ลูกสาวตระกูลเศรษฐีใหญ่

‘หากหัวใจปราศจากความแค้น คงไร้แล้วซึ่งลมหายใจ’ สำหรับหล่อน เขาคือชายชุดดำ บอดี้การ์ดหน้านิ่งของพ่อ เคร่งขรึม เก๊กหล่อ หมางเมินใส่ราวหล่อนไม่สำคัญ ก็แน่ล่ะ เพราะพี่สาวเขากำลังจะมาเป็นเมียใหม่ของพ่อ แต่มีเหรอที่หล่อนจะยอม นารีมีรูปเป็นทรัพย์ฉันใด หล่อนก็พร้อมจะลงทุนเพื่อสิ่งที่ได้มา ภายใต้แว่นดำนั้น หล่อนต้องรู้ให้ได้ว่า ‘หัวใจ’ หรือเปล่าที่ซุกซ่อนอยู่ แต่สำหรับเขา... หล่อนคือ เหยื่อ! ที่ความแค้นจะได้เอาคืน

สามเดือนก่อน เขา และ คุณหนูจากบริษัทยักษ์ใหญ่ผู้แสนเย็นชา ใช้ชีวิตติดเกาะร้างด้วยกันหนึ่งเดือน แต่เขากลับลืมทุกอย่างเพราะอุบัติเหตุ เธอจึงหลอกให้เขากลับมาติดเกาะอีกครั้ง เพื่อเตือนความทรงจำที่หายไป!!

"ถ้ายั่วไม่เลือกที่ก็เอามือปิดปากกลั้นเสียงครางให้ดี ๆ ไม่งั้นปืนในมือพ่อเธอได้จ่อหัวพี่แน่ ยัยคุณหนูตัวแสบ" เสียงแหบแห้งสบถลอดไรฟันด้วยความอดกลั้น เขาสั่นเทาไปทั้งร่างจนนุดีสัมผัสได้ อารมณ์อยากที่ก่อเกิดในตัวเขาฟ้องด้วยขนาดของลำเลาที่แข็งตึงและพาดทับโหนกเนื้อของเธอจนเต็มพื้นที่ "พี่เธียร" "ยั่วพี่ทำไมครับ ที่พี่ป้อนให้ตั้งแต่บ่ายยังไม่อิ่มเหรอ...ฮึ!" "นุดีก็แค่อยากรู้ว่าพี่เธียรจะ..." "ฟันแล้วทิ้งไหม" คุณหนูตกใจที่เขารู้ความคิดเธอ เลยนิ่งเงียบอย่างรู้สึกผิด "ก่อนจะงี่เง่าต้องดูฐานะด้วยครับ ว่าระหว่างพี่กับคุณหนูใครที่จะทิ้งใคร อย่างพี่ถ้าคุณหนูไม่ฟ้องคุณพ่อพี่ก็จะคบกับคุณหนูยาว ๆ แต่สำหรับคุณหนู ถ้าวันไหนที่คุณเจอคนที่เหมาะสม พี่ก็คงเป็นแค่หมาหัวเน่า...อุ๊บ!"

สัญญารักสัญญาร้ายการหมั้นหมายกันของระหว่างสองตระกลูใหญ่ที่ เพลินตา ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เมื่อคนที่จะเข้ามาเป็นว่าที่พี่เขยนั้นทั้งแสนจะเจ้าชู้และได้ชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ ใครมันจะไปอยากได้ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีคุณสมบัติที่คู่ควรกับพี่สาวที่แสนดีของเธอเลยสักนิด เธอต้องขัดขวางเขาให้ถึงที่สุด.. "อยากปิดปากพี่เรื่องของเรา งั้นเพลินก็ต้องยอมแลก" "ยอมแลก พี่หมายความว่ายังไงคะ" "ยอมพี่ ทุกครั้งจนกว่าพี่สาวของเพลินจะกลับมา" "พี่เต็ม! แบบนี้มันเลวมากเกินไปแล้วนะคะ" "เพลินจะไม่ทำก็ได้นะ แต่ถ้าเกิดว่าพี่ 'อยาก' ขึ้นมาแล้วพี่ไปมีผู้หญิงคนอื่น พี่สาวเพลินก็คงต้องยอมเสียชื่อเสียงหน่อย เพลินจะเอาแบบนั้นเหรอ" "เลวมาก เลิกฝันไปได้เลยค่ะ เพลินจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด ไม่คิดเลยนะคะว่าพี่จะมีความคิดที่มันเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ พี่มันไม่ใช่ลูกผู้ชาย" "ใช่สิ ยังไงพี่มันก็เป็นแค่ผู้ชายเลวๆ ในสายตาเพลินอยู่แล้วนี่ ในเมื่อสิ่งที่พี่เสนอแล้วเพลินไม่ยอมสนอง งั้นก็อย่ามาหาว่าพี่ใจร้ายทีหลังไม่ได้นะตอนที่พี่สาวเพลินกลับมา"

"ความรักของเธอเคยเป็นเรื่องจริง แต่สำหรับเขามันเป็นเพียงหมากในเกมแค้น... เธอทุ่มเททั้งหัวใจ แต่เขากลับเหยียบมันลงไปโดยไม่ลังเล" สามปีผ่านไป... ผู้หญิงที่เคยอ่อนแอได้กลับมาอย่างแข็งแกร่ง พร้อมกับอำนาจที่ทำให้เธอเป็นฝ่ายเลือก "เธอเป็นของฉัน..." "ของคุณ? ฉันเคยเป็น แต่ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉันอีกแล้ว" เขาเคยเป็นคนทำลายเธอ แต่วันนี้... เขาจะต้องเป็นฝ่ายถูกทำลายบ้าง!

เขาชายหนุ่มที่รักอิสระ แต่ต้องมาถูกคลุมถุงชนแบบต้านไม่ได้ เขาจึงทำทุกทางเพื่อให้เธอไม่มีความสุขและยอมหย่าไปเอง ความเจ็บปวดของเธอคือความสุขของเขา เธอหญิงสาวหัวอ่อนยอดกตัญญู ทำตามที่บิดาและมารดาบอกตั้งแต่เด็กจนโต จนเมื่อเธอเจอกับเขาชีวิตเหมือนเธอก็ตกนรกทั้งเป็น เขาคือซาตานที่ทำให้เธอทั้งรักทั้งเกลียด ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัด เมื่อไหร่ที่มันหมดลงก็คือไม่เอาอะไรเลยแล้วเหมือนกัน....

"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นพ่อของเธอ?" "ผมเห็นรูปพ่อในข่าว ผม... ผมมาตามหาพ่อฮะ" วายุตอบเสียงสั่น มือน้อยๆ ยื่นออกมาหา ฟรานเชลมองมือของวายุ แต่ไม่ได้ยื่นมือไปจับ "ฉันยังไม่แน่ใจว่าเธอเป็นลูกของฉันจริงหรือเปล่า เราต้องรอผลตรวจดีเอ็นเอก่อน" น้ำตาไหลอาบแก้มของวายุด้วยความเสียใจกับคำตอบของบิดา "พ่อไม่เชื่อผมเหรอครับ?" "ในโลกของฉัน เชื่อใจใครง่ายๆ ไม่ได้ มีคนมากมายที่พยายามจะหลอกฉันและคิดกำจัดฉัน" ฟรานเชลตอบเสียงเรียบ "แต่ผมพูดความจริงนะครับ ผมเป็นลูกของพ่อจริงๆ แม่บอกว่า..." วายุสะอื้นไห้จนไหล่เล็กสะท้าน "พอ รอผลตรวจก่อน แล้วค่อยคุยกัน" ฟรานเชลยกมือห้าม วายุหุบปากฉับ น้ำตายังคงไหล แต่ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาอีก เด็กชายพยายามกลั้นน้ำตา เชิดหน้าขึ้นมองพ่อ ท่าทางดื้อดึงนั้นช่างคุ้นตา... มันเหมือนกับตัวเขาเองตอนเด็กๆ ไม่มีผิด ฟรานเชลลุกขึ้นยืน พยายามสลัดความรู้สึกประหลาดในอกทิ้งไป "ฉันจะกลับมาเมื่อได้ผลตรวจ

เขาคือศัลยแพทย์มือหนึ่งที่เป็นที่หมายปองของพยาบาลและแม้กระทั่งหมอด้วยกัน ภีมวัชเย็นชาต่อทุกคนที่เข้าใกล้ แม้แต่ณัชชาหมอสูตินารีที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มหาวิทยาลัย เขาไม่สามารถรักใครได้เพราะมีรักแรกในใจที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ จนกระทั่งเธอปรากฏตัวในฐานะคู่หมั้น อิงลดาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ