อัจฉริยะตัวน้อยน่ารัก

เสี่ยวจู้ หมูเทพที่ยังไม่ฟักออกจากไข่ ถูกสร้างขึ้นจากพลังเทพขององค์หญิงแห่งวังมังกรเพื่อช่วยนางหาสมุนไพรและปรุงยาเทพ วันหนึ่งขณะที่องค์หญิงออกไปหาสมุนไพรในป่าสวรรค์ชั้นใน หลานชายจอมซนเห็นไข่กลม ๆ ก็นึกว่าเป็นของเล่นอาหญิงที่น่าจะสร้างมาให้เขา เขาจึงนำไข่ไปเล่นที่ลานกลางวังมังกร เล่นไปเล่นมาสักพัก องค์ชายน้อยก็เบื่อเลยเขวี้ยงไข่ทิ้งไปโดยไม่สนทิศทาง ทำให้ไข่บินออกไปจากวังแล้วชนเข้ากับบ่อน้ำซึ่งเป็นทางลงไปสู่โลกมนุษย์จนเปลือกไข่แตกออก เสี่ยวจู้ที่อยู่ในไข่ตกใจที่ตนเองฟักออกมาก่อนเวลาแถมยังกำลังลอยละลิ่วลงมาจากฟากฟ้าพร้อมเปลือกไข่อีกส่วนหนึ่ง หมูน้อยตกใจมากที่ตนเองกำลังลงไปที่โลกมนุษย์และหวาดกลัวว่าตนเองจะกลับสวรรค์ไม่ได้ กระทั่งเสี่ยวจู้ตกลงไปยังป่าสัตว์อสูรแห่งหนึ่งในโลกมนุษย์ เสี่ยวจู้จึงคิดได้ว่าจะต้องหาคนมาทำพันธะสัญญาจนกว่าคนผู้นั้นจะเป็นเทพเซียน ตนเองจึงจะกลับไปยังสวรรค์ได้ ภารกิจตามหาและช่วยเหลือนายคนใหม่จึงเริ่มต้นขึ้น

ศิลา **หนุ่มใหญ่ในวัยใกล้ 40เขาต้องสูญเสียมารดาไปเพราะนักเลงเก่ารุ่นพ่อ เขาก็กลับมาเพื่อทวงคืนความยุติธรรมในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของนักธุรกิจที่ทรงอิทธิพล สายป่าน **สาวน้อยอายุ23 ลูกสาวอุดมนักเลงเก่าเธอถูกเลือกเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้ ศิลากลับมาครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงที่เขาเลือกใช้เป็นเครื่องมือ เธอก็คือคนที่ถูกทำร้ายจากศัตรูของเขาเหมือนกัน ทุกอย่างมันไม่จบง่ายอย่างที่คิดเพราะผลพวงจากความแค้นก่อให้เกิดอีกชีวิตหนึ่งขึ้นมาด้วย...............

เธอจากเขาไปพร้อมกับความรัก และกลับมาอีกครั้งพร้อมปริศนา... ส่วนเขา คนที่คิดว่าตนเองเป็นคนรักแรงเกลียดแรง กระทั่งได้กลับมาเจอหน้าแฟนเก่า ที่ทิ้งตนเองไปอีกครั้ง ☁️ส่วนหนึ่งในนิยาย☁️ “กูต้องการรู้ ว่าผู้หญิงที่ชื่อชาลีทำงานที่นี่ตำแหน่งอะไร” “รับทราบครับ ถ้าผมได้ข้อมูลแล้วจะให้ดำเนินการยังไงต่อครับ” คำถามของลูกน้องทำให้มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาด้วยความเยือกเย็น “ให้มันไสหัวไปให้พ้นตีนกู” . . “ไม่ใช่พนักงานบริษัทเรา?” “ครับ เธอเปิดร้านขายกาแฟอยู่ใต้ตึกติดกับทางขึ้นลิฟต์พนักงานครับ และเป็น 'แม่ของเด็ก' ที่วิ่งมาขวางหน้ารถเราเมื่อเช้า” . . "มี้~ ลุงคนนี้เพื่อนมี้จริงเหรอ" "ใช่ ฉันเป็นเพื่อนของแม่เธอ" "..." "แล้วเธอน่ะ ลูกใคร?"

จางอันอันจะทำอย่างไรเมื่อเธอต้องเข้าไปอยู่ในร่างของเด็กหญิงวัยสี่ขวบตัวน้อยที่เป็นครอบครัวของตัวประกอบนิยายใช้แล้วทิ้งจากการเขียนของตน (รู้แบบนี้ข้าเขียนให้ครอบครัวนี้รวยไปเลยซะก็ดี)

ในช่วงที่หญิงสาวกำลังรู้สึกสิ้นหวังในชีวิต เธอได้ช่วยชีวิตหญิงชราคนหนึ่งเอาไว้ นับตั้งแต่วันนั้นชิวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

หรูฟู่ซิงอินฟลูเอนเซอร์ด้านการท่องเที่ยว ไม่รู้เลยว่าการมายังหมู่บ้านแห่งหุบเขาชื่อดังกำลังจะเปลี่ยนชีวิตของตนไปตลอดกาล จากหญิงสาวสวยมีความสามารถ จู่ ๆ ก็ต้องมากลายเป็นเด็กทารกตัวน้อยท่ามกลางป่าใหญ่

อรุณีมาลา ฉัตรอรุณ แม่เลี้ยงเดียวของเด็กหญิงต้นข้าวและเด็กชายต้นกล้า ต้องเวียนมาพบกับพ่อของลูก ดร.ศิวัช อีกครั้งในฐานะญาติดอง เธอจะทำอย่างไร จะปกป้องตัวเองและลูกจากคนแบบเขาได้อย่างไร ################## "พี่วัชคะ ออทำกับข้าวมาฝากค่ะ" อรุณีมาลาเคาะประตูอพาร์ทเม้นท์ของชายคนรัก เธอรู้ว่าช่วงนี้เขาคร่ำเคร่งกับงานวิจัยจนแทบไม่มีเวลาหาอะไรทานจึงทำกับข้าวมาให้ และเธอมีข่าวดีจะบอกเขาด้วย "ออ พี่มีเรื่องจะบอก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มองเธอที่กำลังจัดอาหารให้เขาด้วยความลำบากใจ "ช่วงนี้พี่ต้องเร่งธีสิต พี่คงไม่มีเวลาดูแลออ เราเลิกกันเถอะ" หญิงสาวมองเขาอย่างตกใจ "พี่วัชล้อเล่นเหรอคะ ไม่พูดแบบนี้สิ" หากแต่แววตาของเขาไม่มีแววล้อเล่น "แต่ออกำลัง.." เธอพูดไม่จบ เขายกมือขึ้นบอกว่า "พี่คิดดีแล้ว ที่ผ่านมาถ้าพี่ทำให้ออเข้าใจผิด พี่ขอโทษนะ พี่ขอให้ออเรียนจบกลับไทยไวๆ นะครับ" หญิงสาวน้ำตาคลอเมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ได้พูดเล่น เธอพยักหน้ายอมรับไม่พูดอะไรอีก

ผ่านมาเกือบสี่ปี แทบไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่คิดถึงเขา... กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงวันที่อ่านข้อความจากเขา มันเป็นข้อความสุดท้ายที่เขาตอบกลับมาหลังจากที่หล่อนทักไปหาเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ ไปรยาจดจำได้ทุกจังหวะความคิดและความรู้สึกในเวลานั้น หล่อนไม่เคยลืมมันได้เลย... พลันเสียงเจื้อยแจ้วที่แสนคุ้นเคยก็ดึงหญิงสาวให้ออกจากความหม่นหมอง 'แม่กุ๊บกิ๊บคร้าบ แม่กุ๊บกิ๊บอยู่หนาย คุณตาพาอชิไปซื้อขนมมาเยอะแยะเลยคร้าบ' สำหรับไปรยา ไม่ใช่เวลาหรอกที่ช่วยเยียวยารักษาแผลในใจ แต่เป็นเด็กชายอชิระผู้เป็นแก้วตาดวงใจของหล่อนต่างหาก --------------- “หนูอยู่บ้านนี้ใช่ไหม” “ใช่ครับ นี่บ้านของอชิ” “แล้วพ่อเราไปไหน” “อชิไม่รู้ครับ แต่อชิมีคุณตาตัวใหญ่ๆ ใหญ่กว่าคุณลุงด้วย อชิไม่กลัวคุณลุงหรอก” “พ่อเราหนีไป ไม่อยู่เลี้ยงเราใช่ไหม” เพิ่งรู้ตัวว่าตนใจร้ายเกินไปก็ตอนที่เห็นดวงหน้าเล็กนั้นเบ้ ทำท่าจะร้องไห้ แต่น้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมา เพราะเจ้าตัวฮึบไว้ได้ทัน “อชิโป้งคุณลุง ไม่ให้คุณลุงมาบ้านอชิ”

ซูเจิน นักพฤกษศาตร์ เดิมทีเธอก็ทำงานวิจัยอยู่แต่ในห้องทดลอง แต่เพราะต้องการจะออกนอกพื้นที่ จึงได้เดินทางไปกับทีมสำรวจในป่าใหญ่ทางเหอหนาน ที่ไม่มีผู้ใครเข้าไปถึงมาก่อน งานนี้ก็เปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล

"เราหย่ากันเถอะหิน" ประโยคนั้นทำให้หิรัญตกใจเพราะคาดไม่ถึง เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่าง 'กัทลี' จะเป็นฝ่ายพูดมันออกมาก่อน แต่ก็ดีเหมือนกันเขาเองจะได้ไม่ต้องเอ่ยให้ลำบากใจ เราแต่งงานกันมานานมาก เจ็ดหรือแปดปีเห็นจะได้ จากความผิดพลาดในสมัยวัยรุ่น เขาทำเธอท้องในตอนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย และครอบครัวของกัทลีก็ยื่นคำขาดให้เขารับผิดชอบไม่เช่นนั้นจะเอาเรื่อง บิดามารดาของเขาเกรงว่าลูกชายจะต้องโดนคดีพรากผู้เยาว์ เพราะว่าตอนที่เขาล่วงเกินเธอ กัทลียังอายุไม่เต็มสิบแปดดี เมื่อแต่งงานแล้วกัทลีเข้ามาอยู่ในบ้าน ในขณะที่ตัวเขาเองไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เมื่อตัวห่างใจห่างและสิ่งใหม่ๆ ที่ได้พบเจอในชีวิตของนักศึกษาหนุ่มเนื้อหอม ทำให้ทั้งสองมีช่องว่างที่นับวันก็ยิ่งห่างไกล จากความรักของเด็กๆ ก็กลายเป็นอดีต ลูกที่เกิด ณ วันนั้นไม่ใช่สายใยที่จะทำให้เขาคิดหวนกลับมาหาหล่อนอีก ชายหนุ่มได้แต่ส่งของขวัญมาให้ลูกทุกวันเกิดและดูแลเด็กหญิงผ่านทางบิดามารดาของตัวเอง "ก็เอาสิ เธอพร้อมไปอำเภอวันไหนล่ะ" หิรัญยักไหล่ ได้เสมอตามที่เธอต้องการ ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้โสดจริงๆ สักที