ย้อนกลับ

ในวันแม่ ฉันอยากส่งของขวัญให้แม่สามี แต่ไม่คิดว่าจะเห็นแม่สามีพาชายผิวสีคนหนึ่งเข้ามาในห้อง ครึ่งชั่วโมงต่อมา แม่สามีก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ...

แต่งงานจนเข้าปีที่สามแล้ว ในที่สุดฉันก็ตั้งท้อง ฉันถือกล่องข้าวเตรียมไปบริษัทสามีเพื่อบอกข่าวดีนี้กับเขา แต่ผลปรากฏว่าถูกเลขาของเขาปฏิบัติเหมือนฉันเป็นเมียน้อย เธอเอากล่องข้าวครอบหัวฉัน ทั้งยังถอดเสื้อผ้าของฉัน และบังคับให้​ฉันทำแท้ง “ก็แค่แม่บ้านคนหนึ่ง นึกไม่ถึงว่าจะกล้าล่อลวงท่านประธานกู้ แถมยังกล้าท้องลูกของเขาอีก “วันนี้ฉันจะทำให้เธอรู้ถึงชะตากรรมที่ลูกเมียน้อยควรจะได้รับ” จากนั้นก็ลำพองใจขอความดีความชอบกับสามีฉัน “ท่านประธานกู้ ฉันกำจัดแม่บ้านที่จ้องจะล่อลวงคุณแล้ว คุณจะให้รางวัลฉันยังไง?”

ในวันแต่งงาน เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของคู่หมั้นฉันปรากฏตัวในงาน สวมชุดเจ้าสาวแบบเดียวกับที่ฉันสั่งตัดไว้เฉพาะตัว มองดูพวกเขายืนต้อนรับแขกอยู่ด้วยกัน ฉันยิ้มพลางชมว่าทั้งคู่ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันราวกับสวรรค์สร้างมาให้เลยจริง ๆ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาอับอายจนหนีออกจากงาน คู่หมั้นของฉันกลับต่อว่าฉันต่อหน้าทุกคนว่าฉันหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผล หลังงานเลี้ยงแต่งงาน เขากับเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาไปสถานที่ฮันนีมูนที่เราจองไว้ด้วยกัน ฉันไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวาย แต่โทรหาทนายทันที

ลูกชายฉันอายุสามขวบแล้ว แต่หน้าตาไม่เหมือนสามีฉันเลยสักนิด พ่อสามีของฉันสงสัยไม่เลิกก็เลยแอบพาลูกชายฉันไปตรวจดีเอ็นเอกับตัวเอง ผลการตรวจดีเอ็นเอปรากฏว่าพวกเขาตาหลานไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด พ่อสามีโมโหมาก ทั้งด่าทอฉัน แล้วยังขู่จะฆ่าพวกเราแม่ลูกให้ตายอีก สามีฉันก็ตบหน้าฉันอย่างแรง "ผู้หญิงหน้าด้าน! หลอกให้ฉันเลี้ยงลูกผู้ชายคนอื่นมาตั้งสามปี!” พอเห็นพวกเขาทำนิสัยแบบนั้น ฉันก็เลยปาใบรับรองผลตรวจดีเอ็นเอของพ่อสามีกับสามีให้ดู----สองคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด พ่อสามีกับสามีอึ้งไปเลย ฉันหัวเราะเบาๆ "ใครกันแน่ที่ไม่ใช่พ่อลูกกัน..."

ในค่ำคืนที่ซือชิงเจ๋อออกไปพลอดรักกับชู้รัก ซางชิวกลับต้องจบชีวิตลงอย่างอนาถ พญายมให้โอกาสเธอได้กลับมามีชีวิตเป็นเวลาเจ็ดวันเพื่อสะสางความปรารถนาที่ยังค้างคาใจ เธอมีความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือการหย่ากับซือชิงเจ๋อ ให้ทุกอย่างที่ผ่านมาจบสิ้นลง ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นหรือตายก็อย่าได้กลับมาพบเจอกันอีก

สามปีก่อน ฉันวางยาทายาทมาเฟีย วินเซนต์ หลังจากค่ำคืนอันเร่าร้อนในครั้งนั้น เขาไม่ได้ฆ่าฉัน ตรงกันข้าม เขากลับครอบครองร่างกายของฉันจนขาอ่อนระทวย บีบเค้นเอวฉันพลางกระซิบคำเดิมซ้ำ ๆ ว่า “เจ้าหญิงของผม” ในตอนที่ฉันกำลังจะขอเขาแต่งงาน อิซาเบลลา รักแรกของเขาก็กลับมา เพื่อเอาใจเธอ วินเซนต์ปล่อยให้รถชนฉัน สั่งให้คนเอามรดกของแม่ของฉันไปโยนให้หมาจรจัด แล้วส่งฉันเข้าคุก... แต่ในตอนที่ฉันแตกสลายและกำลังจะบินไปบอสตันเพื่อแต่งงานกับคนอื่น วินเซนต์กลับพลิกแผ่นดินทั่วทั้งนิวยอร์กเพื่อตามหาฉัน

ฉันคืออิซา ลูกสาวของเจ้าพ่ออันดับหนึ่งของซิซิลี ฉันเป็นคนหัวรั้นมาตั้งแต่เด็ก พ่อกลัวว่าฉันจะไปแต่งงานกับผู้ชายไม่เอาไหนเพราะอารมณ์ชั่ววูบ จึงออกคำสั่งเด็ดขาดให้ฉันหมั้นหมายกับลูก้าทายาทตระกูลมาริโนที่กำลังเรืองอำนาจ แม้จะเป็นการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางการเมือง แต่อย่างน้อยฉันก็อยากจะเลือกแหวนที่ถูกใจด้วยตัวเอง ฉันจึงไปเข้าร่วมงานประมูลของตระกูลมาเฟีย เมื่อแหวนอัญมณีซึ่งเป็นไฮไลต์ของงานปรากฏขึ้น ฉันก็ยกป้ายประมูลทันที แต่ยังไม่ทันที่ค้อนประมูลจะเคาะลง เสียงของผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง "เด็กบ้านนอกอย่างเธอ กล้าดียังไงมาแข่งแย่งของกับฉัน? สองล้าน! ถ้าฉลาดหน่อยก็ไสหัวออกไปซะ" บรรยากาศในงานเงียบกริบไปชั่วอึดใจ มีเพียงเสียงชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปดังอย่างแผ่วเบา ฉันหันกลับไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดราตรีโอต์กูตูร์สีทอง เธอยกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ยี่หระ ราวกับว่าลานประมูลแห่งนี้เป็นเวทีส่วนตัวของเธอ ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปาก ผู้ดำเนินการประมูลก็รีบเคาะค้อนปิดการขายอย่างลนลาน "ขายแล้วครับ! ขอแสดงความยินดีกับคุณโซเฟียที่ได้ครอบครองแหวน 'หัวใจนิรันดร์' ที่เป็นไฮไลต์ของค่ำคืนนี้ครับ!" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย ไฟโทสะเริ่มคุกรุ่นในใจ "ประมูลยังไม่จบก็เคาะค้อนได้แล้วงั้นเหรอ? ที่นี่ชักจะไร้กฎเกณฑ์เกินไปหน่อยแล้วมั้ง" โซเฟียหันขวับมา สายตาคมกริบราวกับมีด กวาดมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า "กฎเกณฑ์งั้นเหรอ?" เธอหัวเราะแห้ง "ที่รัก ฉันคือโซเฟียน้องสาวในปกครองสุดที่รักของลูก้า ทายาทตระกูลมาริโน ที่นี่... ฉันนี่แหละคือกฎ!" ฉันอดขำออกมาไม่ได้ ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้ ลูก้าคือชื่อคู่หมั้นของฉันพอดี ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายทันที "ลูก้า 'น้องสาวในปกครอง' ของคุณแย่งแหวนหมั้นที่ฉันเล็งไว้ เรื่องนี้จะเอายังไงดี?"