รักทรมาน

อาชา หนุ่มกลัดมันวัย 31 ปี เจ้าของสวนทุเรียนอยู่ทางภาคใต้ ( ได้มรดกสืบทอดมาจากพ่อแม่ที่ตายไปแล้ว ) นิสัยค่อนเงียบนิ่ง เป็นคนที่ละเอียดกับงานมาก เพราะสวนทุเรียนต้องดูแลเป็นอย่างดี และเซ็กซ์จัดมาก บ่อยครั้งที่ออกไปดิวผู้หญิง แต่ก็ไม่มีใครทนรสเซ็กซ์ที่รุนแรงของเขาได้เลย สุดท้ายก็ไม่ออกไปเอาผู้หญิงที่ไหน นอกจากผู้หญิงที่เขากำลังจับจ้องอยู่ในตอนนี้ ชบา เด็กสาววัย 20 ปี ที่มีรูปร่างและสัดส่วนดูอิ่มเกินอายุอานาม พ่อกับแม่เป็นหนี้ของอาชาเลยส่งตัวเธอมาทำงานเพื่อใช้หนี้แทน เธอต้องทำงานเป็นคนงานในสวนทุเรียนเหมือนกับคนงานปกติทั่วไป แต่นับจากนี้จะไม่ปกติอีกต่อไป เพราะอาชาสนใจในตัวของเธอมาก

ความสัมพันธ์ร้อนแรงที่เริ่มต้นด้วยความใคร่ ค่อยๆเปิดเผยบางสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิด ภายใต้รอยยิ้มของเขากลับซ่อนความมืดมิดเอาไว้ เธอจะได้พบความรักอีกครั้ง หรือจมดิ่งสู่ความมืดที่ไม่มีวันหวนกลับ?

ก็ยังรักอยู่แต่ถ้าจะให้กลับไปก็คงไม่กลับ นี่คนไม่ใช่ควาย

"แม้ว่าองค์ชายจะได้กายหม่อมฉัน แต่ท่านไม่มีทางได้หัวใจ""ทั้งๆที่เจ้าเป็นพระชายาของข้าแต่เจ้ายังหวนคิดถึงบุรุษอื่นเช่นนั้นหรือ?หึข้าจะทำให้เจ้าลืมมันเอง" "ต่อให้ท่านฆ่าข้าให้ตายอย่างไรข้าก็ไม่มีทางลืม"

แอบรักมาตั้งหลายปี แต่สุดท้ายก็ได้แค่เพื่อน บางคนบอก 'แค่เพื่อนก็ดีเท่าไหร่แล้ว' ดีจริงเหรอ ? ทำไมฉันไม่อยากได้มันล่ะ ! จะว่าโลภก็ได้ แต่ฉันอยากได้มากกว่านั้น อยากเป็นมากกว่าเพื่อน อยากเป็นคนที่เขารัก และเพราะฉันอาจจะโลภเกินไป แม้แต่คำว่าเพื่อนก็เลยไม่เหลือ 'พัง' ทุกความสัมพันธ์ของเรามันพัง เขาไม่เหลือเยื่อใยให้ฉันสักอย่าง จะเรียกชั่วก็ไม่ผิด ที่ฉันแอบนอนกับเพื่อนตัวเองตอนมันเมาไม่ได้สติ ฉันปล่อยให้ตัวเองท้อง คิดง่าย ๆ แค่ว่า.. แม้ไม่ได้ตัวและหัวใจ ขอแค่เลือดเนื้อเชื้อไข ฉันก็เอา !

....ความสัมพันธ์ที่ควรจบลงเพียงชั่วข้ามคืน กลับถูกสานต่อด้วยแรงราคะร้อนแรง ต่อให้คิดว่าตัวเองแน่สักเพียงไหน สุดท้ายการเอาใจลงไปเล่นกับความสัมพันธ์แบบนี้ล้วนต้องเจ็บทุกฝ่าย.... "เป็นเชี้ยไรของมึงวะ!" อาโปกุมไหล่ข้างที่ถูกผลักกระแทกประตูด้วยความเจ็บก่อนจะตะโกนใส่คนทำอย่างหงุดหงิด "มึงตั้งใจจะหนีกู?" ฮิลล์ชี้นิ้วไปที่อีกฝ่ายขบกรามถามอีกฝ่ายเสียงเข้ม "กูจะหนีมึงทำไม เราเป็นอะไรกันกูถึงต้องหนี" อาโปเห็นอีกฝ่ายโมโหก็อดยั่วอารมณ์ไม่ได้ ชอบทำให้กูเจ็บตัวดีนักไอ้ห่านี่ "ก็เป็นคนที่เอากันเวลาเงี่ยนไง!" คำตอบที่พ่นออกมาจากใบหน้าหล่อเหลานั่นทำให้เขาจุกเหมือนโดนหมัดน็อก "ถ้างั้นมึงขาดที่ระบายอย่างกูไปมันจะเป็นไร ทำไมต้องโมโห" สีหน้าที่ชะงักไปยิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนตอกกลับอีกฝ่าย "อ้อ...ไม่ได้โมโหหรอก แต่คนของกูมีอะไรปิดบังกู กู! ไม่! ชอบ!" ฮิลล์ไม่พูดเปล่า เขาเดินเข้าประชิดตัวอาโปพร้อมทั้งยื่นมือไปบีบกรามของอีกฝ่ายแล้วพูดใส่หน้านั้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ ราวกับต้องการใช้คำพูดตนเองเป็นใบมีดกรีดทรมานเหยื่อย่างช้าๆ

เขาคือจอมโจรป่าเถื่อนที่ลักพาตัวเธอไปกักขังไว้ในกระท่อมกลางป่า เธอต้องชดใช้ความผิดที่เธอไม่ได้ก่อด้วยร่างกายและหัวใจ

ทัพพ่ายคนไม่พ่าย ข้าไม่ได้ยอมแพ้ท่าน แม้จะแต่งข้ามาเป็นชายารอง แต่หากจะให้อุ่นเตียงก็ต้องรอให้ข้ายินยอมก่อน ถึงจะชนะศึกพ่อข้าได้แม้จะเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ แต่หากเป็นเรื่องบนแท่นนอน ข้าไม่ใช่เชลยท่าน

หลิวอี้ชิง ได้แต่งงานกับแม่ทัพโยวหยางเล่อบุรุษในดวงใจของนางอย่างสมหวัง แต่นางก็ไม่คิดมาก่อนว่าหลังจากที่นางเข้ามาเป็นสะใภ้ในจวนโยวแล้วต้องพบเจอกับสิ่งใดบ้าง สามีก็ไปรบแต่เมื่อกลับมาเขากลับพาสตรีอีกคนนั่งบนหลังม้าตัวเดียวกันกับเขากลับมาด้วยกันในวันที่นางอุตส่าห์ออกไปยืนรอรับเขาอย่างแสนจะดีใจที่จะได้พบหน้าสามี และนั่นเป็นฟางเส้นสุดท้าย สำหรับความอดทนอย่างทุกข์ทรมานตลอดสองปีที่ผ่านมาในจวนโยว นางตัดสินใจเขียนหนังสือหย่าให้กับเขาและจากไปทันที……

“ดีใจด้วยนะ…ที่เธอได้ฉันเป็นผัวคนแรกของเธอ!!” “คุณมันเลว!!” “ถ้าเธอด่าฉันอีกครั้ง ฉันจะไม่จบเพียงแค่นี้แน่ ฉันขอเตือน!!”