Cerita Pendek & Novel

“คุณหมอคะ ตรวจเสร็จหรือยังคะ? ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว” ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัย ม่านที่อยู่ด้านหน้าบดบังการมองเห็นของฉัน เครื่องมือแพทย์สอดหนักเข้าไปหลายนิ้ว ทำให้ฉันกรีดร้องเสียงแหบพร่าออกมาอย่างอดไม่ได้ “อย่านะ!” คุณหมอกลับเงียบเสียงไป เพียงแต่ขาทั้งสองข้างของฉันกลับถูกยกให้สูงขึ้นอีก

การแต่งงานระหว่างฉันกับลอเรนโซ คอร์สิกา เจ้าพ่อมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล เหมือนจะขาดก้าวสุดท้ายไปเสมอ หมั้นหมายมาห้าปี จัดงานแต่งงานมาแล้วถึงสามสิบสองครั้ง แต่ทุกครั้งก็ต้องล้มเลิกกลางคันเพราะอุบัติเหตุ จนกระทั่งครั้งที่สามสิบสาม พิธีดำเนินไปได้เพียงครึ่งเดียว ผนังโบสถ์ด้านนอกก็ถล่มลงมาทับร่างฉันจนต้องหามส่งห้องไอซียู กะโหลกศีรษะร้าว สมองกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ใบแจ้งอาการวิกฤตินับสิบใบถูกส่งออกมา... ฉันดิ้นรนอยู่บนเส้นด้ายแห่งความเป็นความตายถึงสองเดือน กว่าจะยื้อชีวิตกลับมาได้ ทว่าในวันที่ออกจากโรงพยาบาล ฉันกลับได้ยินบทสนทนาระหว่างลอเรนโซกับลูกน้องคนสนิท “นายน้อยครับ ถ้าท่านหลงรักนักเรียนทุนคนนั้นจริง ๆ ก็แค่ถอนหมั้นกับคุณหนูเคียร่าไปตรง ๆ เถอะครับ อำนาจของตระกูลคอร์สิกามากพอที่จะสยบข่าวลือพวกนั้นได้ ท่านจะสร้างอุบัติเหตุครั้งแล้วครั้งเล่าไปทำไม...” “เธอเกือบตายแล้วนะครับ” น้ำเสียงของลูกน้องคนสนิทเจือแววไม่เห็นด้วย ลอเรนโซเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “ฉันเองก็ไม่มีทางเลือก... สิบปีก่อน คุณมอร์โตแลกชีวิตของเขากับภรรยาเพื่อช่วยฉัน บุญคุณนี้ ฉันชดใช้ได้แค่ด้วยสัญญาหมั้นหมายเท่านั้น” “แต่ฉันรักโซเฟีย นอกจากเธอแล้ว ฉันก็ไม่อยากแต่งงานกับใครทั้งนั้น” ฉันก้มมองรอยแผลเป็นที่พาดผ่านไปมาบนร่างกาย แล้วร้องไห้ออกมาอย่างเงียบงัน ที่แท้ความเจ็บปวดทั้งหมดที่ฉันต้องแบกรับ ไม่ใช่เพราะโชคชะตาเล่นตลก แต่เป็นเพราะแผนการอันแยบยลของคนที่ฉันรักหมดหัวใจ ในเมื่อเขาเลือกไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเป็นคนจบเรื่องทั้งหมดนี้แทนเขาเอง

นายเอก: ประธานบริษัทผู้เพียบพร้อมด้วยรูปโฉมงดงามและเสน่ห์เย้ายวนชวนหลงใหล ทว่ากลับสวมเกราะแห่งความสุขุมและเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ภายใต้มาดที่ยากจะเข้าถึง เขาโคจร มาพบกับ พระเอก: นิสิตหนุ่มผู้มีอายุน้อยกว่า ซึ่งเปี่ยมไปด้วยเล่ห์กลและมารยาอันแยบยล พร้อมทั้งซ่อนเจตจำนงร้ายไว้ภายใต้รอยยิ้มที่ดูไร้เดียงบริสุทธิ์ ซ่งเหวินจิ่ง ชายหนุ่มผู้ยืนหยัดในความเป็นชายชาตรีมาตลอดระยะเวลาสองทศวรรษเต็ม ทว่าทุกสิ่งพลันแปรผันบิดเบือนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อชะตาลิขิตให้เขาเผลอไผลร่วมเตียงกับพี่ชายของเพื่อนสนิทอย่างไม่คาดคิด เขาพันธนาการตัวเองด้วยเนคไทของฉือเส่าอวี่อย่างจงใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่าเย้ายวนว่า "พี่ พี่ก็รู้ดีว่าผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน"

นี่เป็นครั้งที่สามสิบสามแล้วที่งานแต่งของเสิ่นซวงเหมียนกับหยานหยุ่นโจวต้องเลื่อนออกไป เพราะเธอถูกรถชนในคืนก่อนแต่งงาน กระดูกทั่วร่างหักสิบเก้าจุด ต้องเข้าไอซียูไปสามครั้ง กว่าร่างกายจะทรงตัวได้ พอร่างกายเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย เธอก็พิงกำแพงค่อย ๆ เดินออกไปเดินเล่นที่โถงทางเดิน แต่พอถึงหัวมุมก็ได้ยินบทสนทนาของคู่หมั้นหยานหยุ่นโจวกับเพื่อนของเขา “คราวก่อนก็เกือบจมน้ำ คราวนี้ใช้รถชน งานแต่งเลื่อนออกไปอีกสองเดือน ครั้งหน้าจะใช้วิธีไหนอีกล่ะ?” เสิ่นซวงเหมียนที่ยืนอยู่ตรงหัวมุม รู้สึกเหมือนเลือดทั้งร่างแข็งเป็นน้ำแข็งในทันทีที่ได้ยิน หยานหยุ่นโจวในชุดกาวน์สีขาว พลิกมือถือเล่นด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นว่า “ไม่เลื่อนแล้ว”