การหักหลัง

"เซียวหยางมี่...เจ้าเคยรักข้าหรือไม่?" "หวังเฟิ่ง...ข้ามิอาจตอบท่านได้ เพราะแม้แต่ตัวข้าเอง ก็ยังไม่แน่ใจ" เซียวหยางมี่ เคยเป็นพระชายาขององค์ไท่จื่อแห่งแคว้นต้าชิง นางมอบทั้งชีวิตและหัวใจให้กับบุรุษที่เป็นดั่งดวงตะวันของนาง แต่สุดท้ายกลับต้องตายลงด้วยความสิ้นหวัง ถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีใจร้ายที่สังหารลูกในครรภ์ของตนเอง ชาติภพใหม่ นางกลับมาในฐานะ มู่หรงเซียว องค์หญิงแห่งแคว้นเจียงหนาน ราชทูตผู้มีภารกิจสำคัญ ทว่าโชคชะตากลับพานางมาพบกับ หวังเฟิ่ง อีกครั้ง จักรพรรดิแห่งต้าชิง ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยทอดทิ้งนางอย่างไม่ไยดี เมื่ออดีตถูกเปิดเผย ความจริงถูกเปิดโปง หัวใจที่เคยแหลกสลายจะสามารถกลับมาประสานกันได้หรือไม่? ความรักที่เต็มไปด้วยรอยแผล และพันธสัญญาที่ถูกผูกมัดด้วยโชคชะตา... สุดท้ายแล้ว พวกเขาจะสามารถเอ่ยคำว่า ‘เราจะไม่ปล่อยมือกันอีก’ ได้จริงหรือไม่?

"ตะวัน" หมอหนุ่มเจ้าสำราญ ทายาทนักธุรกิจชื่อดัง ฉลาด ดูเหมือนจะเจ้าชู้แต่เลือกกิน "ตันหยง" นักศึกษาสาวและโปรแกรมเมอร์อัจฉริยะ อาชีพพิเศษคือแก้ไขงานระบบจนถึงรับงานปลอมตัวจัดการคนทุกประเภทตามสั่ง เมื่อทั้งสองมาพบกันอีกครั้ง ในฐานะ "คุณหมอ" กับ "นักศึกษาฝึกงานที่โรงพยาบาล" เรื่องราวที่ดูเหมือนบังเอิญ แต่ว่า "จะใช่เหรอ" “เผ็ดกว่าที่คิดนะยัยตัวเล็ก”

คงเป็นเพราะสวรรค์เมตตา ให้นางที่ตายไปแล้วด้วยน้ำมือคนที่รัก ได้ย้อนอดีตกลับมาเมื่อห้าปีก่อน ก่อนที่นางจะกลายเป็นสตรีที่โง่งมให้เขาหลอกลวงจนมีจุดจบที่น่าเวทนา มีหรือครานี้นางจะยอมเจ็บปวดเพราะเขาอีก...

เพราะการหายไปของ 'ไข่มุกน้ำตาจันทรา' ทำให้กัวจื่อหรานได้พบกับหลินอวี้เจิน เขาต้องตามหาไข่มุกล้ำค่ากลับคืนสู่ตระกูล ทว่าเขากลับพบว่าสิ่งที่ล้ำค่ายิ่งกว่าคือนางที่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น หลินอวี้เจิน ในวัยสิบเจ็ดปี นางเป็นบุตรสาวของหลินยี่ห้าน เจ้าของสำนักศึกษาเล็กๆ แห่งหนึ่ง มารดาของนางตายจากไปตั้งแต่นางอายุไม่ถึงสิบขวบ แต่กระนั้นบิดาก็มิได้แต่งภรรยาใหม่ บิดาทุ่มเทให้กับสำนักศึกษาของตนและเลี้ยงดูนางตามลำพัง “หลินอวี้เจิน” หมั้นหมายกับ“ติงกว่างอาน” เขาเป็นศิษย์เอกของบิดา ทว่าเรื่องพลิกผลัน ติงกว่างอาน กลับไปแต่งงานกับ “หลินชูซิน” ญาติผู้น้องของนางเอง ด้วยเหตุนี้นางจึงเดินทางมาตันหยางเพื่อพบท่านลุงใหญ่-หลินเหิงอี้ เพียงเพื่อรักษาบาดแผลในใจ ‘ไข่มุกน้ำตาจันทรา’ สมบัติล้ำค่าประจำตระกูลกัว แต่กลับหายไป ร่องรอยสุดท้ายหยุดอยู่ที่หลินเหิงอี้ กัวจื่อหรานประมุขสกุลกัวและยังเป็นเจ้าเมืองตันหยาง เขาจำเป็นต้องใช้ทุกวิธีทางเพื่อให้ได้ไข่มุกประจำตระกูลกลับมา แม้ต้องบุกค้นเข้าห้องนอนของหญิงสาวก็ตามที หลับ? นางหลับในอ่างอาบน้ำ! มีผู้ใดหลับในอ่างอาบน้ำเช่นนี้เล่า!

เซียนหยีทะลุมิติเข้ามาในร่างหญิงอ้วนอัปลักษณ์ นางถูกตราหน้าว่าปีนเตียงเจ้าอ๋อง ที่จริงมิใช่เช่นนั้น เจ้าของร่างโดนบ่าวในจวนตีจนตาย เซียนหยียุค 2000ปีจึงเข้ามาในร่างนี้ ผู้ใดอยากตายก็เข้ามา...

“ถ้าฉันจะเอา เธอจะห้ามอะไรฉันได้ ไม่ดีใจรึไงที่ได้ทั้งพ่อฉันแล้วก็ฉันเป็นผัวในเวลาเดียวกัน” “มันน่าตื่นเต้นดีออกเธอว่ามั้ย” “คะ คุณเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง” เธอหมุนตัวกลับมาหาผม ท่าทางดูจะตกใจเอามากๆที่เห็นผม เธอไม่รู้สินะว่าผมเป็นลูกชายของคนที่เธอจะแต่งงานด้วย เธอคงจะสนใจแค่เงิน “ฉันว่าเธอไม่ต้องใส่มันหรอก เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเธอก็ต้องได้ถอดชุดออกอยู่ดี” ผมพูดผมกลับยิ้มร้ายๆออกมา “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ใครอยู่ด้านนอกช่วยด้วย!!” เธอพยายามร้องขอความช่วยเหลือ คงเล่นตัวอยากเรียกเงินเพิ่ม ได้กับพ่อผมไปตั้งเท่าไร “หุบปาก !!!” “ถอดชุดเธอออกซะ อย่าให้ฉันต้องฉีกมัน”

**นำทัพ** แค่เด็กเลี้ยงที่เอาไว้สนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับคำว่า'รัก'ของเขาเลยสักนิด **มิลิน** เธอมันก็แค่นาง'บำเรอ' ไม่ว่าจะที่ไหนหรือเมื่อไหร่..หากเขาต้องการหน้าที่ของเธอทำได้เพียงแค่นอนครางเท่านั้น! "มะ มิลินเจ็บ" "เริ่มพยศแล้วสินะ" "ลินไม่ไหวแล้ว ฮึก~" "อย่าลืมสิมิลิน หน้าที่ของเธอคือนอนคราง ไม่ใช่บีบน้ำตา" "...." "ครางให้ฟังหน่อยสิเด็กดี อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนเลยนะ"

เกริ่น เมื่อคืนผมกลับมาคอนโดนได้ไงวะ เมาชิบหาย!! ผมค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบๆห้องเพื่อหาเส้นด้าย แต่!! เชี้ย!! นี่มันไม่ใช่คอนโดผม แต่มันเป็นบ้านของไอ้ป่า ผมมาที่นี่ทำไมวะเนี่ย!! ผมดีดตัวลุกนั่งพรวด แล้วก็มองไปรอบๆห้องอีกครั้ง จนสายตามาสะดุดกับผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆผม เธอกำลังนอนลืมตามองผมอยู่ เธอเอาผ้าปิดใบหน้าของตัวเองไว้ครึ่งหน้าให้เห็นแค่ช่วงตากับหน้าผาก ผมจะไม่ตกใจเลย ถ้าเธอเป็นเส้นด้าย เธอนี่เธอไม่ใช่ "เธอ...." ผมค่อยๆเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่ปิดใบหน้าของเธอ "ยะ อย่านะ อย่าดึงผ้าออกนะ" มือเล็กขว้ามาจับมือผมไว้ ไม่ให้ผมดึงผ้าออก "วีนัส...'' ผมขมวดคิ้วมองเธอ เธอเงียบไม่ตอบอะไรผม ต้องใช่แน่ๆ นี่ผมทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย!! ผมมีอะไรกับเด็กนี่หรอวะ "พี่ใจร้าย...." น้ำตาเธอเอ่อล้นขึ้นมาเต็มสองตาทันทีที่พูดจบ "ขอโทษ เมื่อคืนฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเมา เธอจะเอาเท่าไหร่ว่ามา"

“ตวนอ๋องจำใจต้องแต่งกับข้า ข้ารู้ว่าเขาเกลียดข้า แต่ถึงขั้นต้องส่งบุรุษอื่นมาให้ข้าดูแลปรนนิบัติเลยหรือ...”

เพราะความเมาทำให้เธอและเขาได้สารสัมพันธ์กัน แต่ใครจะไปคิดละว่าวันต่อมาทั้งเธอและเขาจะได้พบเจอหน้ากันอีกครั้งในฐานะ เจ้านายกับลูกน้อง