Cerita Pendek & Novel

ก่อนงานพรอมวันจบมัธยมปลายหนึ่งวัน อีธานก็ล่อลวงฉันขึ้นเตียง เขาทำรุนแรงและเอาแต่ตักตวงจากฉันตลอดทั้งคืน ในระหว่างที่ฉันทนความเจ็บปวดอยู่ ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวานชื่น เพราะฉันแอบหลงรักอีธานมาสิบปีแล้ว ในที่สุดความปรารถนาก็เป็นจริง เขาบอกว่าหลังเรียนจบจะแต่งงานกับฉัน รอเขารับช่วงต่อตระกูลลูเซียโน่จากผู้เป็นพ่อแล้ว ก็จะทำให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่ทรงเกียรติที่สุดของตระกูล วันต่อมา อีธานโอบฉันไว้ในอ้อมแขน แล้วสารภาพกับพี่ชายบุญธรรมของฉันว่าเราสองคนได้คบกันแล้ว ฉันนั่งเขินอายในอ้อมกอดของอีธาน รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด แต่จู่ ๆ พวกเขาก็เปลี่ยนบทสนทนาเป็นภาษาอิตาลี ลูคัส พี่ชายบุญธรรม แซวอีธานว่า “สมแล้วที่เป็นนายน้อย ครั้งแรกก็มีดาวเด่นของห้องถวายตัวให้เองซะแล้ว” “รสชาติน้องสาวต่างสายเลือดของฉันเป็นยังไงบ้างล่ะ?” อีธานตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ภายนอกดูใส ๆ แต่จริง ๆ แล้วอยู่บนเตียงน่ะร่านมาก” รอบข้างมีเสียงหัวเราะลั่นดังขึ้น “งั้นต่อไปฉันควรเรียกเธอว่าน้องสาวหรือว่าพี่สะใภ้ดี?” แต่อีธานกลับขมวดคิ้ว “เธอนับว่าเป็นพี่สะใภ้อะไรกันล่ะ? ฉันอยากจีบกัปตันเชียร์ลีดเดอร์ แต่กลัวว่าเธอจะรังเกียจว่าฝีมือฉันไม่ดี เลยเอาซินเธียมาซ้อมมือก่อนต่างหาก” “เรื่องที่ฉันนอนกับซินเธีย พวกนายอย่าให้ซิลเวียรู้ล่ะ ฉันกลัวว่าเธอจะไม่สบายใจ” แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า เพื่อที่ในอนาคตจะได้อยู่กับอีธาน ฉันได้แอบเรียนภาษาอิตาลีมานานแล้ว ได้ยินแบบนี้ ฉันก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่เปลี่ยนการสมัครเข้ามหาวิทยาลัยจากสถาบันเทคโนโลยีแคลิฟอร์เนียเป็นสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์อย่างเงียบ ๆ

ในปีที่ 20 ของกลยุทธ์ ฉันเปลือยเปล่าและถูกขันไว้บนเตียงเป็นเวลาเก้าเดือนกว่าจะให้กำเนิดลูกได้ ทว่าสามคนที่ฉันทำกลยุทธ์ให้นั้นกลับดูดเลือดลูกของฉันเพื่อเอาไปทำยาให้กับนางเอก หลังจากรู้เรื่องทุกอย่างแล้วฉันก็น้ำตาไหลไม่หยุด จากดนั้นก็รีบใช้คะแนนสุดท้ายที่เหลือเพื่อเปลี่ยนภารกิจ โดยแลกกับสิบสองชั่วยามสุดท้ายเพื่อทวงคืนทุกสิ่งที่เคยมอบให้พวกเขา ในชั่วยามที่สาม ฉันคลานข้ามเตียงตะปูและเซ็นเอกสารหย่ากับสามีที่คบกันมาห้าปี เขายิ้มอย่างเย็นชา กล่าวหาว่าฉันคิดเพ้อฝันที่พยายามใช้วิธีนี้เพื่อดึงดูดความสนใจจากเขา ในชั่วยามที่หก ฉันทุบจี้หยกที่เป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพในวัยเยาว์ระหว่างฉันกับเพื่อนสนิทของฉันให้เป็นชิ้นๆ ส่วนเขาก็รีบร้อนที่จะนำสมุนไพรที่ฉันเก็บได้จากหน้าผาสูงร้อยวาอย่างยากลำบากเพื่อไปช่วยชีวิตนางเอกซึ่งเป็นสุดที่รักในใจของเขา ในชั่วยามที่เก้า ท่านพ่อจับตัวฉันเข้าไปในจวน และใช้จดหมายการตัดขาดความสัมพันธ์ได้แลกกับเลือดในหัวใจของฉันตั้งสามชาม ฉันกำลังนอนล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแอ แต่ระบบกลับแจ้งเตือนในขณะนี้ [การยุติความสัมพันธ์เป็นพ่อลูกมีผลบังคับใช้แล้ว และขาของสามี ความสามารถทางวรรณกรรมของเพื่อนสนิท และสุขภาพของพ่อก็ถูกถอนออก...]

ฉันเห็นโพสต์คำปรึกษาในสื่อสังคมออนไลน์ เจ้าของโพสต์บอกว่าตนเองเป็นโรคร้าย แต่กลับปกปิดเรื่องนี้จากหญิงสาวที่กำลังจะหมั้นหมาย ยอดกดไลค์ก็สูงล้น ฉันรู้สึกสงสัยจึงกดเข้าไปอ่านอย่างละเอียด ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ทำไมหญิงสาวในเรื่องช่างเหมือนฉันเหลือเกิน?

หนึ่งเดือนก่อนแต่งงานกับแฟนหนุ่ม เขากลับต้องการมีลูกกับรักแรกของเขา ฉันไม่เห็นด้วย เขาก็เอาเรื่องนี้มาพร่ำบ่นให้ฟังทุกวัน จนกระทั่งครึ่งเดือนก่อนวันแต่งงาน ฉันก็ได้รับใบตรวจครรภ์ ถึงได้รู้ว่ารักแรกของเขาตั้งครรภ์ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว ที่แท้เขาก็ไม่เคยคิดที่จะขอความเห็นชอบจากฉันตั้งแต่แรกแล้ว และในตอนนั้นเอง ความสัมพันธ์ที่ยาวนานหลายปีก็เหมือนหมอกควันที่จางหายไป ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงยกเลิกงานแต่งงาน ทำลายความทรงจำทั้งหมดระหว่างเรา ตัดสินใจเข้าร่วมห้องปฏิบัติการวิจัยที่ตัดขาดจากโลกภายนอกในวันแต่งงาน นับจากนี้ไป ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก!

ในค่ำคืนที่ซือชิงเจ๋อออกไปพลอดรักกับชู้รัก ซางชิวกลับต้องจบชีวิตลงอย่างอนาถ พญายมให้โอกาสเธอได้กลับมามีชีวิตเป็นเวลาเจ็ดวันเพื่อสะสางความปรารถนาที่ยังค้างคาใจ เธอมีความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือการหย่ากับซือชิงเจ๋อ ให้ทุกอย่างที่ผ่านมาจบสิ้นลง ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นหรือตายก็อย่าได้กลับมาพบเจอกันอีก

"คุณอัน ยืนยันจะเปลี่ยนชื่อใช่ไหมคะ? ถ้าเปลี่ยนชื่อแล้ว ทั้งวุฒิการศึกษา เอกสารรับรอง รวมถึงพาสปอร์ต จะต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดนะคะ" อันหนิงพยักหน้า "ยืนยันค่ะ" เจ้าหน้าที่ยังคงโน้มน้าวต่อ "ผู้ที่บรรลุนิติภาวะแล้วเปลี่ยนชื่อจะมีขั้นตอนที่ยุ่งยากมากทีเดียว อีกอย่างชื่อเดิมของคุณก็เพราะมากอยู่แล้ว เก็บไปคิดดูอีกทีดีไหมคะ?" "ไม่คิดแล้วค่ะ" อันหนิงเซ็นชื่อลงไปบนเอกสารยินยอมเปลี่ยนชื่อ "รบกวนด้วยนะคะ" "โอเคค่ะ ชื่อที่เปลี่ยนใหม่คือ...เซี่ยงหยวน ถูกต้องนะคะ?" "ใช่ค่ะ" เซี่ยงหยวน บินออกไปยังที่ที่ไกลแสนไกล

แต่งงานจนเข้าปีที่สามแล้ว ในที่สุดฉันก็ตั้งท้อง ฉันถือกล่องข้าวเตรียมไปบริษัทสามีเพื่อบอกข่าวดีนี้กับเขา แต่ผลปรากฏว่าถูกเลขาของเขาปฏิบัติเหมือนฉันเป็นเมียน้อย เธอเอากล่องข้าวครอบหัวฉัน ทั้งยังถอดเสื้อผ้าของฉัน และบังคับให้​ฉันทำแท้ง “ก็แค่แม่บ้านคนหนึ่ง นึกไม่ถึงว่าจะกล้าล่อลวงท่านประธานกู้ แถมยังกล้าท้องลูกของเขาอีก “วันนี้ฉันจะทำให้เธอรู้ถึงชะตากรรมที่ลูกเมียน้อยควรจะได้รับ” จากนั้นก็ลำพองใจขอความดีความชอบกับสามีฉัน “ท่านประธานกู้ ฉันกำจัดแม่บ้านที่จ้องจะล่อลวงคุณแล้ว คุณจะให้รางวัลฉันยังไง?”

การขึ้นรถโดยสารธรรมดาๆ กลับกลายเป็นเรื่องที่ไม่ปกติอีกต่อไป เมื่อเธอถูกชายแปลกหน้าจับจ้องอย่างไม่ละสายตา และเธอก็ค่อยๆ ถูกล่อลวงเข้าสู่กับดักที่วางเอาไว้อย่างช้าๆ...

วันที่เจียงอีอีกลับถึงประเทศ กู้จื่อโม่ไม่ได้กลับมาทั้งคืน วันต่อมา ฉันเห็นรูปมือสองข้างจับแน่นกันในไทม์ไลน์ของเจียงอีอี และยังมีรูปกู้จื่อโม่ที่นอนหลับเหมือนกับเด็ก เมื่อเขากลับมาบ้านก็โยนหนังสือหย่าร้างออกมา ให้ฉันสละตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ และพูดว่า: "เดิมทีคุณก็ยึดครองตำแหน่งของอีอีอยู่ ตอนนี้อีอีกลับมาแล้ว คุณก็ควรจะสละตำแหน่งได้แล้ว!" ไม่เป็นไร อย่างไรฉันก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว! ตำแหน่งคุณผู้หญิงกู้ ใครอยากได้ก็เอาไปเลย! ภายหลัง ฉันเสียชีวิตไป กู้จื่อโม่กลับร้องไห้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลุมศพของฉันและพูดว่าเขาจะไม่จับมือกับคนอื่นอีกแล้ว!

ในปีที่ห้าของการแต่งงานกับเซวียโจว เขาขอให้พาอวี๋เสวี่ยเอ๋อร์ย้ายไปอยู่ต่างประเทศด้วยกันเป็นครั้งที่สาม เผยฮวนวางอาหารที่เพิ่งทำเสร็จลง แล้วถามเขาถึงเหตุผล เซวียโจวเปิดเผยความจริงตรงๆ กับเธอ "ผมไม่อยากปิดบังคุณอีกต่อไป ความจริงแล้วเสวี่ยเอ๋อร์อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านข้างๆ ของเรา" "เธออยู่กับผมมาเก้าปีแล้ว ผมติดค้างเธอมาก ครั้งนี้ที่จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ผมจะพาเธอไปด้วยให้ได้" เผยฮวนไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวายใดๆ เธอจองตั๋วเครื่องบินให้อวี๋เสวี่ยเอ๋อร์ด้วยเสร็จสรรพ เซวียโจวคิดว่าในที่สุดเผยฮวนก็ยอมรับความจริงได้ แต่ในวันที่พวกเขาต้องไปต่างประเทศ เผยฮวนกลับไปส่งพวกเขาที่สนามบิน แล้วหันกลับไปขึ้นเครื่องสำหรับกลับบ้านพ่อแม่ของเธอแทน

ห้าปีของการแต่งงาน หลินซูหรานได้ให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่งแก่ฟู่ถิงเซิน เดิมทีเธอคิดว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป จนกระทั่งโจวลั่วหนิงกลับประเทศ เธอถึงได้เข้าใจว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนเกิน ฟู่ถิงเซินทอดทิ้งเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อโจวลั่วหนิง แม้แต่ลูกชายแท้ ๆ ของเธอก็ยังสนิทสนมกับโจวลั่วหนิงเท่านั้น แต่โชคดีที่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่สัญญา เจ็ดวันหลังจากนี้ หลินซูหรานก็จะเป็นอิสระอย่างเต็มตัวแล้ว

เพื่อนสนิทวัยเด็ก ที่เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกับฉันทันทีที่เรียนจบมหาวิทยาลัย กลับคุกเข่าขอ “เจียงเหนียนเหนียน” คุณหนูตัวปลอมของตระกูล แต่งงานในวันรับปริญญาของฉัน ส่วน “กู้ฉีหราน” นักบุญแห่งเมืองหลวงในสายตาของทุกคน ก็สารภาพรักกับฉันหลังจากที่เพื่อนสนิทวัยเด็กของฉันขอแต่งงานสำเร็จ ห้าปีหลังแต่งงาน เขาอ่อนโยนกับฉันเสมอมา ตามใจเสียยิ่งกว่าอะไร จนกระทั่งฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับเพื่อนสนิทโดยบังเอิญ “ฉีหราน ตอนนี้เหนียนเหนียนก็มีชื่อเสียงโด่งดังแล้ว นายยังจะแสร้งทำเป็นรักกับเจียงจิ่นต่อไปอีกเหรอ?” “ในเมื่อฉันไม่ได้แต่งงานกับเหนียนเหนียน อย่างอื่นก็ไม่สำคัญแล้ว อีกอย่าง ตราบใดที่ฉันยังอยู่กับเธอ เธอก็จะไม่สามารถไปรบกวนความสุขของเหนียนเหนียนได้” ส่วนพระคัมภีร์ล้ำค่าที่เขาเก็บรักษาไว้ ทุกหน้าล้วนจารึกชื่อของเจียงเหนียนเหนียนเอาไว้ “ขอให้เหนียนเหนียนหลุดพ้นจากความยึดติด ขอให้เธอมีกายใจที่สงบสุข” “ขอให้เหนียนเหนียนสมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา และไร้ซึ่งความกังวลในรัก” ... “เหนียนเหนียน ชาตินี้เราคงไร้วาสนาต่อกัน ขอให้ชาติหน้าได้ครองคู่เคียงข้าง” ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ตลอดห้าปี สิ้นสุดลงในชั่วพริบตา ฉันสร้างตัวตนใหม่ขึ้นมา วางแผนจัดฉากการจมน้ำของตัวเอง นับจากนี้ไป ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน เราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย

ในปีที่ห้าที่คบกับเสิ่นหนานเฟิง เขาได้เลื่อนงานแต่งงานของเขากับเจียงซือหยีออกไป ในคลับแห่งหนึ่ง เธอเห็นเขาขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงานกับตา มีคนถามเขาว่า "คุณคบกับเจียงซือหยีมาห้าปีแล้ว แต่จู่ๆ ไปแต่งงานกับสวีเหว่ย คุณไม่กลัวว่าเธอจะโกรธเหรอ?" เสิ่นหนานเฟิงทำท่าไม่สนใจว่า "เหวยเหว่ยป่วยหนัก นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของเธอ ซือหยีรักผมมากขนาดนั้น เธอจะไม่มีวันไปจากผมหรอก" คนทั้งโลกรู้ดีว่าเจียงซือหยีรักเสิ่นหนานเฟิงอย่างบ้าคลั่ง เธอจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีเขา แต่ครั้งนี้ เขาคิดผิดแล้ว ในวันแต่งงาน เขาพูดกับเพื่อนๆ ว่า "ดูซือหยีเอาไว้ อย่าให้เธอรู้ว่าผมกำลังแต่งงานกับคนอื่น!" เพื่อนถามด้วยความประหลาดใจว่า "ซือหยีก็จะแต่งงานในวันนี้ คุณไม่รู้เหรอ" ในขณะนั้น เสิ่นหนานเฟิงสติแตก

เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของสามีติดอยู่ในช่องลิฟต์นานกว่าครึ่งชั่วโมง เขาจึงระเบิดโทสะอย่างรุนแรง แล้วจับฉันยัดใส่กระเป๋าเดินทาง ก่อนจะรูดซิปล็อกอย่างแน่นหนา “ความทรมานที่เอินเอินต้องเผชิญ เธอจะต้องชดใช้เป็นสองเท่า” ฉันนั่งขดตัว หายใจลำบาก น้ำตาไหลพรากพลางยอมรับผิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงคำตำหนิที่เย็นชาจากสามี “รับโทษเสียให้สาสม พอเรียนรู้บทเรียนนี้แล้ว เธอจะได้รู้จักเชื่อฟัง” เขาเอากระเป๋าเดินทางที่มีฉันอยู่ข้างในไปล็อกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ฉันกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ดิ้นรนอย่างหนัก เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกจากกระเป๋า จนเปียกชุ่มทั่วพื้น ห้าวันต่อมา เขาเกิดใจอ่อนขึ้นมาชั่วครู่ จึงตัดสินใจยุติการลงโทษ “ลงโทษเล็กน้อยเพื่อเตือนใจ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน” แต่เขาไม่รู้เลยว่า ร่างของฉันได้เน่าเปื่อยจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว

คืนของปี 2008 ฉันฆ่าแฟนของเพื่อนสนิทและยัดเขาลงในท่อระบายน้ำ นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันฆ่าคน ฉันใช้เวลาถึงสามวันเต็มกว่าจะยัดศพของเขาลงไปในท่อระบายน้ำได้สำเร็จ แต่ในวันที่สี่ ฉันเห็นรถตำรวจสามคันจอดอยู่ข้างนอกตึกเรียน

ตอนที่ได้รู้ว่าเจียงเจ๋อเหยียนหายาแก้หวัดให้ผู้ช่วยตัวน้อยของเขา ทว่ากลับไม่สนใจไยดีเธอที่มีอาการกลัวที่แคบตอนอยู่ในลิฟต์แล้ว เธอเลยขอหย่า เจียงเจ๋อเหยียนเซ็นชื่อให้โดยไม่ลังเล ทั้งยังยิ้มพลางพูดกับเพื่อนของเขาว่า “ก็แค่ก่อเรื่องเพราะงอนเท่านั้นแหละ พ่อแม่เธอตายไปหมดแล้ว เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก” “แล้วอีกอย่าง ยังมีระยะเวลาปรับสภาพจิตใจหลังยื่นเรื่องหย่าอีกสามสิบวันไม่ใช่หรือไง? ถ้าเธอเกิดเสียใจขึ้นมา ฉันก็ค่อยทำทีเป็นใจดีไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร เดี๋ยวเธอก็กลับมา” วันต่อมา เขาลงรูปคู่กับผู้ช่วยตัวน้อย พร้อมด้วยข้อความบนอินเทอร์เน็ต ‘บันทึกทุกช่วงเวลาที่เธอเขินอาย’ ส่วนฉันนับวันรอ เก็บกวาดข้าวของของตัวเองด้วยความใจเย็น แล้วต่อสายโทรศัพท์ถึงใครบางคน “คุณลุงคะ ช่วยซื้อตั๋วเครื่องบินไปนิวยอร์กให้หนูทีค่ะ”

"ฮึ่ย เจ็บจัง~" ภายใต้แสงไฟจากด้านบนที่สว่างจ้า ชายคนนั้นให้ฉันนอนคว่ำหน้าบนเตียง จากด้านหลัง เขาค่อยๆ ออกแรงกดเอว ในขณะที่กำลังมองหาจุดที่เหมาะสมที่สุด แต่ฉันรู้สึกผิดปกติมาก อดไม่ได้ที่จะอุทานและขอให้เขาหยุด แต่ที่น่าประหลาดใจคือ เขาไม่ได้หยุด แต่ยังคว้าเข็มขัดของฉันอย่างแรงอีกด้วย

หลังจากนางในดวงใจในใจของเขาเสียชีวิต เจียงวั่งโจวก็เกลียดชังข้ามาสิบปี ข้าพยายามทำดีทุกวิถีทาง ทว่าเขากลับหัวเราะเย็นชา “หากเจ้าอยากเอาใจข้าจริง ก็ไปตายเสียดีกว่า” ความเจ็บปวดแล่นปราดเข้าสู่หัวใจ แต่ในขณะคานเรือนที่ลุกไหมกำลังจะหล่นทับข้า เขากลับยอมตายเพื่อช่วยชีวิตข้าไว้ ก่อนตาย เขาที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของข้า ได้ใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายปัดมือข้าที่สัมผัสตัวเขาออก “ซ่งจือเสวี่ย หากชั่วชีวิตนี้ข้าไม่เคยได้พบเจ้า จะดีเพียงใด...” ในพิธีศพ มารดาเจียงร่ำไห้จนพูดไม่เป็นคำ “วั่งโจว เป็นความผิดของแม่เอง ตอนนี้ไม่ควรบังคับให้เจ้าแต่งกับนาง หากตอนนั้นแม่ยอมตามใจเจ้า ให้เจ้าได้แต่งกับกู้หว่านเหอ จุดจบในวันนี้จะแตกต่างออกไปหรือไม่” บิดาเจียงจ้องมองข้าอย่างเคียดแค้น “วั่งโจวช่วยชีวิตเจ้าถึงสามครั้ง เหตุใดเจ้ามีแต่นำเคราะห์กรรมมาให้เขา! เหตุใดคนที่ตายจึงไม่ใช่เจ้า!” ทุกคนต่างเสียใจที่เจียงวั่งโจวแต่งงานกับข้า แม้แต่ตัวข้าเองก็เช่นกัน สุดท้าย ข้าจึงทิ้งกายจากยอดหอเด็ดดารา...แล้วหวนกลับมาเมื่อสิบปีก่อน ในครานี้ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะตัดขาดวาสนาทั้งหมดที่มีต่อเจียงวั่งโจว เพื่อทำให้ความปรารถนาของทุกคนเป็นจริง

แต่งงานมาสามปี สามีไม่เคยแตะต้องตัวเองเลย แต่กลับระบายความเครียดในยามค่ำคืนกับรูปภาพน้องสาวของเธอ หลินโยวหรานบังเอิญเห็นในมือถือเข้าก็ได้รู้ว่า ที่เขาแต่งงานกับเธอ ก็เพื่อแก้แค้น เพราะเธอคือทายาทตัวจริง ที่แย่งตำแหน่งไปจากน้องสาวที่เป็นทายาทตัวปลอม หลินโยวหรานเสียใจอย่างมาก จึงกลับไปอยู่กับพ่อแม่บุญธรรม แต่ไม่นึกเลยว่าโป๋ซือหานจะบ้าคลั่ง ตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่ง

กลับมาเกิดใหม่ ฉันตัดสินใจใส่ชื่อของน้องสาวลงในใบคำร้องขอจดทะเบียนสมรส ครั้งนี้ฉันช่วยลู่ฮ่าวเซวียนให้สมปรารถนา ชาตินี้ฉันเอาชุดเจ้าสาวให้น้องสาวสวม และเอาแหวนแต่งงานให้น้องสาวใส่ก่อนเขาก้าวหนึ่ง ฉันเร่งให้การเจอกันทุกครั้งของเขากับน้องสาวเร็วขึ้น เขาพาน้องสาวไปเมืองหลวง ฉันลงใต้ไปเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเซินโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง เพียงเพราะชาติก่อนฉันอายุเกินห้าสิบปี เขากับลูกชายยังคงคุกเข่าขอฉันหย่า ช่วยสนองให้พรหมลิขิตสุดท้ายของเขากับน้องสาวสำเร็จ กลับมาเกิดใหม่อีกชาติ ฉันแค่อยากกางปีกโบยบินไปให้สูงไม่สนเรื่องความรัก