวี๋เคอคู่หมั้นของผม “เคอเคอ ฉันเกิดเรื่องแล้ว เธอมาช่วยฉันที!” กู้อวี๋เคอรับสายของหวังซิงอวี่ จากนั้นก็วางงานในมือลงโดยไม่ลังเลยเลยสักนิด ก่อนวิ่งออกไปหาเขา หวังซิงอวี่เป็นรักแรกของเธอ ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน ขอเพียงแค่เป็นหวังซิงอวี่เอ่ยปาก ไม่ว่าหวังซิงอวี่จะให้เธอทำอะไร กู้อวี๋เคอก็รับปากทั้งหมด ผมเคยถามเธอว่าเธอเอาแต่สนใจหวังซิงอวี่ใช่ไหม ที่ผ่านกู้อวี่เคอเพียงแค่พูดกับผมด้วยความร้อนรนเท่านั้นว่า : “ฉันกับหวังซิงอวี่เป็นแค่เพื่อนธรรมดา คุณอย่าหึงมั่วซั่วจะได้ไหม” เพราะฉะนั้นในครั้งนี้ หวังซิงอวี่ฆ่าคนแล้ว จึงให้กู้อวี่เคอมาช่วยจัดการศพ ซึ่งเธอก็รับปาก เพียงแต่สิ่งที่กู้อวี๋เคอไม่รู้ก็คือ ศพนั้นเป็นศพของผมเอง

ขณะเดินอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต มีผู้หญิงแก่แปลกหน้าผมขาวคนหนึ่ง อยู่ดีๆ มาจับมือฉันไว้ ฉันรีบเอามือทาบหน้าท้อง แต่เขากลับบอกว่า "ท้องนี้ของคุณถูกคนสับเปลี่ยนรก อีกไม่นานเด็กก็จะตายอยู่ในท้อง" ฉันคิดว่าเขาเป็นนักต้มตุ๋น แต่ไม่ทันไรเขาก็พูดต่ออีก "คุณรีบไปล้วงคออาเจียนออกมาซะ เอาเนื้อปลาที่กินไปเมื่อกี้ออกมาให้หมด"

ฉันกับเพื่อนสนิททะลุมิติเข้าไปในนิยายตระกูลเศรษฐีสุดดราม่า พอภารกิจจบ ฉันก็เลือกที่จะจากไป แต่เขากลับตกหลุมรักนางเอกผู้หลงใหลและยึดติดในเรื่อง แล้วตัดสินใจจะอยู่ต่อเพื่ออยู่ข้างเธอ แปดปีต่อมา ระบบกลับบอกฉันว่า เขาถูกนางเอกส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวช และเหลือชีวิตอยู่ได้อีกเพียงสามวันเท่านั้น ตอนที่ฉันไปถึง เขาถูกมัดอยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาเหม่อลอย ปากก็พึมพำเรียกชื่อของฉันซ้ำไปซ้ำมา แต่ภรรยาประธานของเขากลับกำลังวางแผนจัดงานแต่งสุดอลังการกับพระเอกผู้เป็นรักแรกของเธอ ฉันมองดูมือคู่ที่เคยเล่นเปียโนของเพื่อนสนิท ตอนนี้กลับเหลือแต่รอยเข็มถี่ยิบเต็มไปหมด “นายมาจนได้ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านายต้องมาแน่...” เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า “ฉันนี่มันโง่จริง ๆ นึกว่าการอยู่เคียงข้างคือคำสารภาพรักที่ยาวนานที่สุด” “แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ที่แท้เธอแค่ต้องการบันไดให้เหยียบขึ้นไปเท่านั้นเอง” “พาฉันกลับบ้านเถอะ ฉันไม่อยากตายอยู่ที่นี่...”

ในวันครบรอบงานวิวาห์ปีที่เจ็ดของเรา ฉันกำลังนั่งตักลูเซียนสามีมาเฟียของฉัน และจูบเขาอย่างดูดดื่ม นิ้วมือควานหาผลตรวจการตั้งครรภ์ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าชุดราตรีผ้าไหมแสนแพง ฉันอยากจะเก็บข่าวเรื่องการตั้งครรภ์ที่มาอย่างไม่คาดฝันนี้ไว้จนกว่าจะถึงช่วงท้ายของค่ำคืนนี้ มาร์โกลูกน้องมือขวาของลูเซียนเอ่ยถามเป็นภาษาอิตาลีพร้อมรอยยิ้มแฝงเลศนัย “นายท่าน โซเฟีย นกน้อยตัวใหม่ของท่าน เด็ดไหมครับ?” เสียงหัวเราะแกมเย้ยหยันของลูเซียนแล่นผ่านทรวงอก ทำให้ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกถึงกระดูกดำ เขาตอบกลับเป็นภาษาอิตาลี “เหมือนลูกพีชดิบที่เพิ่งเด็ดจากต้น ทั้งสดทั้งนุ่มนวลดีนะ” มือคู่นั้นลูบไล้ไปตามเอวของฉัน แต่สายตาของลูเซียนกลับไร้ซึ่งอารมณ์ “ปิดปากเอาไว้ให้สนิท ถ้านายหญิงของฉันรู้เข้า ฉันตายแน่” บรรดาลูกน้องหัวเราะคิกคักอย่างรู้ทัน พร้อมยกแก้วขึ้นสาบานว่าจะเงียบปากเอาไว้ เลือดอุ่นในกายของฉันค่อย ๆ กลายเป็นน้ำแข็งทีละนิด สิ่งหนึ่งที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยคือ คุณย่าของฉันมาจากเกาะซิซิลี ดังนั้นฉันจึงเข้าใจทุกคำที่พวกเขาพูดกัน ฉันพยายามคุมสติตนเองให้สงบ พร้อมกับปั้นรอยยิ้มไร้ที่ติในฐานะนายหญิงไม่ให้คลาย แต่มือข้างที่ถือแก้วแชมเปญกลับสั่นเทาไม่หยุด แทนที่จะสร้างเรื่องราวอะไร แต่ฉันกลับกดเปิดโทรศัพท์มือถือและเลื่อนหาจดหมายเชิญเรื่องโครงการวิจัยทางการแพทย์ระหว่างประเทศแบบรายบุคคลที่ได้รับมาเมื่อสองสามวันก่อน และกด “ยอมรับ” ภายในสามวัน ฉันจะหายไปจากโลกของลูเซียนแบบไม่ให้เขาตามหาได้อีก

ในวัยเข้าเลขหก ฉันเลือกทางเดินชีวิตใหม่ ในวันครบรอบวันแต่งงาน ฉันกำลังเก็บกวาดบ้านได้เจออัลบั้มภาพถ่ายอัลบั้มหนึ่งเข้า ที่แท้สามีฉันมักจะพาคู่ขาของเขาไปถ่ายรูปแต่งงานในวันนี้ทุกๆ ปี ตั้งแต่อายุสี่สิบถึงหกสิบปี จากผมดำจนกลายเป็นผมหงอก ตลอดยี่สิบปีไม่เคยขาดหาย ด้านหลังภาพถ่ายยังมีลายมือของสามีฉันที่เขียนไว้ว่า ‘แด่สุดที่รักของผม’ ในเมื่อคนที่เขารักไม่ใช่ฉันอีก ฉันก็ไม่จำเป็นต้องคนรับใช้ให้เขาต่อไป เลี้ยงลูกแล้วตามด้วยเลี้ยงหลาน อยู่แบบมึนงงมาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว จะเปลี่ยนตัวเองตอนนี้ก็ยังไม่สาย

สามปีก่อน ฉันเป็นสมาชิกทีมสำรวจทางวิทยาศาสตร์ที่มีอนาคตไกลที่สุด แต่หลังจากที่เข้าไปในแอนตาร์กติกา ฉันกลับถูกคนรักของกู้จิ่นเซิน ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นของฉันฆ่าตาย เธอขโมยเสบียงและกรีดใบหน้าของฉันจนเละ ก่อนจะผลักฉันตกเรือ มันน่าเศร้าตรงที่ตอนฉันตาย ฉันกำลังท้องลูกคนที่สองของฉันและกู้จิ่นเซินอยู่ แต่เมื่อทีมกู้ชีพมาถึง เธอกลับกล่าวหาว่าฉันขโมยเสบียงของเธอและกระโดดน้ำหนีความผิดไป กู้จิ่นเซินเป็นคนเขียนรายงานด้วยตัวเอง และลบชื่อฉันออกจากทีมสำรวจ ตั้งแต่นั้นฉันก็กลายเป็นที่รังเกียจของทุกคนในทีม จนกระทั่งสามปีต่อมา ก็มีคนพบศพที่ถูกแช่แข็งเป็นเวลานานของฉัน

วันนั้นที่ฉันตาย เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของฉันกับพี่สาวฝาแฝด มีน้ำตาอยู่ที่บริเวณหางตาของเธอ ถูกแฟนหนุ่มของฉันโอบเอาไว้ในอ้อมแขน แม่ของฉันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว โทรศัพท์หาฉันครั้งแล้วครั้งเล่า พี่ชายเดือดดาลยิ่งกว่า ส่งข้อความมาต่อว่า “คนอย่างแก มันใจแคบจริง ๆ ทนเห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้” พ่อที่เอาแต่เงียบขรึมมาตลอดก็ต่อว่าอย่างรุนแรง “แกมันเป็นคนอกตัญญูที่เลี้ยงไม่เชื่อง” ฉันกุมหน้าอก ยังดี ที่ตรงนี้ไม่เจ็บปวดแล้ว...

จิ้นซิวเหยียน คนรักของฉัน เขารักฉันเข้ากระดูกดำ ทุกคนต่างพูดว่าเขาคือสามีตัวอย่าง แต่เขากลับนอกใจฉันถึงสามครั้ง ครั้งแรก เมื่อสามปีก่อน เสิ่นอัน เพื่อนของเขาตายเพื่อช่วยชีวิตเขาไว้ จิ้นซิวเหยียนปิดบังฉัน แล้วไปจดทะเบียนสมรสกับเย่เมิ่งชิว แฟนสาวของเสิ่นอัน เมื่อฉันใจสลายและเตรียมจะจากไป เขาก็รีบส่งผู้หญิงคนนั้นไปต่างประเทศทันทีในคืนนั้น แล้วคุกเข่าอ้อนวอนอยู่ตรงหน้าฉัน “อวิ๋นซาน เสิ่นอันตายเพื่อผม ผมต้องดูแลภรรยาม่ายของเขา ทะเบียนสมรสนั่นเป็นแค่หลักประกันที่ผมให้เมิ่งชิว รอให้ผมแก้แค้นให้เสิ่นอันเสร็จ ผมจะหย่ากับเธอทันที! คนที่ผมรักมีแค่คุณคนเดียว!” ครั้งนั้น ฉันให้อภัยเขา ปีถัดมา จิ้นซิวเหยียนประกาศในงานแถลงข่าวต่อหน้าสาธารณชน แต่งตั้งให้เย่เมิ่งชิวมีฐานะนายหญิง เขาอธิบายกับฉันว่า “เมิ่งชิวเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลเย่ซึ่งเป็นมาเฟีย เราสองตระกูลร่วมมือกันก็เพื่อแก้แค้นให้เสิ่นอัน! ผมตกลงกับเธอไว้แล้วว่ารอให้จัดการศัตรูเสร็จ ผมจะหย่ากับเธอแล้วรีบแต่งงานกับคุณทันที!” ฉันก็ยังเชื่อเขาอีกครั้ง หนึ่งปีก่อน เขาถูกวางยาในงานเลี้ยงจนพลาดไปมีความสัมพันธ์กับเย่เมิ่งชิวตลอดทั้งคืน เขาปิดบังเรื่องนี้มาตลอด จนกระทั่งครึ่งเดือนก่อน ฉันบังเอิญไปเห็นเขาพาเย่เมิ่งชิวไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล ถึงได้รู้ความจริง เขาก้มหน้าไม่กล้าสบตาฉัน พลางอธิบายเสียงแผ่วเบา “อวิ๋นซาน มันเป็นแค่อุบัติเหตุ รอให้เธอคลอดลูกแล้ว ผมจะรีบส่งเธอไปทันที ส่วนลูกจะให้พ่อแม่ผมช่วยดูแล พวกเขาทั้งคู่จะไม่มีวันมาปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก!” จิ้นซิวเหยียนใช้ความรักเป็นข้ออ้าง ทำให้ฉันยอมอ่อนข้อให้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเราไม่มีอนาคตร่วมกันอีกต่อไป ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว

หลังจากนางในดวงใจในใจของเขาเสียชีวิต เจียงวั่งโจวก็เกลียดชังข้ามาสิบปี ข้าพยายามทำดีทุกวิถีทาง ทว่าเขากลับหัวเราะเย็นชา “หากเจ้าอยากเอาใจข้าจริง ก็ไปตายเสียดีกว่า” ความเจ็บปวดแล่นปราดเข้าสู่หัวใจ แต่ในขณะคานเรือนที่ลุกไหมกำลังจะหล่นทับข้า เขากลับยอมตายเพื่อช่วยชีวิตข้าไว้ ก่อนตาย เขาที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของข้า ได้ใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายปัดมือข้าที่สัมผัสตัวเขาออก “ซ่งจือเสวี่ย หากชั่วชีวิตนี้ข้าไม่เคยได้พบเจ้า จะดีเพียงใด...” ในพิธีศพ มารดาเจียงร่ำไห้จนพูดไม่เป็นคำ “วั่งโจว เป็นความผิดของแม่เอง ตอนนี้ไม่ควรบังคับให้เจ้าแต่งกับนาง หากตอนนั้นแม่ยอมตามใจเจ้า ให้เจ้าได้แต่งกับกู้หว่านเหอ จุดจบในวันนี้จะแตกต่างออกไปหรือไม่” บิดาเจียงจ้องมองข้าอย่างเคียดแค้น “วั่งโจวช่วยชีวิตเจ้าถึงสามครั้ง เหตุใดเจ้ามีแต่นำเคราะห์กรรมมาให้เขา! เหตุใดคนที่ตายจึงไม่ใช่เจ้า!” ทุกคนต่างเสียใจที่เจียงวั่งโจวแต่งงานกับข้า แม้แต่ตัวข้าเองก็เช่นกัน สุดท้าย ข้าจึงทิ้งกายจากยอดหอเด็ดดารา...แล้วหวนกลับมาเมื่อสิบปีก่อน ในครานี้ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะตัดขาดวาสนาทั้งหมดที่มีต่อเจียงวั่งโจว เพื่อทำให้ความปรารถนาของทุกคนเป็นจริง

หลังจากที่ผมประกาศถอนตัวออกจากวงการบันเทิง ทุกคนต่างก็ปรบมือว่าดี มีเพียงฉินอวิ๋น ดาวดวงใหม่ผู้มีพรสวรรค์ด้านการประพันธ์เพลง และเป็นแฟนหนุ่มในข่าวลือของแฟนสาวผมเท่านั้นที่กล่าวคัดค้าน เขาเสแสร้งตีหน้าซื่อต่อหน้านักข่าวมากมาย “ต่างก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้นครับ รุ่นพี่ฉือหย่วนเป็นอัจฉริยะที่วงการดนตรีนี้ไม่อาจขาดเขาไปได้ ผมหวังมากๆ เลยครับว่าเขาจะกลับเข้ามาในวงการแห่งเสียงเพลงนี้อีกครั้ง” ผมปิดโทรศัพท์ลง เมินเฉยต่อคำพูดของเขา ในชาติก่อน ผลงานของผมเหมือนกับเพลงที่เขาประพันธ์เองทุกกระเบียดนิ้ว ชาวเน็ตต่างเรียกผมว่าไอ้สุนัขขี้ก๊อบ สมควรตายไปให้หมดทั้งบ้าน ผมไม่พอใจและไม่อยากยอมรับ จึงเผยทุกขั้นตอนในกระบวนการการประพันธ์เพลงออกมา แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจชนะเวลาที่ปล่อยผลงานออกมาได้ เพลงใหม่ของเขาปล่อยออกมาก่อนผมเพียงสิบนาที เป็นเพราะเวลาเพียงสิบนาทีนี้ ทำให้ชาวเน็ตต่างส่งพวงหรีดและแต่งรูปถ่ายตั้งหน้างานศพให้ผม ที่หนักไปยิ่งกว่านั้นคือบางคนถึงกับมาสาดสีใส่บ้านของผม แม้เป็นเวลาเพียงแค่ไม่กี่ปี แต่ความรุนแรงทางออนไลน์ที่กระทำมาอย่างต่อเนื่องทำให้ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า พ่อแม่ของผมใช้เงินและทรัพย์สมบัติทั้งหมดเพื่อพิสูจน์ความจริงแทนผม แต่กลับโดนแฟนเพลงที่บ้าคลั่งวางเพลิงจนเสียชีวิต สุดท้าย ในวันที่ผลงานเพลงประพันธ์ของเขาได้รับรางวัล ก็เป็นวันที่ผมกระโดดลงมาจากตึกสูง แต่กลับไม่คาดคิดเลยว่า เมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผมจะได้เกิดใหม่ในวันที่เพลงใหม่ประกาศพอดิบพอดี