All

อัครา ชายหนุ่มผู้มีความคับแค้นใจกับปมในอดีตที่ทำให้เขาเจ็บปวด จึงเอาความเจ็บปวดนั้นมาลงกับหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นลูกสาวของชายผู้ที่ทำร้ายแม่ของเขาจนต้องจบชีวิตลงอย่างน่าเวทนา ปลายฝน หญิงสาวผู้อาภัพที่จำต้องตกเป็นนางบำเรอของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง และเธอก็เฝ้าสงสัยมาตลอดว่าเหตุใดอัครจึงได้เกลียดเธอนัก เขาทำให้เธอเจ็บปวดด้วยการกระทำและคำพูดร้ายๆ แต่เขากลับปรนเปรอเธอด้วยบทรักเร่าร้อนจนเธอแอบคิดว่าเขาอาจจะ รัก เธอบ้าง..

คราแรกที่ได้สบตากับสาวน้อยหน้าหวาน ผู้ซึ่งลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนรัก ประธานหนุ่มรูปงามเจ้าของโรงแรมอันเลื่องชื่อก็เกิดหัวใจเต้นแรงดุจหนุ่มน้อยอ่อนหัด แต่เรื่องนั้นมองข้ามมันไปเถอะ ในวินาทีนั้นเขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องครอบครองเธอให้จงได้ แม้วิธีการบางอย่างจะดูไร้ยางอายไปหน่อยเขาก็ไม่สน ขอเพียงได้สมใจปรารถนาต่อให้ถูกมองว่าหน้าด้านเขาก็พร้อมยิ้มรับ

"กูไม่ชอบผู้หญิงผมหยิก" (หยิกหมอยอะไรนี่มันลอนมาม่าคะเสี่ย!) "แล้วกูก็ไม่ชอบผู้หญิงตัวเตี้ย" จึก!!! (โดนไป 1 ดอก ต้องการแพทย์ด่วนตรูอยากต่อความสูงตอนนี้! ) "ไม่ชอบผู้หญิงดัดฟัน" (ใครก็ได้ เอาช้อนมาแงะมันออกให้กูที!!!!) "ไม่ชอบผู้หญิงมีรอยสัก" (เห็นได้ไงฟะ!! เล็กกะจิดริดยังสาระแนตาดีอีกพ่อคุณ!! กลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน) "และอีกอย่าง... กูไม่ชอบผู้หญิงนมเล็ก!" กรี๊ดดดดดดด!!! นมเล็กแต่เซ็กส์จัดนะเว้ยไอ้เสี่ย! ฉันแทบกระอักออกมาเป็นเลือด อ้าปากค้างแบบกลางอากาศ นี้ตรูไม่ตรงสเปคมันเลยรึไงฟะ! แทบสะดุดล้ม เข่าทั้งสองแทบทรุดลงกับพื้น เจ็บจึกกับคำว่า ตรูนมเล็ก!!! "กูไปละ มีธุระต่อ" เค้าหันไปบอกเสี่ยภูแบบไม่แยแสฉันเลยสักนิด ไม่เลยสักนิด 😭 หึ! คิดว่าคนอย่างอีชาจะไม่มีอะไรดีเลยรึไง! "แต่หนูซิงนะคะ!!!"

Spoil~ “ชะ..ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” เมื่อจวนตัวจนทำอะไรไม่ได้แคทร้องตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากคนแถวนี้ลั่น พร้อมน้ำตาเอ่อออกมาคลอเบ้าด้วยความกลัวสุดขีด ตี๋ยกมือขึ้นอุดปิดปากหญิงสาวไม่ให้ส่งเสียงดังออกมา “เงียบ” “อื้อ..อ่อย ช่วยด้วย” แม้จะถูกปิดปากไว้มันก็ไม่ได้ทำให้ความพยายามเอาตัวรอดของเธอลดลงได้ ยังคงส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมาอย่างต่อเนื่อง “ไอ้เสือเอาผ้าออกมาโปะสิวะ รอให้คนแห่กันมาก่อนรึไง” “…..” ครั้นได้ยินคำพูดของเล้งเสือก็รีบหยิบผ้าสีขาวซึ่งพับทบกันขนาดพอดีมือที่โปะยาไว้ออกมาจากกางเกงยีน เขาเดินไปดึงหญิงสาวที่พยายามดีดดิ้นขัดขืนมาจากอ้อมกอดเพื่อน “พี่เสืออย่าทำอะไรแคทเลยนะ ปล่อยแคทไปถะ..อื้อ!”

นอ.ร้อ.งไห้เสี.ยใจที่ถูกพอ.นอ.กใจแล้วทิ้.งเธอไปกับผญ.คนใหม่. ทั้งที่เธอกำลังตั้งท้อ.งลูกของเขา นอ.จึงได้ตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะไม่ให้อภัยเขาเด็ดขาด เมื่อห้าปีผ่านไปพอ.ได้กลายมาเป็นบอดี้การ์ดให้นอ.และได้เห็นลูกสาวของเขา. พอ.จึงเค้นเอาความจริงกับนอ.ว่า "เด็กคนนี้เป็นลูกสาวของผมใช่ไหม!?" แต่นอ.ที่ยังโกรธพอ.มากจึงรีบสวนกลับไปทันที "เด็กคนนี้ไม่มีทางเป็นลูกของคุณแน่เพราะตั้งแต่วันที่คุณทิ้งฉันไปกับผู้หญิงคนใหม่ ฉันก็ได้มีผู้ชายคนใหม่ด้วยเหมือนกัน และฉันก็ไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบายให้คุณฟังว่าหลังจากวันนั้นฉันได้ผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คน" สปอย NC ยั่วๆน้ำลายกันได้นิดหน่อยค่ะ “อื้อ~~” เจ้าของร่างบางครางอือ เมื่อจุดกระสันที่สุดของเธอ ถูกรุกรานด้วยนิ้วมือของเขาที่กำลังสัมผัสกับมันเบาๆ และเธอก็รู้ว่าสำหรับเขาแล้วมันคงไม่ใช่แค่นั้น และเจ้าของร่างใหญ่ก็ยังต้องการ จะแกล้งปลายฟ้ากลับไปด้วยประโยคคำถาม ที่ทำให้คนตัวเล็กกว่ารู้สึกหงุดหงิดใจ “คุณอยากให้ผมหยุดมั้ย?” !!!

เขตคราม นักธุรกิจหนุ่มหล่อมากความสามารถ เขาหล่อ เขารวย เขาร้าย และเขาเป็นสามีของเธอ ทว่าโชคชะตากลับพัดพากาลเวลาให้หวนกลับคืน เธอกับเขาถูกดึงกลับไปยังอดีต กลับไปยังช่วงเวลาที่เธอกับเขาเป็นเพียงนักศึกษา และช่วงเวลานั้น เธอกับเขาเป็นเพียงแค่คู่อริ เมื่อมีโอกาสอีกครั้ง เธอขอไม่ข้องเกี่ยวกับคนใจร้าย เผด็จการ และบ้าอำนาจ แต่โชคชะตาก็ขยันเล่นตลกกับชีวิตเธอเหลือเกิน หลังจากคืนที่เธอพลาดพลั้งให้กับความต้องการ เธอต้องมาใช้ชีวิตร่วมชายคากับเขาโดยไร้สถานะใดๆ จากที่เคยบอกว่าจะไม่หวั่นไหว เธอกลับเผลอใจให้กับเสน่ห์ของคนร้ายๆอย่างเขา

เธอมาแบล็กเมลคนอีกแล้วหรือไง ชื่อหนูดี แต่นิสัยไม่ดีเหมือนชื่อเลยนะ...

ปีศาจเช่นข้าเลือกบุรุษมีเกณฑ์สามข้อ... หล่อเหลา ลีลาดี ไม่มีเมีย

เนม ชื่อจริงของเขาคือ วรวิทย์ วรโชติวาทิน อายุ 25 นักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ ไฟแรง และมีเสน่ห์เหลือร้าย รับตำแหน่งต่อจากพ่อแม่ที่เสียไปเมื่อตอนอายุ 17 ปี จากเหตุการณ์เสียพ่อแม่ไปในครั้งนั้น ทำให้เขาได้พบเด็กชายที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีที่พักพิงใจ นาย ชื่อจริงของเขาคือ เจ้านาย พัชรวิทิต อายุ 18 เด็กชายบ้านๆ คนหนึ่ง ฐานะกลางๆ ไม่จนแต่ก็ไม่ได้รวย การตายของแม่ทำให้เขารู้อะไรหลายอย่าง ที่พ่อและแม่ไม่เคยบอก ความลับที่ถูกปิดบังไว้ ในช่วงเวลายากลำบาก ก็ได้เจ้านายหนุ่มผู้ใจดีเข้ามาช่วยเหลืออยู่เสมอ "อ่า ทั้งนาย ทั้งฉัน เราต่างเหมือนกันเลยนะ"

เพราะคู่หมั้นของเธอเป็นต้นเหตุทำให้น้องสาวของเขาเสียชีวิต เธอจึงเป็นหมากตัวสำคัญในการแก้แค้นของเขา แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด กลายเป็นเขาที่รู้สึกผิดและทำทุกอย่างให้หมากตัวนี้เป็นของตนเอง

คีย์จะทำยังไงเมื่ออยู่ๆก็มีเด็กน้อยที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาเกาะขาแล้วเรียกเขาว่าปะป๊า ทั้งๆที่ตัวเขานั้นก็ไม่มีแฟนหรือมีภรรยา ว่าแต่เด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันเนี่ย ทำไมถึงมาเรียกเขาว่าปะป๊าแบบนี้

แค้นนี้ต้องชำระ พ่อของเธอทำกับเขาเอาไว้เจ็บแสบ ทั้งแย่งผู้หญิงที่รัก ทำร้ายพี่สาวเพียงคนเดียว...เธอจึงต้องชดใช้!

สรวิชญ์กล่าวหาน้องชายปุณิกา ว่าพาน้องสาวเขาหนี จะแปลกอะไรถ้าเขาจะฉุุดเธอมา ตาต่อตาฟันต่อฟัน!

เขาเคยผลักไสความรักของเธอด้วยการเก็บเธอไว้เป็นของตาย แต่โชคชะตาเล่นตลกเพราะวันที่เขาอยากได้เธอคืน เธอกลับไม่เหลือแม้แต่เศษใจให้เขาอีกต่อไป...

เถียงนาและกองฟางแห่งนี้...จะเป็นสวรรค์ของเราสองคนค่ะลุง ! “ลุงชาติคือแฟนเก่าแม่งั้นเหรอ?” แคทรียายิ้มร้ายออกมาโดยไม่รู้ตัว ในหัวของเธอคิดบางเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อน ซึ่งเป็นเรื่องที่ค่อนข้างอันตราย “ด่าแม่ดูถูกแม่ว่ากะหรี่ ไม่นับเป็นน้องเพราะรังเกียจสินะ แต่ตัวเองกลับแย่งผัวน้องหน้าตาเฉย!!”

"ฉันมีทางเลือกให้เธอสามทาง หนึ่งหาเงินมาคืนฉันภายในสองวัน สองให้น้องสาวเธอทำงานตามสัญญา สาม...." "ข้อสามอะไรคุณเงียบทำไม" "เธอมาทำงานแทนน้องสาว" กวินท์ อาจารย์หนุ่มสุดเนี้ยบ นิสัยสุขุมเยือกเย็น เคร่งครัดไปทุกระเบียดนิ้วแม้กระทั่งเรื่องบนเตียง แก้มหวาน นักศึกษาสาวสู้ชีวิตที่ต้องตกกระไดพลอยโจรเพราะสัญญาว่าจ้างบ้าบอของน้องสาวและเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับเธอไม่รู้จบเมื่อเจ้าของสัญญาก็คืออาจารย์ที่ปรึกษาคนใหม่ของห้องเธอนั้นเอง

เหยาอี้เหยา อายุเพียงแปดขวบเมื่อได้รับราชโองการแต่งตั้งเป็นท่านหญิง เป็นหนึ่งในราชทูตเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีกับชาวแดนเหนือ รวมทั้งต้องพยายามทำทุกวิถีทางให้ฉู่ซื่อจื่อโปรดปราน แต่ทำอย่างไรดี เพราะเขาเกลียดนางยิ่ง!

เหม่ยหลินเชฟหญิงผู้โด่งดังจู่ๆ ก็ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหญิงสาสใจร้ายที่ยากจนและไม่มีใครอยากอยู่ใกล้

ชอบพูดว่าผมเป็นหมา รู้หรือเปล่าครับว่าผมไม่ใช่หมาตัวน้อยๆ ที่พี่ชอบลูบหัวตอนเด็กอีกแล้ว เพราะผมคือหมาพิทบูล พร้อมขย้ำพี่ทุกเมื่อ!

หูของทหารยศร้อยเอกได้ยินเสียงกระพรวนข้อเท้าดังกรุ๊งกริ๊งมาแต่ไกล มือหยาบละเมียดจับกระดาษบางขึ้นมาพิจารณา แม้จะมีเงาของผู้มาเยือนพาดผ่านโต๊ะไม้เนื้อดีก็ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นไปพาที ตึง! เสียงฝ่ามือฟาดเข้าบนพื้นที่ทำงาน นายทหารมองว่าเป็นจังหวะเหมาะสมจึงได้เงยหน้าขึ้นมาแต่ก็ยังไม่ได้ปรับระยะสายตาให้ดี "คุณฝึกหนักเกินไปแล้วนะครับ ถึงพวกเขาจะเป็นยุวชนทหารแต่ยังไงก็เป็นเด็กนะ!" เขาชินชากับประโยคพวกนี้แล้วจึงฟังหูซ้ายทะลุหูขวา อย่างไรเสียก็คงจะเป็นผู้ปกครองที่ไม่เข้าใจบริบทของสังคมไทยตอนนี้ที่พวกญี่ปุ่นกดดันเราเข้ามาทุกที ทหารชั้นกลางหลับตา เอนกายกับพนักพิงก่อนจะหรี่ตามองแล้วเห็นว่าคู่สนทนาหาได้ใส่ชุดคลุมมิดชิดตามมารยาทแต่เป็นผ้าเกาะอกและผ้าถุงทว่าเผยเนื้อเอวบางส่วนแม้จะมีผ้าแพรคลุมสัดส่วนแต่ในมุมของกาลเทศะอย่างไรผิดก็คือผิด เขาจึงกล่าวตักเตือนไปอย่างไม่ยี่หระ "ผู้ปกครองครับ ผมเข้าใจในสัมมาอาชีพของคุณ แต่ที่นี่เป็นโรงเรียน รบกวนให้เกียรติสถานที่ราชการโดยการไม่ใส่ชุดนางรำมาพบด้วยครั- เสียงเข้มขาดห้วงเมื่อเขาเงยหน้ามามองเจ้าของเสียงเจี๊ยวจ้าวนั่นชัด ๆ 'อะไรกัน นักเรียนเขามีผู้ปกครองเป็น นางฟ้า ด้วยเหรอ'