Short Stories & Novels

ตั้งแต่ตั้งครรภ์ สามีก็ไม่แตะต้องฉันอีกเลย แต่ที่น่าอับอายคือ ร่างกายของฉันกลับไวต่อความรู้สึกมากขึ้นเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่ถึงกลางคืน ฉันมักจะอดไม่ได้ที่จะหนีบขาแน่นและจินตนาการไปต่างๆ นานา จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายสวมหน้ากากแอบเข้ามาในบ้าน...

หลังจากถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียนจนตาย ฉันเกิดใหม่เป็นเด็กคนหนึ่งที่เพิ่งคลอดออกมา กลับพบว่าแม่ของฉันคือคนที่กลั่นแกล้งฉัน แล้วกำลังเรียกฉันว่า ‘เด็กดี’ อย่างระมัดระวัง เด็กดีเหรอ? ฉันพลันดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งในอ้อมกอดของเธอ ซ้ำยังจิ้มนิ้วมือไปที่ดวงตาของเธออย่างแรง นับแต่วันนี้เป็นต้นไป ‘เด็กดี’ อย่างฉัน จะกลับมาแก้แค้น!

หลังจากฉันตายไปห้าปี อันอัน ลูกสาวของฉันก็โทรไปที่เบอร์ของกู้ซีเหนียน เธอลองถามอีกฝ่ายว่า “คุณชอบแม่ของหนูไหมคะ?” เธอถามตามประโยคหนึ่งที่ฉันเขียนไว้ในไดอารี่ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ว่า ‘กู้ซีเหนียน คุณชอบฉันไหม’ คาดไม่ถึงว่าปลายสายกลับตอบเหน็บแนมว่า “แม่เธอสั่งให้ทำแบบนี้เหรอ? แม้แต่ลูกสาวก็ยังเอามาใช้เป็นเครื่องมือได้สินะ? เป็นผู้หญิงที่มักมากจริง ๆ อยู่กับพ่อเธอแล้ว ยังคิดจะมารื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่า ๆ กับฉันอีกเหรอ?”

ในวันที่สามของการอยู่ไฟหลังคลอด สามีบอกว่าจำเป็นต้องเดินทางไปทำงานด่วน ไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ ทิ้งให้ฉันดูแลลูกน้อยเพียงลำพัง สามวันต่อมา ขณะที่ฉันเพิ่งถึงโรงพยาบาล เพื่อนสาวสมัยเด็กของเขาโพสต์ภาพครอบครัวอย่างเปิดเผยในโซเชียลมีเดีย พร้อมแคปชันว่า: “ถ่ายระหว่างเดินทาง สามคนพ่อแม่ลูก อยู่กันอย่างอบอุ่นและกลมเกลียว” ฉันมองดูสามีที่ยิ้มอย่างสดใสในรูปถ่ายครอบครัวด้วยความประหลาดใจ และแสดงความคิดเห็นไปว่า “?” สามีโทรมาต่อว่าทันที : “แม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอน่าสงสารขนาดไหน ไม่มีเคยมีผู้ชายมาคอยดูแลเธอ ผมก็แค่ถ่ายรูปกับเธอเฉยๆ คุณจะใจแคบอะไรขนาดนั้น?” ตกเย็น เพื่อนสาวสมัยเด็กคนนั้นก็อวดชุดเครื่องประดับทองคำสามชิ้นมูลค่าหลายล้าน “หลังจากถ่ายภาพครอบครัวเสร็จ เขายืนกรานจะมอบเครื่องประดับทองคำสามชิ้นมูลค่าหลายล้านให้ฉัน~” ฉันรู้ว่าสามีของฉันซื้อของพวกนี้ให้เธอเพื่อปลอบใจให้หายโกรธ แต่ครั้งนี้ ฉันเตรียมที่จะไปจากเขาแล้ว

แต่งงานมา 3 ปี ผมคิดว่าตัวเองมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ภรรยาอ่อนโยนเอาใจใส่ ลูกชายเฉลียวฉลาดน่ารัก วันหนึ่งอุตส่าห์ได้เลิกงานเร็วเพราะเสร็จงานก่อนกำหนด ตอนที่กลับมาถึง ภรรยากำลังนอนหลับอยู่ข้างเตียงเด็กด้วยความอ่อนล้า ขณะที่ผมเดินไปเตรียมจะอุ้มภรรยาไปที่ห้องนอน ทันใดนั้นหน้าจอโทรศัพท์ของภรรยาก็สว่างขึ้น "ชิงชิง ลูกชายของเรานอนแล้วหรือยัง"

พี่ชายต่างแม่ของฉันเกลียดฉันมาก เขารังเกียจการมาของฉันกับแม่ เกลียดชังที่พวกเราทำลายครอบครัวที่ดูเหมือนจะอบอุ่นของเขา เวลาเขาเห็นฉัน เขามักจะทำสีหน้าเย็นชาบอกว่าฉันน่าสะอิดสะเอียน ถามฉันอย่างร้ายกาจว่าเมื่อไหร่จะไปตาย ต่อมา ฉันเป็นไปตามความปรารถนาของเขา แต่เขากลับเสียใจ ร้องไห้อ้อนวอนให้ฉันกลับมา บอกว่าตอนนั้นไม่ควรเลิกกับฉัน ไม่ควรร้ายกับฉัน แต่ฉันตายไปแล้ว ความรู้สึกอันลึกซึ้งนี้ แสดงให้ใครดูงั้นเหรอ?

ฉันให้กำเนิดลูกทั้งหมดห้าคนกับฉินเฉิน แต่ลูกทั้งสี่คนของฉันต้องจากไปโดยกะทันหัน ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ จนกระทั่งวันที่ฉันนำกับข้าวไปให้ฉินเฉิน และบังเอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับผู้ช่วยเข้า "โชคดีที่เด็กคนนี้เข้ากับไขกระดูกของซินซินได้" "ไม่งั้นฉันคงต้องทุบเขาให้ตายไปด้วยอีกคน " ตอนนั้นเองที่ฉันได้ตาสว่าง แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวายอะไร เพียงแค่เงียบสงบเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา จนกระทั่งถึงวันที่บริษัทของเขาก้าวเข้าสู่ตลาดหุ้น ฉันได้เปิดโปงเรื่องราวทั้งหมดต่อหน้าทุกๆคน ว่าเขาคือคนที่ทำให้ลูกทั้งสี่คนของฉันต้องตาย ในวันนั้นเอง ฉินเฉิน ผู้บริหารที่หยิ่งยโสแบบเขา ก็คุกเข่าลงบนพื้นแล้วร้องไห้อย่างน่าสมเพช พร้อมพูดว่าขอโทษฉัน

ลูกชายของฉันตายแล้ว ถูกคนทุบหัวตายอยู่ในห้องน้ำที่แสนคับแคบ สามีที่เป็นครูใหญ่เร่งรีบมาถึงที่เกิดเหตุ แต่กลับอุ้มผู้ก่อเหตุซึ่งเป็นลูกชายของคนที่เขารักขึ้นรถโรงพยาบาล แล้วรีบร้อนจากไป ก่อนตาย ลูกชายปลอบใจฉันว่า “แม่ครับ อย่าร้องไห้เลย พ่อไม่เชื่อผม ผมไม่เสียใจเลยสักนิด” “ขอแค่แม่เชื่อผมก็พอแล้ว...” ในงานศพของลูกชาย ฉันโทรหากู้ถิงอวี้ เขากลับตะคอกใส่ฉันด้วยความโมโห “เสี่ยวซินต้องเย็บที่แขนสองเข็ม ก็เพราะถูกลูกชายของคุณข่วนจนเป็นแผล! ถ้าคุณยังไม่เลิกตอแยผมอีก ผมกลับไปเมื่อไหร่จะตบเขาให้ตาย!” ลูกชายของคุณ? ฉันมองรูแผลที่มีขนาดเท่าชามบนหน้าผากที่ไม่มีเลือดไหลออกมาแล้วของลูกชาย ก่อนจะหลับตาลง ใช่ เขาคือลูกชายของฉัน... เพราะฉะนั้น กู้ถิงอวี้ ลูกชายของฉันตายแล้ว ฉันกับคุณก็ไม่มีอะไรผูกมัดกันอีกแล้ว ……

หลังจากสามีรับลูกชายเสร็จก็เดินเข้าไปในโรงแรมเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจกับเลขา ร่างของทั้งสามคนถูกผู้สัญจรไปแอบถ่ายติดแฮชแท็ก ฉันโทรไปถาม แต่ถูกเขาตัดสายอย่างหงุดหงิด "รับลูกค้าไม่ส่งถึงโรงแรมจะส่งที่ไหน? พาไปอยู่ที่บ้านเหรอไง? อย่ามางี่เง่าหาเรื่องได้ไหม?” ฉันกําลังยุ่งอยู่กับการใช้จ่ายเงินเพื่อลดการค้นหาของแฮชแท็ก แต่สองชั่วโมงต่อมาฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากศูนย์ฉุกเฉิน เมื่อไปถึงร่างของลูกชายก็ไม่มีอุณหภูมิแล้ว ในมือยังถือป้ายงานเข้าบริษัทไว้แน่น เขียนชื่อเลขาไว้ ฉันร้องไห้จนตัวโยง เบอร์โทรถูกหลินเชินบล็อคไว้จึงติดต่อเขาไม่ได้ หลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนของโรงพยาบาล ในที่สุดฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากเขา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธที่หมดความอดทน "คุณรับลูกชายไปแล้วเหรอ? ทําไมไม่บอกผมสักคํา ไม่รู้เหรอว่าเรากําลังรอเขาไปรับสัญญาอยู่! รีบส่งมาเร็วเข้า!” พูดจบเขาก็วางสายทันทีและบล็อคฉันอีกครั้ง ฉันมองข้อความในโทรศัพท์ที่ปฏิเสธไม่รับสายแล้วยิ้มเยาะออกมา ฉันช่วยคุณหาลูกค้าได้ ฉันก็ตัดเส้นทางธุรกิจของคุณได้เหมือนกัน!

ตกลงมาจากตึกพร้อมผู้หญิงที่คู่หมั้นรักแต่ไม่อาจแต่งงานด้วย คู่หมั้นที่เป็นหมอกลับช่วยนางในดวงใจของตัวเองก่อน ปล่อยฉันที่เลือดออกอย่างหนักให้รอรถพยาบาล ก่อนจะตาย ฉันขอร้องเขาไม่ให้ทิ้งฉันไว้ ลู่ซือเหิงเตะมือของฉันออกไป “หลินหร่วน มีน้ำใจหน่อยได้ไหม? ไม่เห็นหรือไงว่าหย่าฉีสลบไป? เรื่องที่เธอผลักเขาตกตึก ไว้ฉันค่อยกลับมาคิดบัญชีกับเธอ” แต่บัญชีนี้ ลู่ซือเหิงไม่มีโอกาสได้แก้แค้นแล้ว เพราะหลังจากที่เขาอุ้มผู้หญิงที่เขาเฝ้ารักจากไป ฉันกับลูกในท้องก็ได้ตายไปพร้อมกันแล้ว

สามีของฉันเป็นหัวหน้าหน่วยกู้ภัย ตอนที่ฉันติดอยู่ในถ้ำและถูกฝูงหมาป่าล้อม ฉันพยายามโทรหาสามีอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็ตัดสายใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อกองไฟเริ่มมอดดับ ฝูงหมาป่าค่อยๆ เข้ามาใกล้ฉัน สามีก็โทรกลับมา พร้อมต่อว่าฉันด้วยความโกรธ "คุณช่วยเลิกเปลืองทรัพยากรสาธารณะได้ไหม ผมเป็นหัวหน้าทีมกู้ภัยก่อนที่จะเป็นสามีของคุณ " เสียงโกรธเกรี้ยวของเขาถูกแทรกด้วยเสียงอ่อนหวานของหญิงสาว "พี่หวยเอวี่ยน แขนฉันบาดเจ็บ พี่ช่วยพาฉันไปส่งโรงพยาบาลได้ไหม" เสียงนั้นฉันจำได้ดี เธอคือรักแรกของสามี ตั้งแต่สามีของเธอเสียไป เธอก็เกาะติดสามีของฉันเหมือนผีดูดเลือด และสามีของฉันก็ไม่ปฏิเสธ ดูเหมือนเขาจะสนุกกับมันเสียด้วยซ้ำ... ฉันตัดสายด้วยความสิ้นหวัง มือสั่นเทาพยายามจะโทรแจ้งตำรวจ แต่จู่ๆ หัวหน้าหมาป่าก็กระโจนใส่ฉัน ฉันถูกหัวหน้าหมาป่ากระโจนใส่จนล้มลงกับพื้นและหมาป่าตัวอื่นๆ รีบวิ่งเข้ามาเหมือนได้รับสัญญาณอย่างบ้าคลั่ง ฉันไม่มีแม้แต่โอกาสจะขัดขืน ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ ในชั่วพริบตา ก่อนที่สติสัมปชัญญะของฉันจะดับวูบ ฉันพยายามมองไปยังท้องของตัวเอง "แม่ขอโทษนะลูก..."

ฉันกับลี่สุยอันคบหากันมาเป็นเวลา 15 ปี ทุกอย่างดูเหมือนจะหวานชื่นจนกระทั่งมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาในชีวิตเขา เขาเริ่มเปลี่ยนไป กลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน ใช้ทุกวิถีทางเพื่อบีบให้ฉันหย่าร้าง ฉันยังคงพยายามรั้งเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยเขาไป แม้จะบอบช้ำเพียงใด แต่ก็ยังคิดว่าเขาจะกลับใจได้ แต่ต่อมา ฉันก็เริ่มตระหนักได้แล้วว่าความสัมพันธ์ของเราคงต้องบอกลากันจริงๆ แล้วเสียท

ขณะเดินอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต มีผู้หญิงแก่แปลกหน้าผมขาวคนหนึ่ง อยู่ดีๆ มาจับมือฉันไว้ ฉันรีบเอามือทาบหน้าท้อง แต่เขากลับบอกว่า "ท้องนี้ของคุณถูกคนสับเปลี่ยนรก อีกไม่นานเด็กก็จะตายอยู่ในท้อง" ฉันคิดว่าเขาเป็นนักต้มตุ๋น แต่ไม่ทันไรเขาก็พูดต่ออีก "คุณรีบไปล้วงคออาเจียนออกมาซะ เอาเนื้อปลาที่กินไปเมื่อกี้ออกมาให้หมด"

ในวันเกิดของลูกชาย สามีของฉันขอให้คนที่เขาชอบมาที่บ้านเพื่อไปรับลูกชาย ฉันปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไปอย่างดื้อรั้น และในช่วงทางตัน ก็เกิดไฟไหม้ที่โถงทางเดิน ศีรษะของฉันถูกหินที่ตกลงมากระแทก และศีรษะของฉันก็เลือดออก แต่ลูกชายของฉันก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ ภายใต้การคุ้มครองของฉัน แต่เมื่อสามีนักดับเพลิงมาช่วยผู้คน ลูกชายก็คว้าหน้ากากป้องกันแก๊สพิษเพียงชิ้นเดียวไปมอบให้ที่คนสามีชอบ “ป้าหลานหลานสุขภาพไม่ค่อยดี พ่อช่วยไว้ก่อนเถอะ แม่แค่รอให้ลุงคนอื่นช่วยคุณ!” ฉันเฝ้าดูพวกเขาจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเบี้ยวบนริมฝีปากของฉัน ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดจะลืมไปว่า ฉันเป็นโรคหอบหืดอย่างรุนแรง และถ้าไม่มีหน้ากากป้องกันแก๊สพิษฉันก็คงจะตาย

เพื่อรักษาโรคมะเร็งตับอ่อนของลูกสาว ฉันจึงใช้อายุขัยที่เหลือแลกยารักษากับระบบ สามีฉันทำมาว่าฉันเสียสติ แต่แล้วเขากลับแอบเอายานี้ไปมอบให้ผู้หญิงในดวงใจของเขาเพื่อรักษารอยแผลเป็นบนหน้าของเธอ

ต่างบอกว่าฉันอยู่กับเซี่ยสือมาห้าปี รักเขาจนหัวปักหัวปำ ที่ริมอ่างเก็บน้ำ เขาโยนกระเป๋าของฉันลงไปในน้ำอย่างไม่สนใจและพูดล้อเล่นว่า "ถ้าสวี่โยกล้ากระโดดลงไปเก็บกระเป๋าขึ้นมาให้ผม ผมจะให้สถานะเธอ" เขาไม่คิดว่าฉันจะกระโดดลงไปจริงๆ ในขณะนั้นสายตาของเขาปรากฏความตื่นตระหนกที่หาได้ยากขึ้นมา จากนั้นฉันว่ายน้ำขึ้นมาจากอ่างเก็บน้ำ ต้นขาเต็มไปด้วยเลือด ในฝ่ามือกลับมีกำไลที่หักเพิ่มขึ้นมาหนึ่งอัน นั่นเป็นสิ่งที่เซี่ยสือมอบให้ฉัน...

ปีที่แฟนหนุ่มประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสูญเสียการมองเห็นนั้น ฉันก็หายตัวไปอย่างเงียบงัน ต่อมาเมื่อเขากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง ใช้ทุกวิถีทางตามหาฉันจนเจอ บีบให้ฉันอยู่ข้างกายเขา ทุกคนต่างบอกว่าฉันเป็นรักแท้ของเขา แม้จะโดนฉันทอดทิ้งก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ จนกระทั่งต่อมา เขาปรากฏตัวต่อหน้าฉันพร้อมคู่หมั้น “กู้เชี่ยน รสชาติของการถูกหักหลังมันรู้สึกดีไหม?” ฉันส่ายหน้าหัวเราะเบา ๆ ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้ทรมานก็ทรมานแค่ไม่กี่วัน ถึงอย่างไรฉันก็ใกล้จะลืมเขาแล้ว

วันที่เจียงอีอีกลับถึงประเทศ กู้จื่อโม่ไม่ได้กลับมาทั้งคืน วันต่อมา ฉันเห็นรูปมือสองข้างจับแน่นกันในไทม์ไลน์ของเจียงอีอี และยังมีรูปกู้จื่อโม่ที่นอนหลับเหมือนกับเด็ก เมื่อเขากลับมาบ้านก็โยนหนังสือหย่าร้างออกมา ให้ฉันสละตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ และพูดว่า: "เดิมทีคุณก็ยึดครองตำแหน่งของอีอีอยู่ ตอนนี้อีอีกลับมาแล้ว คุณก็ควรจะสละตำแหน่งได้แล้ว!" ไม่เป็นไร อย่างไรฉันก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว! ตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ ใครอยากได้ก็เอาไปเลย! ภายหลัง ฉันเสียชีวิตไป กู้จื่อโม่กลับร้องไห้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลุมศพของฉันและพูดว่าเขาจะไม่จับมือกับคนอื่นอีกแล้ว!

วันที่โรคหอบของฉันกำเริบ คือวันที่โจวสืออานพาแสงจันทร์ขาวของเขาไปตรวจครรภ์ และยาช่วยชีวิตของฉันอยู่กับเขา หลังจากนั้น ฉันมองดูโจวสืออานตามหาฉันไปทั่ว ถึงกระทั่งเมื่อรู้ว่าฉันท้อง เขาก็กลายเป็นคนเสียสติ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็มีคนเฝ้าหลุมศพฉันเพิ่มมาหนึ่งคน

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง