หย่าร้าง

นางแต่งงานกับชายขาพิการ ดูแลเขาอย่างดีช่วยรักษาเขาจนหาย แต่พอเขาเดินได้ก็รีบไปหาคนรักเก่าที่ทิ้งเขาไป พวกเขาใส่ร้ายว่านางคบชู้เพื่อแต่งหญิงคนนั้นเข้ามาแทนที่ นางล้างมลทินแล้วจากไปมีสามีใหม่ ที่ทั้งรักและเอาอกเอาใจนาง แต่บิดามารดาเขารังเกียจนาง ไหนจะองค์หญิงเอาแต่ใจผู้นั้นที่จ้องจะแย่งสามีนาง ต่อมานางถูกใส่ร้ายว่าวางยาองค์หญิง เขามองนางด้วยสายตาผิดหวัง แล้วอุ้มองค์หญิงจากไป ปล่อยให้นางถูกทางการจับไปทรมาน นางฟื้นขึ้นมาพร้อมทรงจำที่หายไป แต่ได้สามีใหม่ที่หล่อเหลาและคลั่งรักยิ่งนัก

“เป็นอะไรไปอีกวะ! ที่ผ่านมาเห็นเรียกร้องความสนใจจากฉันนักหนา พยายามที่จะยัดเยียดตัวเองมาเป็นเมียของฉันให้ได้ แล้วพอตอนนี้ฉันจะตอบสนองให้ ก็ทำเป็นเล่นตัว!”

วันครบรอบแต่งงาน คนที่สามีหลงรักแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ของสามีโพสต์รูปภาพอัลตราซาวนด์ของทารกในครรภ์บนไทม์ไลน์ พร้อมกับข้อความขอบคุณสามีฉัน “ผู้ชายดีๆ ที่ปกป้องฉันมาสิบปี ขอบคุณคุณที่พาลูกชายมาให้ฉันคนหนึ่ง” ฉันหน้ามืด คอมเมนต์ไปว่า “รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกต้องกับอีกฝ่ายหรือ” สามีโทรศัพท์มาด่าทอต่อว่าฉันทันที “คุณอย่ามีความคิดสกปรกขนาดนั้น! ผมแค่เสนอให้ทำเด็กหลอดแก้ว เติมเต็มความหวังที่จะเป็นคุณแม่ยังโสดของเธอเท่านั้น” “ยังมี แค่ครั้งเดียว อวี่โหรวก็ตั้งครรภ์แล้ว คุณทำไปสามครั้งก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ท้องไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดเดียว!” สามวันก่อนเขาบอกกับฉันว่าจะไปต่างประเทศเพื่อเจรจาธุรกิจ ไม่รับโทรศัพท์ฉัน และไม่ตอบข้อความใดๆ ฉันจึงมองว่าเขายุ่ง คิดไม่ถึงว่าจะไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อนคนอื่น ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ซูอวี่โหรวก็โพสต์รูปอาหารมากมายเต็มโต๊ะอีกรอบ “อาหารตะวันตกของประเทศ m กินเบื่อแล้ว อาเฉิงเข้าครัวด้วยตัวเอง อาหารที่ทำทั้งหมดล้วนเป็นของที่ฉันชอบกิน～” ฉันมองใบตรวจครรภ์ที่เพิ่งได้มาในมือ ความสุขล้นใจจับตัวเป็นน้ำแข็ง รักลึกซึ้งมาแปดปี หลังแต่งงานยอมลำบากเพื่อให้การแต่งงานนี้ผ่านไปได้ด้วยดีหกปี ครั้งนี้ ฉันตั้งใจจะปล่อยมือโดยสมบูรณ์แล้ว

ตอนที่ช่วยสามีทำความสะอาดคอมพิวเตอร์ ฉันได้บังเอิญคลิกเปิดโฟลเดอร์หนึ่งขึ้นมา ข้างในมีไฟล์วิดีโอขนาดใหญ่อยู่นับหมื่นรายการ ตัวเอกคือเขาและเพื่อนสนิทที่ยังไม่เคยแต่งงานของฉัน หลังจากที่ฉันคลอดบุตร เขาบอกว่าร่างกายของเขาได้รับความเสียหายจนทำให้เกิดอาการหย่อนสมรรถภาพทางเพศ มอบให้ฉันได้เพียงความรักที่บริสุทธิ์เท่านั้น และไม่แตะต้องฉันมาสี่สิบปีเต็ม ๆ ฉันเหนื่อยมาครึ่งค่อนชีวิต มีลูกให้เขา สุดท้ายทุกอย่างกลับเป็นเพียงการหลอกลวง

เขาคงคิดว่าความผิดพลาดในคืนนั้นจะซื้อได้ด้วยใบทะเบียนสมรส ทว่ากับเธอไม่ใช่... ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งอึดอัดเมื่อเธอเป็นได้แค่เงาของใครบางคน

เมื่อเข้ามาอยู่ในโลกนิยาย แพทย์หญิงพบว่า หนึ่ง เธอสวมบทนางร้ายล่มเมือง ฉายาโอสถพิษ (ที่สูญเสียความจำบางส่วน) สอง เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกแฝด เรื่องที่สาม นั้นคือหายนะสุดสยอง บิดาของมารหัวขนที่ ในอดีตเจ้าของร่างนี้ได้ส่งลงหลุมเขากำลังฟื้นคืนชีพ!

เลือกสามีผิดคิดจนตัวตาย!เป็นเช่นไรรู้ก็เมื่อสายไปเสียแล้ว ลูกต้องตายจาก พ่อแม่พี่ชายพลัดพราก ด้วยหน้าที่ของเขาในฐานะเจ้าเมือง ช่วยชีวิตทุกคนไว้ได้ เว้นแต่นาง เว้นแต่ครอบครัวของนาง

เมย์ สาวยุคดิจิทัลทะทุมิติมาอยู่ในร่างสาวจีนโบราณนามว่า ถังซูเจียว ซึ่งตรอมใจตายเพราะถูกน้องสาวแย่งคู่หมั้น และตัวเองต้องแต่งกับคู่หมั้นน้องสาวแทน แถมบุรุษผู้นั้นยังมีคนรักอยู่แล้ว เขาหักหน้านางในวันที่นางขึ้นเกี้ยวเข้าจวนเป็นฮูหยินของเขา โดยประกาศรับฮูหยินรองทันที เช่นนั้นมาดูกันว่าข้าหรือท่านที่จะพ่ายแพ้!!

เมื่อคู่หมั้นที่รักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ ต้องออกไปรบก่อนที่จะเข้าพิธีวิวาห์เพียงไม่กี่เดือน ทำให้งานมงคงต้องถูกเลื่อนออกไปโดยไม่มีกำหนด จนกว่าสงครามจะสิ้นสุด จนกว่าเขาจะกลับมา เวลาผ่านไปนานนับปีที่นางคอยเฝ้ารอ คืนและวันที่ผ่านไป ฤดูกาลที่สับเปลี่ยนหมุนเวียน นางยังคงเฝ้ารอให้คนรักกลับมาอย่างปลอดภัย และคำอธิฐานของนางก็เป็นจริง หยางซีซวนนำกองทัพกลับมายังเมืองหลวง พร้อมกับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ ไป๋หนิงฮวายิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับจางหายไป เพราะว่าข้างกายของเขา มีผู้หญิงอีกคน.. "นี่คือหลิวลี่ถังผู้ที่จะมาเป็นฮูหยินรองของข้า" "ฮูหยินรอง?เจ้าหมายความว่าอย่างไรซีซวนเจ้ายังไม่ทันได้แต่งกับข้าเสียด้วยซ้ำ เหตุใดจึงมีฮูหยินรองเร็วเช่นนี้" "ข้ากับถังเอ๋อร์พบกับโดยบังเอิญ นางเป็นผู้ช่วยชีวิตข้านางนับเป็นผู้มีพระคุณ" ”หากนางเป็นผู้มีพระคุณ เจ้าก็ตอบแทนพระคุณของนางสิ การแต่งงานสำหรับเจ้าคือการตอบแทนพระคุณอย่างนั้นหรือ” "ข้ามิได้แต่งกับนางเพื่อตอบแทนบุญคุณ ข้ารักนางข้าจึงอยากแต่งนางมาเป็นฮูหยินรองของข้า!!”

เพียงเพราะ ภัคพิญา ต้องการตอบแทนผู้มีพระคุณ เธอจึงตกปากรับคำแต่งงานกับ ปริภัทร์ "คุณมาทำอะไรที่นี่" ภัคพิญาเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าเสียงเรียบแววตาไร้ความรู้สึก พลอยทำให้เขาใจเสียไม่น้อย "ผมมาหาคุณ มารับคุณกลับบ้านของเรา" "เรา...บ้านของเราเหรอคะ" "ใช่ภัคบ้านของเรา" ร่างสูงจ้องมองใบหน้าสวยของเมียครู่หนึ่งแล้วเอ่ยประโยคต่อมา "กลับบ้านเราเถอะ" "บ้านของคุณไม่ใช่บ้านฉัน อีกอย่างฉันไม่มีบ้าน" หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆผ่อนออกมา "แล้วคุณก็ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว" "ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าคุณไม่กลับไปกับผม" เธอส่งยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆ "คุณไล่ฉัน ฉันก็ออกมาแล้วคุณยังจะเอาอะไรอีกคะ" เธอถามอย่างไม่เข้าใจ "เพราะหนี้ที่ครอบครัวผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ยายของคุณไงภัค" เขาหาข้ออ้างที่จะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ ในความเป็นจริงแล้ว เขาไม่ต้องการเงินของเธอแม้แต่บาทเดียว สิ่งที่เขาอยากได้คือ 'หัวใจของภัคพิญา'เท่านั้น "ได้ฉันจะใช้หนี้ทั้งหมดให้คุณ แล้วถ้าหากคุณจะกรุณา ช่วยปล่อยฉันไป เหมือนที่ฉันเคยทำให้คุณได้ไหมคะ คุณปริภัทร์"