Short Stories & Novels

ฉันกับเพื่อนสนิททะลุมิติเข้าไปในนิยายตระกูลเศรษฐีสุดดราม่า พอภารกิจจบ ฉันก็เลือกที่จะจากไป แต่เขากลับตกหลุมรักนางเอกผู้หลงใหลและยึดติดในเรื่อง แล้วตัดสินใจจะอยู่ต่อเพื่ออยู่ข้างเธอ แปดปีต่อมา ระบบกลับบอกฉันว่า เขาถูกนางเอกส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวช และเหลือชีวิตอยู่ได้อีกเพียงสามวันเท่านั้น ตอนที่ฉันไปถึง เขาถูกมัดอยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาเหม่อลอย ปากก็พึมพำเรียกชื่อของฉันซ้ำไปซ้ำมา แต่ภรรยาประธานของเขากลับกำลังวางแผนจัดงานแต่งสุดอลังการกับพระเอกผู้เป็นรักแรกของเธอ ฉันมองดูมือคู่ที่เคยเล่นเปียโนของเพื่อนสนิท ตอนนี้กลับเหลือแต่รอยเข็มถี่ยิบเต็มไปหมด “นายมาจนได้ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านายต้องมาแน่...” เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า “ฉันนี่มันโง่จริง ๆ นึกว่าการอยู่เคียงข้างคือคำสารภาพรักที่ยาวนานที่สุด” “แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ที่แท้เธอแค่ต้องการบันไดให้เหยียบขึ้นไปเท่านั้นเอง” “พาฉันกลับบ้านเถอะ ฉันไม่อยากตายอยู่ที่นี่...”

หลังจากสามีออกไปทำงานต่างเมือง ทั้งบ้านจึงเหลือเพียงฉันและน้องชายของเขา ในคืนหนึ่ง เขายื่นแก้วนมให้ฉัน จากนั้นจึงทำเรื่องนั้นกับฉัน...

ในค่ำคืนแห่งการครบรอบแต่งงานปีที่เก้าของพวกเรา กู้อี่เฉิน สามีของฉัน——ผู้ชายที่ปกครองตระกูลมาเฟียในยามกลางวัน และกุมหัวใจของฉันในยามค่ำคืน——ไม่ได้มอบดอกกุหลาบให้ฉัน แต่เขากลับมอบดอกกุหลาบให้กับหลิ่วหรูเยียน ผู้ช่วยส่วนตัวของเขา ใต้โคมระย้าที่เราเคยเริงระบำกันในคืนวันแต่งงาน เขาหันมาสบตาฉัน ด้วยเสน่ห์อันเย็นชา แบบเดียวกับที่เคยใช้กระซิบคำรักข้างหูฉัน “เธอท้อง” เขาเอ่ยขึ้น ราวกับว่านั่นคือคำอธิบายของทุกสิ่ง “แล้วเธอก็แพ้ท้องหนักมาก จากนี้ไป เธอต้องทำอาหารสามมื้อให้เธอ ห้ามมีเมนูซ้ำ” “เธอขวัญอ่อน ไม่ชอบนอนคนเดียว เพราะงั้นเธอย้ายของของเธอไปที่ห้องรับแขกซะ” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ฉันไม่ได้กรีดร้อง ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ฉันเพียงแค่หยิบกระเป๋าเดินทางที่จัดเตรียมไว้อยู่แล้วขึ้นมา แล้วเดินตรงไปยังประตู พ่อบ้านพยายามจะรั้งฉันไว้ แต่กู้อี่เฉินไม่แม้แต่จะกะพริบตา “เดี๋ยวเธอก็กลับมา” เขาพูดพลางแกว่งแก้วไวน์แดงในมืออย่างเอื่อย ๆ “ไม่เกินสามวัน เดี๋ยวก็ซมซานกลับมาอ้อนวอนฉันเอง” เสียงหัวเราะของแขกเหรื่อดังลั่น พวกเขาพนันกันต่อหน้าฉันด้วยเงินหนึ่งล้านดอลลาร์ พนันว่าไม่ทันข้ามคืนนี้ ฉันจะต้องซมซานกลับมาเหมือนหมาจรจัดที่สิ้นไร้ศักดิ์ศรี กระดิกหางอ้อนวอนให้กู้อี่เฉินยอมให้ฉันเข้าบ้าน แต่พวกเขาไม่มีใครรู้ว่าฉันได้รับของสืบทอดประจำตระกูลจากพ่อที่แท้จริงของฉันแล้ว และฉันก็ได้จองตั๋วเครื่องบินเพื่อที่จะจากไปแล้วเช่นกัน ครั้งนี้ ฉันไปจริง ๆ แล้ว

คืนก่อนงานแต่งงานครั้งที่สิบเจ็ด สามีเจ้าพ่อมาเฟียของฉันให้คำมั่นว่าจะมอบพิธีวิวาห์ที่ไม่มีใครมารบกวนให้ฉันอย่างแน่นอน “คราวนี้ฉันสัญญานะ วิกกี้” เสียงของเขาจริงจังและหนักแน่น “ฉันได้บอกเคียร่าไว้แล้ว พรุ่งนี้ ต่อให้ฟ้าจะถล่มลงมา เธอก็ต้องรับมือเอง” ลูกในท้องตอนนี้ก็ห้าเดือนแล้ว ฉันคบกับลอเรนโซมาได้สามปี ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือน แต่จัดงานแต่งงานไม่สำเร็จเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะก่อนหน้านี้ เขาได้ยกเลิกมันไปแล้วถึงสิบหกครั้ง และทุกครั้ง ก็เป็นเพราะเคียร่าน้องสาวบุญธรรมของเขา ครั้งแรก เธอบอกว่าตัวเองเป็นไข้ ฉันยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดเจ้าสาวก็ต้องตามเขาไปเฝ้าเธอที่โรงพยาบาลทั้งคืน สุดท้ายกลับพบว่าเธอแค่เป็นหวัดเล็กน้อยเท่านั้น ครั้งที่สอง เธอบอกว่ารู้สึกเจ็บหน้าอก ลอเรนโซทิ้งฉันไว้กลางทางแล้วรีบไปหาเธอ แต่ที่จริงเธอกำลังจิบชาอยู่กับเพื่อน ครั้งที่สาม เธอบอกว่ากลัวฟ้าร้อง เขาทิ้งฉันกลางพิธี ตอนกำลังกล่าวคำปฏิญาณ ปล่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียวลำพังท่ามกลางแขกที่แน่นโบสถ์ แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เมื่อสามวันก่อน มีจดหมายจากแคว้นทางเหนือของอิตาลีถูกส่งมาถึงฉัน พ่อของฉัน เจ้าพ่อรุ่นเก่าของตระกูลเดอลูก้า ได้ส่งคำเชิญให้ฉันกลับบ้านด้วยลายมือของท่านเอง ถ้าเขาทิ้งฉันอีกเป็นครั้งที่สิบเจ็ดเพราะเคียร่าอีกล่ะก็ ฉันจะหายไปจากชีวิตเขาตลอดกาล

ตอนที่ฉันถูกคนใช้มีดเฉือนซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้น ก็ได้พยายามโทรหาพี่ชาย จนกระทั่งสติของฉันใกล้จะดับลง เขาถึงจะรับสาย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “มีอะไรอีกแล้ว?” “พี่ ช่วย......” คำพูดของฉันยังไม่ทันจบ เขาก็ขัดขึ้นทันที “ทำไมวันๆก็มีแต่เรื่องอยู่ได้? สิ้นเดือนนี้เป็นงานฉลองบรรลุนิติภาวะของเสี่ยวเยว่ ถ้าเธอไม่มา ฉันจะฆ่าเธอ!” พูดจบ เขาก็วางสายอย่างไม่ลังเล ฉันทนความเจ็บปวดไม่ไหว หลับตาลงอย่างตลอดกาล ตรงหางตายังคงมีน้ำตาไหลลงมาอยู่ พี่ไม่ต้องฆ่าฉันตายหรอก ฉันได้ตายไปแล้ว

วันวิวาห์ ในวันวิวาห์ของฉันเอง คู่หมั้นของฉันกับน้องสาวของฉันที่ชื่อว่ากู้หลาน กำลังพัวพันกับความสัมพันธ์ลึกซึ้งอยู่ในห้องรับรองแขก และถูกจับได้คาหนังคาเขาต่อหน้าผู้คน ฉันกลายเป็นตัวตลกของงาน กลายเป็นที่ซุบซิบนินทาไปทั่วทั้งงาน แต่แล้วลู่จิ่งชวนซึ่งเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กของฉัน กลับก้าวออกมาคลี่คลายสถานการณ์ คุกเข่าขอฉันแต่งงานต่อหน้าทุกคนอย่างเปิดเผย เพื่อปกป้องฉันจากความอับอาย หลังแต่งงาน เขาก็ดูแลฉันอย่างดี ตามใจฉันทุกอย่าง เพียงแต่เรื่องบนเตียงของเรานั้นไม่ราบรื่น เขามีปัญหาทางเพศมาโดยตลอด จนกระทั่งปีนี้หลังจากที่เราได้ทำเด็กหลอดแก้ว ฉันจึงได้ตั้งครรภ์ หลังจากนั้น เขาก็ยิ่งดูแลฉันอย่างทะนุถนอมเป็นพิเศ ฉันคิดว่า เขาคือที่พักพิงสุดท้ายของฉันอย่างแท้จริง จนกระทั่งวันนั้น ฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับเพื่อน "อาชวน นายมันใจร้ายเกินไปแล้วนะ กู้หนิงดูแลนายดีขนาดนั้น นายกล้าดียังไงถึงได้สลับไข่ให้กู้หนิงอุ้มบุญแทน เพราะกู้หลานกลัวเจ็บ ไม่กล้ามีลูกงั้นเหรอ?" "อีกอย่าง อีกสองเดือนเด็กก็จะคลอดแล้ว นายคิดจะทำยังไงต่อไป?" เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา "พอเด็กคลอดแล้ว ฉันก็จะอุ้มลูกไปให้อาหลาน เพื่อเติมเต็มความปรารถนาของเธอ" "ส่วนกู้หนิง ฉันก็จะบอกเธอว่าลูกแท้งไปแล้ว" "ชีวิตที่เหลืออยู่ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง" มิน่าล่ะ ความอ่อนโยนเอาใจใส่ที่ฉันเคยคิดว่าได้รับนั้น แท้จริงแล้วมันเป็นเพื่อเธอคนนั้นทั้งหมด ฉันหันหลังกลับ และนัดหมายการผ่าตัดทันที เด็กสกปรกคนนี้ ฉันไม่ต้องการแล้ว และชีวิตสมรสจอมปลอมนี้ ฉันก็ไม่ต้องการอีกต่อไป

แต่งงานมาแปดปี ฉันได้รับมรดกหลายพันล้านที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ฉันกับสามีที่เป็นมาเฟีย แต่ในขณะที่ทนายกำลังดำเนินการโอนทรัพย์สิน กลับพบว่าทะเบียนสมรสของฉันเป็นของปลอม มรดกมหาศาลทั้งหมด จะตกเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว “คุณเจียง ระบบแสดงว่าคุณได้หย่าร้างไปเมื่อหนึ่งปีก่อนแล้วครับ ตอนนี้ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณโจวจือเหยียนคือ... ซูหว่านฉิงครับ” “ตอนนี้คุณอยู่ในสถานะโสด” “นั่นหมายความว่าคุณโจว จะไม่สามารถมีสิทธิ์ได้รับมรดกในส่วนนี้ได้ครับ” ซูหว่านฉิง คือรักแรกตอนที่คุณโจวไปเรียนที่ต่างประเทศ เมื่อเห็นข้อความที่ทนายส่งมา ฉันจ้องมันอยู่นานอย่างไม่อาจเชื่อสายตา ที่แท้ความรักและการเอาใจใส่ของโจวจือเหยียนตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันเป็นเพียงแค่คำโกหกหลอกลวงทั้งนั้น เดิมทีฉันวางแผนจะบอกเขาในวันครบรอบแต่งงานว่าฉันกำลังท้อง... ลูกคนนี้เป็นสิ่งที่เราทั้งคู่เฝ้ารอคอยมาตลอดแปดปี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาคงจะไม่ได้รอคอยสิ่งนี้เหมือนฉัน ฉันลูบหน้าท้องอย่างแผ่วเบา แม้ลูกแฝดของฉันจะไม่มีพ่อก็ไม่เป็นไร สำหรับสถานที่ที่เต็มไปด้วยคำหลอกลวงนี้ สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำคือหนีไปให้ไกลที่สุด

ได้นอนเตียงเดียวกับผู้ชายครั้งแรก แถมยังมีเพื่อนรักนอนคั่นกลางด้วย ตอนเช้านักเรียนชายคนนั้นขโมยจูบฉัน และให้สัญญากับฉัน ในอนาคตจะรับผิดชอบฉันแน่นอน

ในปีที่สี่ของการแต่งงานกับฟู่อิ่นโจว ลู่เหมียนก็ตั้งครรภ์ เธอถือเอกสารไปโรงพยาบาลเพื่อทำประวัติฝากครรภ์ แต่ในระหว่างการตรวจสอบข้อมูล พยาบาลกลับแจ้งว่าทะเบียนสมรสเป็นของปลอม ลู่เหมียนตะลึง: "ของปลอมเหรอคะ? เป็นไปไม่ได้!" พยาบาลชี้ไปที่ตราประทับโลหะบนเอกสาร: "ปั๊มตรงนี้เบี้ยว รหัสก็ผิดด้วยค่ะ" ลู่เหมียนยังไม่ตายใจ เธอรีบไปตรวจสอบที่สำนักงานเขตอีกครั้ง คำตอบที่ได้รับเหมือนกันทุกอย่าง "คุณฟู่แต่งงานแล้ว ชื่อคู่สมรสคือลู่จือยวน..." ลู่จือยวน? ลู่เหมียนราวกับถูกฟ้าผ่า สมองว่างเปล่าไปหมด! ลู่จือยวนคือพี่สาวต่างมารดาของเธอ และยังเป็นรักแรกของฟู่อิ่นโจวด้วย ตอนนั้น พี่สาวหนีงานแต่งงานเพื่อไปเรียนต่อต่างประเทศตามความฝัน ทิ้งฟู่อิ่นโจวไปอย่างไม่ไยดี แต่ตอนนี้ เธอกลับกลายมาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฟู่อิ่นโจว!

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

ฉันทนความเปลี่ยวเหงาตอนอยู่บ้านคนเดียวไม่ไหว ก็เลยตามสามีออกทะเลไปด้วย วันที่สองของการอยู่บนเรือ กลับเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ฉันถูกบีบให้เข้าไปหลบในห้องหลบภัย มือของกะลาสีคนหนึ่งสอดเข้ามาในเสื้อผ้าของฉันจากทางด้านหลัง มือนั้นค่อยๆ ลูบไล้จากช่วงเอวเลื่อนลงไปข้างล่าง ฉันหลับตาปี๋ ร่างกายสั่นสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สองขาสั่นระริกไม่ยอมหยุด หวังว่ามือข้างนั้นจะ.....ต่อไปเรื่อยๆ

น้ำหนักมือของหมอนวดเปิดท่อน้ำนมนั้นนุ่มนวล แต่ก็หนักแน่น ทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว จนทรุดตัวลงบนโซฟา “คุณผู้หญิงช่างไวต่อความรู้สึกจริง ๆ …” ลมหายใจอุ่น ๆ รดที่ข้างหู ทำให้ร่างกายของฉันสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว…