อัตลักษณ์ที่ซ่อนเร้น

"เวตาลอามาร์" เฝ้ารอนางอันเป็นที่รักมาตลอดสี่พันห้าร้อยปี แน่นอนเขามีอายุเกือบหมื่นปี และตอนนี้นางก็กลับมาแล้ว "พุฒิตา" ไม่เชื่อเรื่องอดีตแต่เมื่อถูกเวตาลหื่นกามจู่โจมแล้วเธอจะต้านทานไหวได้ยังไงเมื่อเขามีหน้าตาหล่อขยี้ใจขนาดนั้น เป็นใครจะต้านและทนไหวเมื่อถูกขยี้ 'รัก' ดุดัน +++++ “อ่า...คุณมันไม่ใช่คน อะ...อื้อ” แล้วเธอก็ต้องร้องครางซ่านออกมาเมื่อปากหนากัดคลึงยอดอกตัวเองหนักหน่วง “ข้าคือเวตาล และเป็นเวตาลที่มีแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่จักได้ครอบครองร่างกายกับจิตวิญญาณของข้ายอดรัก อ่า...” แล้วปากหนาก็เคลื่อนไล้มายังหน้าท้องแบนราบที่กำลังเคลื่อนไหวตามแรงหอบหายใจของเจ้าของร่างเล็กระหงน่าทะนุถนอม “คุณมันต่ำช้า!” “เดรัจฉานเช่นข้ามิมีความดีให้พูดถึง นอกจากความต่ำทราม ดวงใจของข้าเอ๋ย...อื้ม” แล้วเขาก็ไล้ปลายลิ้นสากลามเลียหน้าท้องแบนราบไปยังความเป็นสตรีของนางอันเป็นที่รักที่อวบนูนสวยงามแถมยังฉ่ำแฉะเพื่อรอให้ตนกลืนกินน้ำเกสรงามอีกด้วย ++++++

“หย่ากันเถอะ เธอกลับมาแล้ว” ในวันครบรอบแต่งงานปีที่สอง เฉินหยุนอู้กลับถูกฉินเย่ทอดทิ้งอย่างไร้ซึ่งความปราณี เธอกำผลตรวจการตั้งครรภ์เอาไว้เงียบ ๆ นับตั้งแต่นั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่แล้วใครจะไปคิดล่ะว่า นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉินเย่ก็เกิดอาการบ้าคลั่ง ออกตามหาเธอไปทั่วทุกหนทุกแห่ง มีอยู่วันหนึ่ง เขาเห็นผู้หญิงที่เขาตามหามานานเดินจูงมือเด็กน้อยผ่านไปอย่างมีความสุข “เด็กคนนี้เป็นลูกของใครกัน?” ดวงตาของฉินซ่าวแดงก่ำ เขาตะโกนคำรามขึ้นมา

ทรายครูสาวแสนเรียบร้อยมองเผินๆอาจไม่เห็นความต้องการด้านมืดของเธอแต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ความเจ้าระเบียบที่แสดงออกมานั้นแอบเก็บความต้องการทางเพศที่เกินคนรู้จักจะจินตนาการ

บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน

ใครบอกอกหักนั้นเจ็บสุด แอบรักเขาข้างเดียวก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก อยู่ที่ว่าใครจะจัดการมันอย่างไร

“โอ้วววว… ” ยูมิอุทานด้วยความตื่นเต้น สองสาวนั่งดูหนังเพลินด้วยความลืมตัวจนน้ำเดิน นั่งหนีบหน้าขาบิดไปบิดมา เส้นขนลุกซู่ หัวนมชูชัน รู้สึกเสียวซ่านมีอารมณ์ทางเพศขึ้นมาอย่างประหลาด หลังจากดื่มน้ำที่อดัมส์วางไว้ให้ จากนั้นไม่นาน เสียงบานประตูห้องถูกผลักเข้ามาพร้อมกับผู้ชายสี่คน พากันก้าวเข้ามาในห้องด้วยแววตากลัดมัน ทุกคนอยู่ในสภาพนุ่งกางเกงในตัวเดียว อวดลำเนื้อยาวใหญ่ตุงแน่นเต็มเป้า “ว้าย… พวกนายเข้ามาทำไม”

กลิ่นคาวของเลือดคือสิ่งที่ปลุกให้ฉันตื่น.. ฉันได้กลิ่นมันทุกครั้งพร้อมกับความทรงจำบางช่วงที่หายไป มีเพียงเสียงผู้หญิงอยู่ในหัวที่ฉันพอจะจำได้เป็นสิ่งสุดท้าย.. เสียงที่ เหมือนกับเสียงของฉัน พร่ำบอกว่าฉัน… ควรให้เธอออกมา

หลินเสี่ยวเหยา ชะตาพลิกผันจากเหยื่อซอมบี้ ดันทะลุมิติมาเกิดใหม่ในนิยายที่ตัวเองเคยอ่าน มาเป็นร้ายร้าย พร้อมพลังมิติโกง ๆ ที่มีทุกอย่างครบครัน! ชีวิตนี้ขอสลัดคราบตัวร้าย สู่เส้นทางนางเอกสุดปัง

ถ้าหากคุณกับรักแรกของสามีเกิดอุบัติเหตุรถชนพร้อมกัน สามีของคุณจะช่วยชีวิตใครก่อน? ตอนที่ฟู่อวี้หานอุ้มรักแรกของเขาออกไป ขณะที่ชีวิตน้อยๆ ของลูกในครรภ์กำลังถูกพรากไป หัวใจของเสิ่นฝานซิงก็ด้านชาไม่ต่างจากตายไปแล้ว เพราะข้อตกลงบางอย่าง เสิ่นฝานซิงถึงได้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักสมดั่งใจ ทุกคนต่างรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้ เธอเป็นคนแย่งชิงฟู่อวี้หานมาจากรักแรกของเขา เธอคิดว่า กาลเวลาจะพิสูจน์ใจคน เธอสามารถทนรอจนกว่าเขาจะหันมามองตัวเองได้ จนกระทั่งเธอต้องลงมือฝังศพทารกในครรภ์อายุสามเดือนที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกด้วยตัวเอง เธอถึงตาสว่าง "หย่ากันเถอะ" สัญญาหนึ่งฉบับ ตัดขาดความสัมพันธ์ สามเดือนต่อมา เธอสวมชุดแต่งกายงดงามหรูหราขึ้นไปรับรางวัลบนเวที ชายหนุ่มจ้องมองเธอด้วยสายตาตกตะลึงราวสามวินาที ก่อนจะหันไปบอกกับผู้คนรอบข้างด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ ขณะพยักหน้าเบาๆ "ใช่ นั่นภรรยาผมเองครับ" "ภรรยาเหรอ?" เสิ่นฝานซิงคลี่ยิ้มบางๆ แล้วยัดทะเบียนหย่าใส่มือของเขา "ขอโทษทีนะ คุณฟู่ ตอนนี้เป็นแค่อดีตภรรยาแล้วล่ะ" ชายหนุ่มที่ทำตัวเยือกเย็นสุขุมเสมอมาเกิดอาการเสียสติกลางงาน เขาเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือและดวงตาแดงก่ำ "อดีตภรรยาอะไรกัน? ผมไม่ยอมรับเรื่องนั้น!"

หลินซือหยาบุตรสาวตระกูลเล็กๆที่บิดาไม่สนใจ เขาโตมากับพี่ชายทั้งสอง ในขณะที่พี่ชายทั้งสองนั้นได้เข้าฝึกยุทธในสำนักใหญ่ทส่วนตัวนางนั้นกลับถูกปฏิเสธเพราะเส้นลมปราณติดตายทบิดานั้นมองว่าตัวนางเป็นภาระนางไม่สามารถฝึกฝนวรยุทธ์ได้ บิดาอับอายผู้คนจึงส่งให้นางไปอยู่ที่ห่างไกลผู้คน ให้นางเก็บเสื้อผ้าและขึ้นเขาไป ระหว่างทางนางเจอจอมยุทธชราผู้บาดเจ็บผู้หนึ่ง นางจึงได้ช่วยเขาไว้ด้วยความที่นางรู้จักสมุนไพรจึงรักษาอาการบาดเจ็บของชายชราผู้นั้นได้ ชายชราผู้นั้นมอบคัมภีร์มรณะดาราให้กับนาง จนในที่สุดนางก็พยายามที่จะเรียนคัมภีร์นี้ คัมภีร์นี้ต้องอาศัยความเจ็บปวดและความพยายามหลอมเป็นพลัง นางฝึกโดยทุกข์ทนอย่างหนัก และค่อยๆเปิดเส้นลมปราณที่ปิดตายได้