Short Stories & Novels

ผมเป็นผู้ชาย แต่กลับเป็นโรคประหลาดที่สามารถผลิตน้ำนมได้ เพื่อไม่ให้ใครมองว่าผมเป็นพวกวิปริต...ผมจึงพยายามเก็บเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด จนกระทั่งอาการมันแย่ลงเรื่อยๆ ผมเลยต้องแอบไปที่โรงพยาบาล แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือ. หมอศัลยศาสตร์เต้านมที่ผมได้เจอจะเป็นรุ่นพี่สุดหล่อที่ผมแอบปลื้มมานาน! …

ในวันแต่งงาน พ่อของเฮ่อซือเหยียนฆ่าตัวตายที่บ้านใหม่ของเรา เขาได้ทิ้งจดหมายลาไว้โดยกล่าวโทษว่าฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องจบชีวิตลง ตั้งแต่นั้นมา เหอซือเหยียนก็เกลียดฉันเป็นอย่างมาก เขาบอกว่า "หลินชูถง เธอควรใช้ชีวิตอยู่ในนรกและสำนึกผิดไปตลอดชีวิต" หลังจากนั้นก็เป็นไปตามที่เขากล่าวไว้ ฉันต้องใช้ชีวิตอย่างเร่ร่อน กลายเป็นใบ้และเป็นบ้า ใช้ชีวิตได้แย่กว่าสุนัขเสียอีก แต่แล้วเขาก็รู้สึกเสียใจในที่สุด

ฉันกับสามีแต่งงานมาเจ็ดปี ในที่สุดก็มีลูกคนแรกด้วยกัน สามีกลับสงสัยว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา ฉันจึงไปตรวจ DNA ภายใต้อารมณ์คุกรุ่น ทว่าระหว่างรอผลตรวจออก สามีก็มาปรากฏตัวตรงหน้าประตูบ้านแม่ของฉัน เขาถือรูปภาพบางอย่างมาด้วย กางเกงชั้นในของฉันดันไปโผล่อยู่ในบ้านของเพื่อนเขา “ผู้หญิงชั้นต่ำแบบเธอ กล้าสวมเขาให้ฉันเหรอ แถมยังจะให้ฉันเลี้ยงลูกชู้ให้อีก ไปตายซะ” เขาใช้แส้เก้าท่อนฟาดใส่แม่ที่เข้ามาปกป้องฉันจนหมดสติ ทำร้ายฉันจนแท้งลูก พอผลตรวจออกมา เขาก็ได้รู้ความจริง แล้วกลับมาคุกเข่าอ้อนวอนขอเด็กที่แท้งไปแล้วคืน

ลูกเศรษฐีที่ข่มขืนลูกสาวฉันถูกปล่อยตัวโดยไร้ความผิด เขาหัวเราะเยาะ โยนธนบัตรปึกหนึ่งใส่หน้าฉัน “วันนี้ฉันจะให้เธอได้เปิดหูเปิดตา อะไรที่เรียกว่ามีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง! “ ตอนนั้นฉันอยากฆ่าคน

แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ โดนแม่สามีจัดการจนวิ่งหางจุกตูด แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ ให้ฉันหย่ากับเขา ฉันแค่ต้องการยืนยันความจริงแล้วค่อยจัดการ ถ้ามันเป็นความจริงฉันต้องรักษาสิทธิประโยชน์ของตัวเองเอาไว้ ท่านกลับทำลายนิทรรศการภาพวาดที่ฉันจัดเตรียมด้วยน้ำพักน้ำแรงมาเป็นเวลาสามปี หาว่าฉันเป็นผู้หญิงหากินกับผู้ชายต่อหน้าคนอื่น "อาศัยเงินผู้ชายมาจัดนิทรรศการ แกต่างอะไรกับพวกกะหรี่ขายตัว?" "ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ เพื่อให้แกไปหากินกับผู้ชายเหรอ ทำไมแกถึงน่ารังเกียจแบบนี้!" ท่านใช้มีดกรีดภาพวาดมูลค่าห้าสิบล้านของฉัน แล้วยังมาบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อฉัน หวังว่าฉันจะกลับตัวกลับใจ ยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ฉันกุมมือที่เลือดไหลอาบของฉันกล่าวอย่างเน้นย้ำทีละคำ "กลับตัวกลับใจที่แม่พูดถึง ก็คือให้หนูหย่ากับสามีประธานที่แต่งงานกันตามกฎหมายโดยไม่เอาทรัพย์สินอะไรเลย" "แล้วไปแต่งกับผู้ชายไม่เอาไหนวัย 45 ที่เคยหย่าแถมมีลูกติด เงินเดือนไม่เกินหนึ่งหมื่นห้าพันบาท แถมยังต้องให้หนูซื้อบ้านออกค่าสินสอดเองน่ะเหรอ!"

สามีใหม่ของฉันต้องการจะฆ่าฉัน ณ เวลานี้ เขากำลังถือมีด แล้วเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวๆ บังคับให้เดินไปที่ระเบียงห้อง อาวุธแหลมคมทิ่มแทงทะลุทรวงอกของฉัน เขายื่นมือผลักฉันตกลงไปจากตึกชั้น 20 แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็สังเกตเห็นคราบน้ำตาบริเวณหางตาของเขา เขาพูดว่า "ไม่เจอกันนาน หวังว่าจะสบายดีนะ คนรักที่สมบูรณ์แบบของผม"

ตอนที่ใบแจ้งผลสอบเอ็นทรานส์ส่งมาถึง ฉันไม่สบายไข้สูงจนลุกจากเตียงไม่ไหวกะทันหัน น้องสาวที่ช่วยฉันไปรับใบแจ้งผลสอบถูกลักพาตัวระหว่างทาง ไม่รู้ชะตากรรมเป็นอย่างไร พ่อแม่โกรธแค้นฉันเข้ากระดูกดำ หลังจากที่ฉีกใบแจ้งผลสอบของฉันจะขาดกระจุยกระจาย ก็บังคบให้ฉันเลิกเรียน และเข้าทำงานในโรงงาน ตอนหลัง ฉันถูกลักพาตัวเช่นกัน หลังจากที่หนีเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด ฉันได้ซ่อนตัวในโรงงานร้างและส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พ่อโทรเข้ามา ตะคอกฉันด้วยความโมโหโดยที่ไม่ได้สนใจเลย "สวีจือจือ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าห๊ะ ถึงได้โทรมาล้อเล่นแบบนี้กับพวกฉันในวันครบรอบจากไปของเนี่ยนเนี่ยน" "แกรู้หรือเปล่าว่าฉันกับแม่แกหวังว่าแกน่าจะเป็นคนที่ตายในตอนนั้นมากแค่ไหน" จนวินาทีสุดท้ายก่อนที่ฉันจะตาย เสียงที่ดังอยู่ข้างหูฉันก็ยังคงเป็นคำแช่งด่าของพวกเขา ฉันถูกทำให้กลายเป็นมนุษย์หมู* ถูกทารุณทรมานจนตาย และศพถูกทิ้งไว้ในท่อน้ำเน่า 3 วันเต็มๆ *มนุษย์หมู คือการลงโทษในยุคโบราณ โดยนำคนมาโกนผม ตัดลิ้น ตัดแขนขา ควักลูกตาจนเหลือแค่โพรง รมควันจนหูหนวก และจับไปโยนลงบ่อส้วมจนเนื้อหนังเลอะเทะ แม้แต่พ่อที่เป็นแพทย์นิติเวชที่ทรงคุณวุฒิที่สุดก็ยังจำฉันไม่ได้ และตอนที่น้องสาวพาไอละอ่อนที่หนีตามกันไปในตอนนั้นกลับมาที่บ้าน ก็เป็นตอนที่พ่อเพิ่งใช้เทคนิคคืนสภาพของฉัน พวกเขาคุกเข่าและร้องไห้อยู่ตรงหน้าร่างศพที่เน่าเปื่อยจนแยกไม่ออกของฉันจนหมดสติไป

เพื่อที่จะช่วยคนรักของเขาแล้ว เฉินจืออี้ได้ไปหาซื้อศพของผู้หญิงในสภาพไม่สมบูรณ์แบบจากตลาดมืด จากนั้นเขาจัดการควักไตออกจากร่างศพนำมาเปลี่ยนให้คนรักด้วยตัวเอง เพื่อหลบหนีการตามล่าของตำรวจ เขาจึงโยนศพลงไปในสระกรดซัลฟิวริกเพื่อทำลายหลักฐาน เพียงแต่เขาไม่รู้ว่า เจ้าของศพร่างนั้นคือฉัน

พี่ชายเกลียดฉัน เกลียดจนอยากให้ฉันตายไปซะ ฉันถามเขาทั้งน้ำตา “ฉันไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของพี่หรือไง?” เขาหัวเราะเสียงเย็น “ฉันไม่มีน้องสาว” คืนวันนั้น ฉันถูกรถที่พุ่งเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวชนตาย แต่พี่ชายกลับกลายเป็นบ้า

เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวสวีซงชิงแค่สำลังน้ำในสระออกมาทีนึง เขาก็จับฉันมัดแล้วจับถ่วงลงไปในสระ เหลือช่องว่างเอาไว้สำหรับหายใจแค่สองเซนติเมตร เขาพูดว่า “สิ่งที่ชิงชิงได้รับ เธอจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!” แต่เดิมทีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่พยายามหายใจอย่างสุดชีวิต ขอร้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงคำกล่าวโทษที่แสนเย็นชาของเขา “ถ้าไม่ถูกสั่งสอนซะบ้าง เธอก็จะไม่มีวันเชื่อฟัง” ฉันจึงได้แต่ตีมือตีขาใต้น้ำ ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง... ห้าวันให้หลัง ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน และตัดสินใจสิ้นสุดการสั่งสอนในครั้งนี้ “ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่” แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ร่างกายของฉันได้เน่าอืดไปตั้งนานแล้ว

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

สามีของฉันและลูกสาวตัวปลอม เป็นคู่รักที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็ก ฉันและลูกสาวตัวปลอมถูกลักพาตัวไปพร้อมกัน สามีซึ่งเป็นแพทย์ตามรถพยาบาลไปยังที่เกิดเหตุลักพาตัว แต่กลับเลือกช่วยเธอก่อน ทอดทิ้งฉันที่ขาหักทั้งสองข้างให้ต้องตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิตในท้องทะเล ในขณะที่กำลังจะตาย ฉันร้องขอให้เขาช่วยฉันและลูกในท้องของฉัน เขากลับเหลือบมองฉัน และก่อนจะเดินจากไปก็พูดด้วยความเมตตาว่าจะช่วยโทรเรียกรถพยาบาลให้ฉัน แล้วพูดว่า “เพื่อเอาตัวรอด คุณถึงกับกุเรื่องลูกขึ้นมาเลยเหรอ น่าขยะแขยงจริงๆ” “ผมตอบแทนบุญคุณที่คุณช่วยผมไว้หมดแล้ว จะมาเซ็นใบหย่าที่โรงพยาบาลทีหลัง” หลังจากฟังจบ ฉันจึงใช้มือที่สั่นเทาถอดเครื่องช่วยฟังออกจากหูขวา

ข้าเป็นหมอหญิงคนหนึ่ง ตอนที่ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ได้ช่วยชีวิตฮ่องเต้ที่บาดเจ็บสาหัส เขาตกหลุมรักข้าตั้งแต่แรกเห็น พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อแต่งข้าเป็นภรรยา เพื่อข้าแล้ว เขายอมขับไล่นางสนมในวังหลังออก แต่งตั้งข้าเป็นฮองเฮาโดยไม่สนใจคำทัดทานของผู้คน สัญญากับข้าว่าจะรักเพียงข้าผู้เดียวตลอดชาติภพ แต่หลังจากข้าเป็นฮองเฮามาได้เจ็ดปี เขากลับพาตัวบุตรสาวจากจวนแม่ทัพเจิ้นกั๋วเข้ามาในวัง มอบความรักความโปรดปรานให้ทุกวัน แล้วยังพระราชทานปิ่นหงส์ที่เป็นของฮองเฮาให้นางอีก ข้าเห็นดังนั้นก็เขียนจดหมายไปหาท่านอาจารย์ “อาจารย์ ท่านกล่าวถูกต้องแล้ว ใต้หล้านี้บุรุษล้วนโลเลหลายใจ ฮ่องเต้ก็มิต่างกัน สามวันหลังจากนี้ ข้าจะแกล้งตายแล้วหนีออกจากวัง นับแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะติดตามอยู่ข้างกายท่าน ไม่จากไปไหนอีก”

สามีของฉันซึ่งเป็นผู้บังคับกองพันในที่สุดก็ตกลงให้ฉันตามไปกับกองทัพ ในเงื่อนไขว่าลูกชายของเราเรียกเขาว่า "พ่อ" ไม่ได้ ฉันแต่งงานกับสามีอย่างลับๆ มาแปดปี คอยดูแลพ่อแม่ของเขาในชนบทตลอดมา หลังจากพ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ฉันกับลูกชายอ้อนวอนให้เขาอนุญาตให้เราติดตามกองทัพ เขาตกลงแล้ว แต่เงื่อนไขคือ: "เมื่อไปถึงกองทัพแล้ว พวกเธอเป็นแค่ญาติจากชนบทของผมครับ" ตอนนั้นฉันจึงรู้ว่าเขามีครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งในกองทัพแล้ว ต่อมา ฉันพาลูกชายจากไปโดยไม่หันกลับไปมองอีก ชายผู้เย็นชามาตลอด จู่ๆ ก็เริ่มลนลาน

พี่สาวเป็นที่รักของทุกคน พอนวนิยายของฉันโด่งดัง พี่สาวก็พูดด้วยความอิจฉาว่าเธอก็อยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงเหมือนกัน พี่ชายที่เป็นบรรณาธิการฉันหาว่าฉันขโมยหนังสือของพี่สาวในงานเซ็นหนังสือ สุดท้ายพี่สาวกลายเป็นนักเขียนอัจฉริยะ ส่วนฉันถูกประนามในอินเทอร์เน็ตจนไม่กล้าออกจากบ้าน หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณชายแห่งวงการบันเทิงปักกิ่ง เราสองรักกันดีมาก จนพี่สาวบอกเธอแอบรักเขามาหลายปีแล้ว ก่อนตายเธอแค่อยากเป็นเจ้าสาวของเขาสักครั้ง คุณชายไม่ลังเลที่จะหย่ากับฉัน ไปจัดงานแต่งงานแห่งศตวรรษกับพี่สาว คนในครอบครัวกลัวว่าฉันจะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา ไล่ฉันไปต่างประเทศ พี่สาวยังคิดว่าฉันแย่ไม่พอ ตามมาผลักฉันลงบันได ฉันนอนจนกองเลือดอยู่ แม่แท้ๆก็ยังตำหนิฉันว่า: "แกพูดอะไรที่ไม่ดีอีกแล้วล่ะสิ ไปยั่วโมโหพี่เขาเข้าเหรอ?" ฉันตายจากไปอย่างสิ้นหวัง ลืมตาอีกครั้ง ฉันกลับมาที่วันที่พี่ชายบอกว่าฉันลอกงานเขียน

หลังจากที่ผมประกาศถอนตัวออกจากวงการบันเทิง ทุกคนต่างก็ปรบมือว่าดี มีเพียงฉินอวิ๋น ดาวดวงใหม่ผู้มีพรสวรรค์ด้านการประพันธ์เพลง และเป็นแฟนหนุ่มในข่าวลือของแฟนสาวผมเท่านั้นที่กล่าวคัดค้าน เขาเสแสร้งตีหน้าซื่อต่อหน้านักข่าวมากมาย “ต่างก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้นครับ รุ่นพี่ฉือหย่วนเป็นอัจฉริยะที่วงการดนตรีนี้ไม่อาจขาดเขาไปได้ ผมหวังมากๆ เลยครับว่าเขาจะกลับเข้ามาในวงการแห่งเสียงเพลงนี้อีกครั้ง” ผมปิดโทรศัพท์ลง เมินเฉยต่อคำพูดของเขา ในชาติก่อน ผลงานของผมเหมือนกับเพลงที่เขาประพันธ์เองทุกกระเบียดนิ้ว ชาวเน็ตต่างเรียกผมว่าไอ้สุนัขขี้ก๊อบ สมควรตายไปให้หมดทั้งบ้าน ผมไม่พอใจและไม่อยากยอมรับ จึงเผยทุกขั้นตอนในกระบวนการการประพันธ์เพลงออกมา แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจชนะเวลาที่ปล่อยผลงานออกมาได้ เพลงใหม่ของเขาปล่อยออกมาก่อนผมเพียงสิบนาที เป็นเพราะเวลาเพียงสิบนาทีนี้ ทำให้ชาวเน็ตต่างส่งพวงหรีดและแต่งรูปถ่ายตั้งหน้างานศพให้ผม ที่หนักไปยิ่งกว่านั้นคือบางคนถึงกับมาสาดสีใส่บ้านของผม แม้เป็นเวลาเพียงแค่ไม่กี่ปี แต่ความรุนแรงทางออนไลน์ที่กระทำมาอย่างต่อเนื่องทำให้ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า พ่อแม่ของผมใช้เงินและทรัพย์สมบัติทั้งหมดเพื่อพิสูจน์ความจริงแทนผม แต่กลับโดนแฟนเพลงที่บ้าคลั่งวางเพลิงจนเสียชีวิต สุดท้าย ในวันที่ผลงานเพลงประพันธ์ของเขาได้รับรางวัล ก็เป็นวันที่ผมกระโดดลงมาจากตึกสูง แต่กลับไม่คาดคิดเลยว่า เมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผมจะได้เกิดใหม่ในวันที่เพลงใหม่ประกาศพอดิบพอดี

พี่สาวฝาแฝดของฉันเสียชีวิตในงานเลี้ยงบรรลุนิติภาวะครบรอบวันเกิดอายุสิบแปดปี เธอถูกรังแกจนหายใจล้มเหลวเสียชีวิตตรงมุมอับสายตาในโรงแรม และเพื่อนสนิทที่เธอคิดถึงที่สุดอยู่ตลอดเวลา คอยช่วยเหลือทุกเรื่องอย่างสวีจิ่นกลับหันไปยุยงให้คนอื่นเผยแพร่รูปถ่ายที่พี่สาวถูกรังแกโดยไม่เปิดเผยตัวตน ภายหลังฉันใช้มีดกรีดใบหน้าที่คิดอยากแทนที่พี่สาวอยู่ตลอดเวลาทีละแผล เลือดสดไหลริน ฉันประคองใบหน้าสวีจิ่นขึ้นมาเหมือนประคองผลงานศิลปะ [พี่สาวที่ฉันรักที่สุดจากไปแล้ว พวกคุณที่ทำร้ายเธอก็อย่าคิดหนีไปแม้แต่คนเดียว]

ฉันขอร้องฟู่เยว่ชวน 99 ครั้ง ในที่สุดเขาก็ตกลงที่จะพาลูกสาวไปตั้งแคมป์บนภูเขาในวันเกิดเธอเมื่อฉันพบลูกสาวของฉันที่เชิงเขาในตอนกลางคืนของวันรุ่งขึ้น เธอตายแล้วในมือ เธอยังคงถือภาพครอบครัวไว้อย่างแน่น ฉันคุกเข่าต่อหน้าศพของลูกสาวอย่างใจสลาย แต่ฟู่เยว่ชวนกลับอัปเดตไอจีของเขา พร้อมแคปชั่นว่า คุณกับลูก ล้วนเป็นสมบัติของผม ในรูปถ่าย เขาและเพื่อนวัยเด็กของเขาจูงเด็กหญิงคนหนึ่ง กําลังมองพระอาทิตย์ตกที่ไกล ๆ ที่มุมล่างซ้ายของรูปถ่ายเผยให้เห็นมือเล็ก ๆ นั่นคือมือของลูกสาวของฉัน รูปภาพที่โหดร้ายนี้ถ่ายโดยลูกสาวของฉัน ……

สามีของฉัน ซึ่งเป็นตำรวจปราบปรามยาเสพติดได้ส่งฉันไปที่ศูนย์บำบัดยาเสพติดด้วยตัวเขาเอง ลูกชายส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างๆ เขาบอกว่าจะได้ไม่ต้องเจอแม่ที่เป็นแบบนี้อีกนานแล้ว หลังออกจากศูนย์บำบัดยาเสพติด ฉันพบว่าสามีได้พาลูกชายย้ายไปอยู่บ้านของคนที่เขาหลงรักในใจไปนานแล้ว ฉันอ้อนวอนให้เขากลับมา และบอกว่าจะมีคนมาฆ่าฉัน เขาไม่เชื่อ แค่พูดอย่างเย็นชาว่า “จำไว้ว่าตายในถังขยะ ไม่งั้นผมจะต้องเก็บศพให้คุณด้วย” ลูกชายก็ปรบมืออยู่ข้าง ๆ “ในที่สุดก็ทิ้งแม่ไปได้แล้ว” หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันถูกหั่นศพทิ้งในถังขยะต่างๆ เขาเป็นผู้รับผิดชอบในการสืบสวนเรื่องนี้

มีคนถามบนพันทิปว่า แต่งงานกับคนที่ไม่รัก เป็นความรู้สึกอย่างไร สามีคอมเมนต์ตอบว่า เซ็กส์กับเธอก็เป็นเหมือนงานกิจวัตรประจำวัน อยากหย่าทุกวันเลย เฉินเยว่เยว่ ซึ่งเป็นคนที่ซ่งเจ๋อหมิงหลงรักกลับประเทศมาแล้ว เขาสองคนเซ็กส์อย่างสนุกบนเตียง เฉินเยว่เยว่แนะนําให้ฉันถอนตัวด้วยความหยิ่งผยอง ฉันยิ้มเยาะและโยนใบหย่าออกมา ถ้าคุณมีความสามารถก็ให้เขาเซ็นชื่อเลย มิฉะนั้นฉันจะดูถูกคุณ