สั้น อารมณ์ที่สมจริง เรื่องและนวนิยาย

สามีของฉันซึ่งเป็นผู้บังคับกองพันในที่สุดก็ตกลงให้ฉันตามไปกับกองทัพ ในเงื่อนไขว่าลูกชายของเราเรียกเขาว่า "พ่อ" ไม่ได้ ฉันแต่งงานกับสามีอย่างลับๆ มาแปดปี คอยดูแลพ่อแม่ของเขาในชนบทตลอดมา หลังจากพ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ฉันกับลูกชายอ้อนวอนให้เขาอนุญาตให้เราติดตามกองทัพ เขาตกลงแล้ว แต่เงื่อนไขคือ: "เมื่อไปถึงกองทัพแล้ว พวกเธอเป็นแค่ญาติจากชนบทของผมครับ" ตอนนั้นฉันจึงรู้ว่าเขามีครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งในกองทัพแล้ว ต่อมา ฉันพาลูกชายจากไปโดยไม่หันกลับไปมองอีก ชายผู้เย็นชามาตลอด จู่ๆ ก็เริ่มลนลาน

วันชาติจีน ดาวประจำโรงเรียนแต่งงาน เธอส่งข้อความเชิญเพื่อนร่วมห้องทุกคนไปร่วมงานผ่านแชทกลุ่ม ตอนแรกฉันแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แต่เธอกลับแท็กชื่อฉันโดยตรง “เสิ่นเหยียน ถึงเธอจะชอบอ้างตัวเป็นลูกสาวเศรษฐีตอนที่เรียนอยู่มัธยม ฉันก็ไม่ถือสาอะไรหรอกนะ ฉันยอมให้เธอมาเข้าร่วมงานแต่งสุดหรูหราของฉันในวันพรุ่งนี้” จากนั้นก็มีเพื่อนร่วมชั้นเข้ามาส่งเสริมว่า “ดาวโรงเรียนของเราใจกว้างจริงๆ มิน่าล่ะถึงแต่งงานเข้าตระกูลลู่ได้ แม้แต่เสิ่นเหยียนที่ชอบอวดรวยจอมปลอมยังยอมให้อภัย!” “คนอย่างเสิ่นเหยียนคู่ควรจะเข้าร่วมงานแต่งในคฤหาสน์ของดาวโรงเรียนเหรอ? ไว้หน้าเธอเกินไปแล้ว” พอคนเริ่มด่าทอหนักขึ้น ดาวโรงเรียนก็ออกมาช่วยเกลี้ยกล่อม “ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานจนฉันไม่เก็บมาใส่ใจแล้ว เสิ่นเหยียนทั้งจนทั้งขี้เหร่อยู่แล้ว พวกเราอย่าไปว่าเธอนักเลย” พอเธอพิมพ์แบบนั้น คนในแชทกลุ่มก็พากันเลียแข้งเลียขาเธอยกใหญ่ ชมว่าเธอแสนดีและใจบุญขนาดไหน ฉันแสยะยิ้ม ตอนนั้นเธอแสร้งทำตัวเป็นลูกสาวเศรษฐีหลอกคนในโรงเรียน แล้วยังใส่ร้ายฉันที่เป็นลูกสาวเศรษฐีตัวจริงว่าพูดโกหก ทำให้ฉันถูกคนทั้งโรงเรียนด่า ฉันเปิดดูการ์ดเชิญในกลุ่มแชท ก่อนจะเห็นว่าคฤหาสน์ที่จัดงานแต่งคือบ้านของฉันเอง เจ้าบ่าวที่อยู่ในรูปก็คุ้นตามาก นี่ไม่ใช่คนขับรถของสามีฉันหรอกหรือ? พอคิดได้แบบนี้ฉันก็ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า “ได้สิ ฉันจะไปร่วมงานแต่งของเธอแน่นอน!”

สามีของฉันและลูกสาวตัวปลอม เป็นคู่รักที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็ก ฉันและลูกสาวตัวปลอมถูกลักพาตัวไปพร้อมกัน สามีซึ่งเป็นแพทย์ตามรถพยาบาลไปยังที่เกิดเหตุลักพาตัว แต่กลับเลือกช่วยเธอก่อน ทอดทิ้งฉันที่ขาหักทั้งสองข้างให้ต้องตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิตในท้องทะเล ในขณะที่กำลังจะตาย ฉันร้องขอให้เขาช่วยฉันและลูกในท้องของฉัน เขากลับเหลือบมองฉัน และก่อนจะเดินจากไปก็พูดด้วยความเมตตาว่าจะช่วยโทรเรียกรถพยาบาลให้ฉัน แล้วพูดว่า “เพื่อเอาตัวรอด คุณถึงกับกุเรื่องลูกขึ้นมาเลยเหรอ น่าขยะแขยงจริงๆ” “ผมตอบแทนบุญคุณที่คุณช่วยผมไว้หมดแล้ว จะมาเซ็นใบหย่าที่โรงพยาบาลทีหลัง” หลังจากฟังจบ ฉันจึงใช้มือที่สั่นเทาถอดเครื่องช่วยฟังออกจากหูขวา

หลังจากที่ผมประกาศถอนตัวออกจากวงการบันเทิง ทุกคนต่างก็ปรบมือว่าดี มีเพียงฉินอวิ๋น ดาวดวงใหม่ผู้มีพรสวรรค์ด้านการประพันธ์เพลง และเป็นแฟนหนุ่มในข่าวลือของแฟนสาวผมเท่านั้นที่กล่าวคัดค้าน เขาเสแสร้งตีหน้าซื่อต่อหน้านักข่าวมากมาย “ต่างก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้นครับ รุ่นพี่ฉือหย่วนเป็นอัจฉริยะที่วงการดนตรีนี้ไม่อาจขาดเขาไปได้ ผมหวังมากๆ เลยครับว่าเขาจะกลับเข้ามาในวงการแห่งเสียงเพลงนี้อีกครั้ง” ผมปิดโทรศัพท์ลง เมินเฉยต่อคำพูดของเขา ในชาติก่อน ผลงานของผมเหมือนกับเพลงที่เขาประพันธ์เองทุกกระเบียดนิ้ว ชาวเน็ตต่างเรียกผมว่าไอ้สุนัขขี้ก๊อบ สมควรตายไปให้หมดทั้งบ้าน ผมไม่พอใจและไม่อยากยอมรับ จึงเผยทุกขั้นตอนในกระบวนการการประพันธ์เพลงออกมา แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจชนะเวลาที่ปล่อยผลงานออกมาได้ เพลงใหม่ของเขาปล่อยออกมาก่อนผมเพียงสิบนาที เป็นเพราะเวลาเพียงสิบนาทีนี้ ทำให้ชาวเน็ตต่างส่งพวงหรีดและแต่งรูปถ่ายตั้งหน้างานศพให้ผม ที่หนักไปยิ่งกว่านั้นคือบางคนถึงกับมาสาดสีใส่บ้านของผม แม้เป็นเวลาเพียงแค่ไม่กี่ปี แต่ความรุนแรงทางออนไลน์ที่กระทำมาอย่างต่อเนื่องทำให้ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า พ่อแม่ของผมใช้เงินและทรัพย์สมบัติทั้งหมดเพื่อพิสูจน์ความจริงแทนผม แต่กลับโดนแฟนเพลงที่บ้าคลั่งวางเพลิงจนเสียชีวิต สุดท้าย ในวันที่ผลงานเพลงประพันธ์ของเขาได้รับรางวัล ก็เป็นวันที่ผมกระโดดลงมาจากตึกสูง แต่กลับไม่คาดคิดเลยว่า เมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผมจะได้เกิดใหม่ในวันที่เพลงใหม่ประกาศพอดิบพอดี

ในวันที่ฉันตาย แฟนฉันยังไปคั่วกิ๊กอยู่ เขาเป็นผู้ชายที่ฉันช่วยออกมาจากกลุ่มเศรษฐีนี โดยมีเงื่อนไขว่าให้อยู่เป็นแฟนฉันสามปี ซึ่งเขาตกลง ฉันให้เงินเขาใช้ ช่วยเรื่องการลงทุน ส่งให้เขากลายเป็นคนดัง เขากลับบอกฉันว่าเราเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่อีกด้านกลับไปสร้างกระแสจับคู่กับหญิงอื่นไม่เลือก คู่จิ้นของเขาฝากข้อความไว้ให้ฉัน ’ถ้าไม่ใช่หวังไต่เต้า ใครจะมาสนใจหล่อน จืดชืดยังกะอะไรดี’ แต่ทำไมพอฉันตาย เขากลับคลุ้มคลั่งเสียอย่างงั้น

แม่คะช่วยหนูด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว “แม่คะ ช่วยด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว” เวลาบ่ายสองในวันที่แดดจ้า ก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกสาว ฉันเร่งมือหาหนทางช่วยชีวิตลูกทันที แต่สามีที่รับสายกลับดูไม่ทุกข์ร้อนใจเลยแม้แต่นิด “เสี่ยวหานอารมณ์ไม่ดี ผมพาไปเดินเล่นในสวนสนุกหน่อย คุณจะอะไรนักหนา” เสียงวางสายอย่างเย็นชาจากสามี ทำให้ในใจฉันมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ดีที่สุดพวกคุณควรภาวนาให้ลูกสาวของฉันปลอดภัย

ตอนที่ฉันรักซ่งชูมากที่สุด เขาตกหลุมรักคนอื่น ฤดูหนาวอากาศหนาวมาก ฉันขดอยู่ในผ้าห่มตัวสั่นตลอดทั้งคืน เขากอดผู้หญิงคนอื่น อุ่นเท้าให้เธอ เขาบอกว่าฉันดัดจริต ไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก แต่เขาไม่รู้ว่าฉันกำลังจะตายแล้ว เขาจะไม่ได้เจอฉันอีกต่อไปแล้ว

ขณะเดินอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต มีผู้หญิงแก่แปลกหน้าผมขาวคนหนึ่ง อยู่ดีๆ มาจับมือฉันไว้ ฉันรีบเอามือทาบหน้าท้อง แต่เขากลับบอกว่า "ท้องนี้ของคุณถูกคนสับเปลี่ยนรก อีกไม่นานเด็กก็จะตายอยู่ในท้อง" ฉันคิดว่าเขาเป็นนักต้มตุ๋น แต่ไม่ทันไรเขาก็พูดต่ออีก "คุณรีบไปล้วงคออาเจียนออกมาซะ เอาเนื้อปลาที่กินไปเมื่อกี้ออกมาให้หมด"

น้องชายสามียืนกรานอยากจะไปเที่ยวพักผ่อนที่ชายหาดฮาวายในวันคริสต์มาส ฉันจึงตัดสินใจพาทุกคนในครอบครัวไปเที่ยวด้วยกัน เมื่อน้องสาวคนสนิทของสามีรู้เรื่องนี้ เธอจึงอยากพาลูกไปเที่ยวกับพวกเราด้วย เขาซื้อตั๋วเครื่องบินโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่กลับขอให้ฉันขับรถขนสัมภาระไป เดิมทีฉันคิดว่าทุกคนในครอบครัวจะช่วยพูดให้ฉัน แต่พวกเขากลับสนับสนุนการตัดสินใจของสามีฉัน โอเค ได้ ถ้าอย่างนั้นเราก็ต่างคนต่างอยู่แยกทางกันไปเลย แต่ทุกคนในครอบครัวของพวกเขากลับเริ่มกลัว...

ภรรยาของเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองเป่ย ชอบทรมานสาวสวยวัยรุ่นเป็นที่สุด และฉันเกิดมาโดยไม่รู้สึกเจ็บปวด จึงกลายเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในสายตาของเธอ ดังนั้นเมื่อฉันถูกกระชากผมและผลักเข้าห้องน้ำเพื่อทรมานอีกครั้ง เศรษฐีก็พานักข่าวทั้งเมืองเป่ยมาพบฉัน อ้างว่าฉันคือลูกสาวที่พลัดพรากไปนานของพวกเขา เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ฉันจึงกลายเป็นลูกสาวเศรษฐีที่ใครๆ ต่างอิจฉา แต่ภายใต้หน้ากากแห่งความรักของพวกเขา บาดแผลใหม่ของฉันก็ปิดบังบาดแผลเก่า พวกเขาบอกว่านี่คือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อได้รับการคุ้มครอง และบอกให้ฉันตอบแทนด้วยความตายจะดีที่สุด พวกเขาพูดถูก ควรจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่คนที่ตายควรเป็นพวกเขา ไม่ใช่ฉัน!

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

มีนัดกับเพื่อนสนิทไปเทศกาลดนตรี แต่กลับถูกรักแรกของพี่ชายขังไว้ในห้องน้ำ "เด็กสาวสมัยนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ กล้าดียังไงมายั่วยวนแฟนประธานบริษัทของฉัน!" "วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนเธอให้หลาบจำ! พ่อแม่เธอไม่สอน ฉันจะสอนเอง!" เธอไม่ฟังคำอธิบายของฉัน ใช้น้ำจากไม้ถูพื้นห้องน้ำราดใส่ตัวฉันจนทั่ว แล้วตบหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ถอดเสื้อผ้าฉัน ใช้เหล็กร้อนๆ พิมพ์คำว่า "มือที่สามน่าละอาย" ลงบนตัวฉัน เมื่อพี่ชายฉันมาถึง ฉันก็ถูกทรมานจนเสียโฉมแล้ว "กู้เฉิง ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันคิดจริงๆ ว่าเธอเป็นน้อง 'แบบนั้น' ของคุณนะ!"

ฉันกับลี่สุยอันคบหากันมาเป็นเวลา 15 ปี ทุกอย่างดูเหมือนจะหวานชื่นจนกระทั่งมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาในชีวิตเขา เขาเริ่มเปลี่ยนไป กลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน ใช้ทุกวิถีทางเพื่อบีบให้ฉันหย่าร้าง ฉันยังคงพยายามรั้งเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยเขาไป แม้จะบอบช้ำเพียงใด แต่ก็ยังคิดว่าเขาจะกลับใจได้ แต่ต่อมา ฉันก็เริ่มตระหนักได้แล้วว่าความสัมพันธ์ของเราคงต้องบอกลากันจริงๆ แล้วเสียท

แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ โดนแม่สามีจัดการจนวิ่งหางจุกตูด แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ ให้ฉันหย่ากับเขา ฉันแค่ต้องการยืนยันความจริงแล้วค่อยจัดการ ถ้ามันเป็นความจริงฉันต้องรักษาสิทธิประโยชน์ของตัวเองเอาไว้ ท่านกลับทำลายนิทรรศการภาพวาดที่ฉันจัดเตรียมด้วยน้ำพักน้ำแรงมาเป็นเวลาสามปี หาว่าฉันเป็นผู้หญิงหากินกับผู้ชายต่อหน้าคนอื่น "อาศัยเงินผู้ชายมาจัดนิทรรศการ แกต่างอะไรกับพวกกะหรี่ขายตัว?" "ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ เพื่อให้แกไปหากินกับผู้ชายเหรอ ทำไมแกถึงน่ารังเกียจแบบนี้!" ท่านใช้มีดกรีดภาพวาดมูลค่าห้าสิบล้านของฉัน แล้วยังมาบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อฉัน หวังว่าฉันจะกลับตัวกลับใจ ยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ฉันกุมมือที่เลือดไหลอาบของฉันกล่าวอย่างเน้นย้ำทีละคำ "กลับตัวกลับใจที่แม่พูดถึง ก็คือให้หนูหย่ากับสามีประธานที่แต่งงานกันตามกฎหมายโดยไม่เอาทรัพย์สินอะไรเลย" "แล้วไปแต่งกับผู้ชายไม่เอาไหนวัย 45 ที่เคยหย่าแถมมีลูกติด เงินเดือนไม่เกินหนึ่งหมื่นห้าพันบาท แถมยังต้องให้หนูซื้อบ้านออกค่าสินสอดเองน่ะเหรอ!"

ในวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาล ซ่งกางสามีของฉันอ้างว่าที่บริษัทมีเรื่อง และไม่ให้ฉันกับลูกสาวไปร่วมงาน มองดูใบหน้าเล็กๆ ของลี่ลี่ลูกสาวของฉันที่เศร้าสร้อย ฉันก็อดที่จะสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจพาลูกสาวไป เมื่อเข้าไปในโรงเรียน กลับเห็นซ่งกางอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็จูงมือหร่วนซู่ฉินเพื่อนสนิทสมัยเด็กไว้ ซึ่งเหมือนกับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกันจริงๆ พูดกันไปหัวเราะกันไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขที่แสนอบอุ่น จนกระทั่งซ่งกางเห็นฉันและลูกสาว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยมือจากหร่วนซู่ฉิน “ซูอวี่ เธออย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ซู่ฉินเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของเด็ก จึงอยากสัมผัสความรักจากพ่อ” ฉันมองเขาด้วยสายตามีความหมายลึกซึ้ง ก่อนจะย่อตัวลงจับมือเล็กๆ ของลูกสาวไว้ “ลูกรัก สวัสดีคุณลุงสิ”

ในวันที่สามของการอยู่ไฟหลังคลอด สามีบอกว่าจำเป็นต้องเดินทางไปทำงานด่วน ไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ ทิ้งให้ฉันดูแลลูกน้อยเพียงลำพัง สามวันต่อมา ขณะที่ฉันเพิ่งถึงโรงพยาบาล เพื่อนสาวสมัยเด็กของเขาโพสต์ภาพครอบครัวอย่างเปิดเผยในโซเชียลมีเดีย พร้อมแคปชันว่า: “ถ่ายระหว่างเดินทาง สามคนพ่อแม่ลูก อยู่กันอย่างอบอุ่นและกลมเกลียว” ฉันมองดูสามีที่ยิ้มอย่างสดใสในรูปถ่ายครอบครัวด้วยความประหลาดใจ และแสดงความคิดเห็นไปว่า “?” สามีโทรมาต่อว่าทันที : “แม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอน่าสงสารขนาดไหน ไม่มีเคยมีผู้ชายมาคอยดูแลเธอ ผมก็แค่ถ่ายรูปกับเธอเฉยๆ คุณจะใจแคบอะไรขนาดนั้น?” ตกเย็น เพื่อนสาวสมัยเด็กคนนั้นก็อวดชุดเครื่องประดับทองคำสามชิ้นมูลค่าหลายล้าน “หลังจากถ่ายภาพครอบครัวเสร็จ เขายืนกรานจะมอบเครื่องประดับทองคำสามชิ้นมูลค่าหลายล้านให้ฉัน~” ฉันรู้ว่าสามีของฉันซื้อของพวกนี้ให้เธอเพื่อปลอบใจให้หายโกรธ แต่ครั้งนี้ ฉันเตรียมที่จะไปจากเขาแล้ว

ในวันเกิดของลูกชาย สามีของฉันขอให้คนที่เขาชอบมาที่บ้านเพื่อไปรับลูกชาย ฉันปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไปอย่างดื้อรั้น และในช่วงทางตัน ก็เกิดไฟไหม้ที่โถงทางเดิน ศีรษะของฉันถูกหินที่ตกลงมากระแทก และศีรษะของฉันก็เลือดออก แต่ลูกชายของฉันก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ ภายใต้การคุ้มครองของฉัน แต่เมื่อสามีนักดับเพลิงมาช่วยผู้คน ลูกชายก็คว้าหน้ากากป้องกันแก๊สพิษเพียงชิ้นเดียวไปมอบให้ที่คนสามีชอบ “ป้าหลานหลานสุขภาพไม่ค่อยดี พ่อช่วยไว้ก่อนเถอะ แม่แค่รอให้ลุงคนอื่นช่วยคุณ!” ฉันเฝ้าดูพวกเขาจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเบี้ยวบนริมฝีปากของฉัน ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดจะลืมไปว่า ฉันเป็นโรคหอบหืดอย่างรุนแรง และถ้าไม่มีหน้ากากป้องกันแก๊สพิษฉันก็คงจะตาย

พ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งของฉันคือนักการกุศลที่มีชื่อเสียงไปทั่วประเทศ ทว่าฉันมีค่าใช้จ่ายเกินยี่สิบห้าบาทจำเป็นต้องขอเงินจากพวกเขา หลังจากวันนั้นที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันขอเงินห้าร้อยบาทจากพวกเขา กลับถูกด่าว่านานถึงสามชั่วโมง “อายุแค่นี้จะป่วยอะไรกัน? อยากได้เงินก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยสิ” “แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน น้องสาวแกยังรู้ความมากกว่าแกอีก” ฉันลากร่างกายที่ป่วยหนักของตัวเองเดินกลับไปยังห้องใต้ดินเล็กๆ ที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร ทว่ากลับเห็นภาพที่พ่อแม่ตัวเอง ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลปิดดิสนีย์แลนด์เพื่อน้องสาวบุญธรรมปรากฏบนจอภาพขนาดยักษ์ในห้างสรรพสินค้า น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา ห้าร้อยบาทมันไม่พอสำหรับค่าทำเคมีบำบัดด้วยซ้ำ ฉันก็แค่อยากซื้อชุดใหม่สักชุดเพื่อที่จะได้จากไปอย่างมีเกียรติเท่านั้นเอง