All

เนื่องจากภาระทางการเงินที่สามีขี้เหล้าสร้างขึ้น ฉันไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะงั้นฉันจึงยอมรับความช่วยเหลือจากคุณพ่อ แน่นอนว่าย่อมมีข้อแลกเปลี่ยน และข้อแลกเปลี่ยนที่ว่านั้นคือร่างกายของฉัน

“ที่ผ่านมาผมหลอกคุณ หลอกให้คุณรักผม ผมต้องการให้คุณเจ็บปวด อยากเห็นคุณร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ที่โดนทิ้งอย่างไม่ใยดี” เธอน้ำตาไหล..นี่คือชัยชนะที่เขาต้องการไม่ใช่หรือ...แต่ทำไมเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังแพ้

เธอเป็นศิษย์เก่าที่ได้มาเป็นครูฝึกสอน ส่วนเขาคือครูพละที่เคยให้เกรด 0 กับเธอ ! “สวัสดีค่ะครูธร จำหนูได้มั้ยคะ” ดุจดารายกมือไหว้ครูพละวัยสี่สิบตามมารยาท คลี่ยิ้มสดใส แต่มีเลศนัยน์แฝงเร้น สายตาร้ายอย่างคนมีแผนการกำลังร้องบอกเขาว่า เธอไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน “เอ่อ...” ทั้งที่จำศิษย์เก่าตัวแสบได้ขึ้นใจ แต่เขากลับปฏิเสธหน้าตาเฉย เพียงเพราะไม่อยากรื้อฟื้นความลับบางอย่างที่ถูกฝังไว้เมื่อห้าปีก่อน ความลับที่มีแค่เขากับเธอเท่านั้นที่รู้ “ขอโทษที ครูจำไม่ได้ แต่หน้าคุ้น ๆ อยู่นะ” ดุจดาราแอบยิ้มร้าย นึกแล้วว่าเขาต้องปฏิเสธ

นางที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นฝังลึกไม่มีวันหาย เขาผู้ที่ลักพาตัวนางไปเพราะต้องการดาบหลอมพิษ ส่วนอีกคนก็คือบุรุษหนุ่มสวมหน้ากากสีเงินลึกลับ ที่ไถ่นางในราคาห้าพันตำลึงทอง!!

เพราะอายุต่างกันหลายปี จึงถูกคนภายนอกมองว่าเป็นเด็กเสี่ย ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าสามี ก็ทำตัวเป็นเสี่ยจริงๆ ซ้ำยังจะทิ้งเธอไปหาเด็กใหม่อีกด้วย ไหนๆก็จะถูกหย่าแล้ว ขอกอบโกยหน่อยแล้วกันนะเสี่ย จะหย่าไม่ว่า แต่ค่าทำขวัญเธอต้องได้เยอะที่สุด

  "พี่กลัวน้องชายตัวเองจะไม่ได้เมียหรือไงถึงตามติดผมขนาดนี้" ผมยืนกอดอกจ้องหน้าพี่สาวไอ้ซันอย่างเหลืออดแล้วถามคำถามที่ผมคันปากจะพูดมาหลายวันเพราะวันๆ แม่งไม่ทำอะไรเอาแต่ตามติดผมแจจะไปไหนทำอะไรก็ตาม ตามแม่งทั้งวัน "ก็ถ้านายไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับตะวันพี่ก็ไม่มาตามให้เสียเวลาแบบนี้หรอกจะบอกให้ คิดว่าอยากมารึไงร้อนก็ร้อน เชอะ"  ผมเหลือบมองการกระทำซายน์พี่สาวของไอ้ซันเธอสะบัดหน้าพรึดแบบโกรธๆ หึ นิสัยแบบนี้แม่งเป็นกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยสินะ "ถ้าน้องชายพี่มันทำตัวดีกับตะวันผมก็คงไม่เข้าไปยุ่งหรอกแต่นี่น้องชายพี่มันทำเลวไงแปลกตรงไหนที่ผมจะปกป้องคนที่ผมรัก" ผมรักตะวันผมก็บอกว่ารักไม่คิดจะปิดบังแล้วซายน์จะมาทำหน้าหงิกหน้างอใส่ผมทำไมผมไม่เข้าใจ "แต่ตะวันรักซันไม่ได้รักนายยังไงตะวันก็ต้องกลับมาคืนดีกับน้องชายพี่อยู่ดี" พี่สาวที่แสนดีกลัวน้องจะไม่ได้เมีย หึ  (ตะวันกับซันเดย์อยู่ในเรื่อง เพื่อนที่แปลว่าเมียนะคะไปอ่านกันได้ค่า รับประกันว่าต้องมีเสียน้ำตา)  

“ข้อเสนออะไร” ต้องดาวเอ่ยถามไปในที่สุด หลังจากที่นินทาเขาในใจแล้ว “ผมจะจ่ายให้คุณ” “ฉันไม่ได้มีอาชีพขายตัว เก็บเงินของคุณไปเถอะ ข้อเสนอนั้นตกไป ฉันว่าคุณอยู่เฉยๆ อย่างที่ฉันบอกไปตอนแรกก็พอ ต่างคนต่างอยู่ แค่คนร่วมโลกเท่านั้นก็พอ” “ผมไม่เคยกินใครฟรีๆ ผมจะจ่ายให้” ไบรอัลโน้มตัวเข้าไปใกล้ต้องดาว กดเสียงต่ำลอดไรฟันอย่างอดทน “อ่อ! คุณไม่กินใครฟรีๆ เลยอยากจะลบล้างความเลวของตัวเองโดยยัดเยียดอาชีพขายตัวให้กับฉันอย่างงั้นสินะ!” ต้องดาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ไบรอัลยิ่งกว่า และกดเสียงต่ำตอบกลับไปเช่นกัน ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ไบรอัลเงียบลงทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดก็ถูกครึ่งเดียว คือครึ่งหลัง แต่ครึ่งแรกที่ว่าเขาเลว อันนั้นเขาไม่ยอมรับเด็ดขาด “ถ้างั้นคุณก็มาเป็นผู้หญิงของผม”

'สัญญารักที่ทั้งคู่ไม่ได้ก่อมันขึ้นมา เเต่กลับต้องมาทำตามสัญญาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เเล้วเขากับเธอดันมาเป็นคู่กัดที่ชอบตีกันซะด้วยสิ' เธอเเละเขาที่เป็นดั่งคู่กัดกันต้องมาเเต่งงานกันตามสัญญาของตระกูลที่คุณปู่ของทั้งสองได้ทำสัญญากันเอาไว้เมื่อ 20 ปี ก่อน เเละเมื่อเธออายุครบ 25 ปีบริบูรณ์เมื่อไหร่ ถัดมาอีก 1 เดือน ทั้งคู่ต้องเข้าสู่ประตูวิวาห์เป็นสามีภรรยากันทันทีทำให้ต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันทั้งที่เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องกัดกันทุกครั้งไป คอลิน คาร์ลอส รอซเซ่ เขาคือ หนึ่งในมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่รักในการทำธุรกิจสีเทาเป็นชีวิตจิตใจ เขาเจ้าเล่ห์ เขามันไอ้คนโฉด เเละที่สำคัญเสือผู้หญิงที่สุดในกลุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยมีพลังทำลายล้างสูง โดยเฉพาะผู้หญิงที่ได้สบตาคู่นั้นของเขา ทว่าใช้ไม่ได้กับเธอคนนี้ วีนัส ฟรายเดย์ ไทเพนต์เซอร์ เธอคือ ผู้หญิงที่รักในการทำขนมเบเกอรี่เป็นชีวิตจิตใจ ฟังดูเเล้วเป็นคนอ่อนโยน ทว่าต่างจากนิสัยที่เป็นอยู่ เธอมีความมั่นใจในตัวเองสูง สวย เก่ง เเสบ ซ่า สู้มาสู้กลับไม่โกง เเละที่สำคัญไม่เคยยอมใครหน้าไหน โดยเฉพาะเขา

เมื่อเพื่อนสนิทผันกลายมาใกล้ชิดกัน จนความสัมพันธ์เริ่มบานปลาย สุดท้ายก่อเกิดเป็นความรักบนความสัมพันธ์ภายใต้คำว่า 'เพื่อน' ที่หลอมละลายพวกเขาสองคนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่ความรักของพวกเขากลับต้องเจออุปสรรคมากมาย ทั้งคนเก่าที่เข้ามาพัวพัน ทั้งความรับผิดชอบอันพึงปฏิบัติ ซึ่งไม่สามารถปฏิเสธได้ สุดท้ายแล้วพวกเขาจะจับมือกันเดินข้ามผ่านไปได้หรือไม่

ด้ายชะตาของข้าผูกกับท่านแต่นางคู่ควรยิ่งยอมเจ็บเพื่อให้ท่านสมหวัง ตัดด้ายชะตารักใคร่เสียเราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย

“ “กูจะได้เตือนสติมึง กูคิดกับมึงได้แค่เพื่อนเท่านั้น ถ้ามึงไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจบ มึงก็อย่าคิดกับกูมากกว่าเพื่อน เพราะคนที่ยืนอยู่ในหัวใจของกูมีเพียงแค่ริสาคนเดียว!!” “ทั้งที่มันทำให้มึงเจ็บเพราะมีคนอื่น ทั้งที่มันไม่ได้รักมึงแล้ว แต่กูสิรักมึง กูรักมึงมาตลอด ทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้างวะ! ฮึก!” ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ทำไมวะ! ฉันรักปั้นจั่นมาตลอด ทำไมเขาไม่หันมาสนใจฉันบ้าง! ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นความรักของฉันบ้าง “มึงออกไปจากห้องกูเลยไป!!” ปั้นจั่นมองหน้าฉันแล้วชี้ไปที่ประตู ฉันจ้องหน้าผู้ชายที่ฉันรักอย่างเสียใจ ในหัวมีแต่คำถามมากมาย ทำไมวะ! ทำไม! ทำไม! “กูผิดเหรอที่กูรักมึง กูรักมึงก่อนริสาอีก ฮึก!...” “หุบปากแล้วออกไป!!”

ทำงานอยู่ดีๆ ตื่นมาอีกทีทำไมถึงมาอยู่ในที่โบราณอย่างนี้เนี่ย ไม่รู้จักใครสักคน แล้วมิติเนี่ยให้มาทั้งทีมีแต่สมุนไพร เราก็ไม่ใช่หมอเสียด้วย แล้วบุรุษผู้นี้ทำไมต้องมาตามถามหาความรับผิดชอบด้วย ข้ามายุคปัจจุบันไม่ถือสาหรอกนะ "เจ้าจะไม่รับผิดชอบข้าใช่หรือไม่ ถึงข้าจะเป็นบุรุษก็เสียหายนะ" "ห๊ะ อะไรเนี่ย คำพูดนี้ต้องเป็นข้ารึเปล่า"

"คืนนั้นเราได้กันใช่ไหม?" นี่คือประโยคแรกที่เขาถามเธอหลังจากไม่ได้เจอกันถึงห้าปี ภายนอกที่ดูสุขุม ใจเย็น อ่อนโยน ที่คนอื่นเห็น เธอรู้ดีที่สุดว่ามันแค่ภาพลวงตา คืนนั้นต่างหากที่เป็นเรื่องจริง!

เมื่อนางแบบชื่อดัง ต้องมาอยู่ในร่างของท่านหญิงผู้อ่อนโยน ที่ถูกสามีมองข้าม เมื่อเขาว่านางร้าจกาจ เช่นนั้นนางจะแสดงให้เขาได้เห็นว่าสตรีร้ายกาจที่แท้จริงเป็นเช่นไร

เรื่องนี้จะออกเป็นแนวโซ่ แซ่ กุญแจมือ รวมๆ ก็คือซาดิสม์ เถื่อนๆ รับรองของเล่นมาจัดเต็มรับรอง

นิยายโรมานซ์มีเรท NC20+ ฟิลกู้ด และ ฟิน เพราะปาร์ตี้สละโสด หรือเพราะอะไรก็ตามที่ดลใจให้เธอ ซินเดีย ทรงโอสถ ยินยอมเสียความสาวในคืนวันไนท์สแตนด์ให้กับหนุ่มหล่อดีกรีนักเรียนทุนปริญญาโท ทิ้งเงินไว้ให้เล็กน้อยเป็นค่ารถกลับเป็นค่าขึ้นครู คิดเพียงว่าคงไม่ได้เจอกันอีก แต่โลกมันกลมอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อสี่ปีต่อมา ผู้ชายคนนั้นโผล่เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง พร้อมตำแหน่งประธานบริษัทคนใหม่ อีธาน สมิท หนุ่มไทยบุตรบุญธรรมเจ้าของบริษัทสายการบินชั้นนำ เข้ารับตำแหน่งประธานบริษัทที่เมืองไทย การมาในครั้งนี้ทำให้เขาพบกับเธออีกครั้ง สาวสวยที่ยอมให้เขาได้เปิดซิง แล้วทิ้งเงินค่าครูไว้ให้สิบดอลลาร์ข้างหัวเตียง แล้วหายเข้ากลีบเมฆไปตลอดกาล คงเป็นโชคชะตาหรือจังหวะชีวิตที่ทำให้เขาออกล่าเหยื่อตัวแสบคนนี้อีกครั้ง อย่างเสือหิวที่ไม่ได้เจอเหยื่อมานาน แต่เหยื่อสุดแสบก็ใช่ว่าจะยอมด้วยง่าย ๆ เหมือนคราวที่แล้ว ทำให้เขาต้องออกแรงเสียเหงื่อสักหน่อยจึงได้ขย้ำสมใจ

"เมื่อเธอมีค่า…เขากลับมองข้าม เมื่อเธอเดินตาม…เขากลับละเลย แต่เมื่อเธอเข้มแข็งและก้าวไปเองได้ เขากลับหันมาเสียดาย…ในวันที่สายเกินไป"

คิดว่าเราเหมาะสมกันไหมล่ะ?! ฉันเป็นสาวบาร์ทำงานกลางคืน ส่วนเขาเป็นหมอสูติลูกครึ่งญี่ปุ่น! ทำงานโรงพยาบาล! หมอสูติ x สาวบาร์ = มันเป็นไปไม่ได้!! แต่ฉันดันไปมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาน่ะสิ!! ฉันคิดว่ามันแค่ฉาบฉวย แค่สนุก เพราะเราอยากเมื่อไหร่ก็เจอ เสร็จเมื่อไหร่ก็แยก.. แต่มันไม่ใช่แค่นั้น อยู่ๆฉันก็เสพติด เป็นโรคขาดเซ็กส์เขาไม่ได้!!

เพราะถูกหักหลังจากคนรักและเพื่อนสนิท พิจิกาจึงดื่มจนเมาแล้วนอนกับชายแปลกหน้า แต่เมื่อรู้ว่าคือเจ้านายที่เธอต้องทำงานด้วย เธอจะถอยหรือยอมทำงานกับเขา เพราะนี่เป็นงานที่เธออยากทำมากที่สุด

“อือ...” หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนหันมองโดยรอบ ถึงได้รู้ว่ายังไม่สว่าง แต่ฝนหยุดตกไปแล้ว “โอยยยย...เจ็บไปทั้งตัวเลย” เธอผงกศรีษะขึ้นมองชายหนุ่มที่เธอนอนกอดอย่างสนิทแน่น เธอยิ้มบางๆ ขณะนึกถึงบทรักที่เขามอบให้อย่างไม่มีที่ติ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือขึ้นไปแตะไรเคราของเขาอย่างเอ็นดู “เก่งจริงๆ เลยตานี่” เจ้าหล่อนจะละมือออก แต่ฝ่ามือใหญ่กลับรวบข้อมือเธอไว้ได้เสียก่อน...เข้มลืมตาขึ้นแล้วจ้องหญิงสาวด้วยสายตาหื่นสุดหื่น มันยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ “ติดใจล่ะสิ” “ใช่ นายเองก็ติดใจฉันเหมือนกัน”