Short Stories & Novels

"มาถึงจุดที่ลึกที่สุดแล้ว อย่าไปต่อเลย..." เรือนร่างเย้ายวนใจเผลอไผลเข้าไปติดอยู่ใต้เตียง แอ่นบั้นท้ายอวบอิ่มงดงามจนโดดเด่น ชายส่งของผู้แข็งแกร่งได้รุดเข้ามาช่วยเหลืออย่างเร่งรีบ แต่กลับฉีกกระชากกางเกงในจีสตริงของเธอออก จากนั้นความเร่าร้อนอันบ้าคลั่งก็เริ่มต้นขึ้น! ...

น้องชายสามียืนกรานอยากจะไปเที่ยวพักผ่อนที่ชายหาดฮาวายในวันคริสต์มาส ฉันจึงตัดสินใจพาทุกคนในครอบครัวไปเที่ยวด้วยกัน เมื่อน้องสาวคนสนิทของสามีรู้เรื่องนี้ เธอจึงอยากพาลูกไปเที่ยวกับพวกเราด้วย เขาซื้อตั๋วเครื่องบินโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่กลับขอให้ฉันขับรถขนสัมภาระไป เดิมทีฉันคิดว่าทุกคนในครอบครัวจะช่วยพูดให้ฉัน แต่พวกเขากลับสนับสนุนการตัดสินใจของสามีฉัน โอเค ได้ ถ้าอย่างนั้นเราก็ต่างคนต่างอยู่แยกทางกันไปเลย แต่ทุกคนในครอบครัวของพวกเขากลับเริ่มกลัว...

วิดีโอที่แฟนขอเลขาสาวแต่งงานกลายเป็นไวรัลบนโลกออนไลน์ ทุกคนต่างพูดกันว่าโรแมนติกและซาบซึ้งใจมาก เลขาสาวโพสต์ข้อความสารภาพรักว่า【ในที่สุดก็ได้เจอคุณ โชคดีที่ฉันไม่ยอมแพ้ คุณหลี่คะ ชีวิตต่อจากนี้ไป ขอคุณนำทางด้วยนะคะ】 คอมเมนต์เต็มไปด้วยเสียงเชียร์【ฟินมาก! เลขาสาวกับท่านประธานผูู้เผด็จการ คู่จิ้นของฉันนี่มันหวานที่สุดไปเลยยยย!】 ฉันไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย เพียงแค่ปิดหน้าเว็บอย่างเงียบๆ แล้วไปหาแฟนเพื่อขอคำอธิบาย แต่กลับได้ยินเขาคุยกับเพื่อนว่า “ช่วงไม่ได้ ถ้าฉันไม่แต่งกับเธอล่ะก็ เธอก็จะถูกครอบครัวบีบบังคับให้แต่งงานกับคนที่เธอไม่รัก” “แล้วเซี่ยเซี่ยล่ะ เธอต่างหากที่เป็นแฟนจริงๆของนาย นายไม่กลัวว่าเธอจะโกรธเหรอ?” “โกรธแล้วจะทำอะไรได้? เซี่ยเซี่ยอยู่กับฉันมาเจ็ดปีแล้ว เธอไม่มีทางไปจากฉันได้หรอก” สุดท้าย ฉันกับเขาก็แต่งงานในวันเดียวกัน รถแต่งงานแล่นสวนกัน ขณะที่เจ้าสาวกำลังแลกช่อดอกกัน และในวินาทีที่เห็นฉันอยู่ในรถแต่งงานอีกคัน เขาก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

ในวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาล ซ่งกางสามีของฉันอ้างว่าที่บริษัทมีเรื่อง และไม่ให้ฉันกับลูกสาวไปร่วมงาน มองดูใบหน้าเล็กๆ ของลี่ลี่ลูกสาวของฉันที่เศร้าสร้อย ฉันก็อดที่จะสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจพาลูกสาวไป เมื่อเข้าไปในโรงเรียน กลับเห็นซ่งกางอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็จูงมือหร่วนซู่ฉินเพื่อนสนิทสมัยเด็กไว้ ซึ่งเหมือนกับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกันจริงๆ พูดกันไปหัวเราะกันไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขที่แสนอบอุ่น จนกระทั่งซ่งกางเห็นฉันและลูกสาว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยมือจากหร่วนซู่ฉิน “ซูอวี่ เธออย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ซู่ฉินเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของเด็ก จึงอยากสัมผัสความรักจากพ่อ” ฉันมองเขาด้วยสายตามีความหมายลึกซึ้ง ก่อนจะย่อตัวลงจับมือเล็กๆ ของลูกสาวไว้ “ลูกรัก สวัสดีคุณลุงสิ”

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง

หลังลูกสาวถูกประกาศว่าสมองตาย สามีก็ชวนให้ฉันเซ็นสัญญาบริจาคอวัยวะ ฉันทุกข์ระทมขมขื่นอยู่ในความเจ็บปวดจากความอาลัยอาวรณ์ จิตใจใกล้แหลกสลาย แต่กลับได้รู้โดยบังเอิญว่าแพทย์หญิงหลิ่วเจินซึ่งเป็นแพทย์เจ้าของไข้กลับเป็นคนที่สามีของฉันเคยแอบรักฝังใจ พวกเขากุเรื่องว่าลูกสาวของฉันสมองตาย เพียงเพื่อล่อลวงให้ฉันเซ็นสัญญา แล้วหลอกเอาหัวใจไปช่วยลูกสาวของคนที่อยู่ในใจไม่เคยลืม เห็นสามีรับลูกสาวหลิ่วเจินออกจากโรงพยาบาล พวกมันทั้งสามหัวเราะพูดคุยอย่างชื่นมื่น ดูเหมือนกับครอบครัวสุขสันต์ ฉันไปประจันหน้าถึงบ้าน กลับถูกสามีกับคนที่เคยแอบรักฝังใจของเขาร่วมมือกันผลักฉันตกบันไดตาย กลับมาอีกครั้ง ฉันกลับมายังวันที่เซ็นสัญญาบริจาค มองดูลูกสาวที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว ฉันก็สาบานในใจ คราวนี้ แม่จะให้ชายโฉดหญิงชั่วชดใช้ให้ลูกด้วยชีวิต

ตอนที่ฉันรักซ่งชูมากที่สุด เขาตกหลุมรักคนอื่น ฤดูหนาวอากาศหนาวมาก ฉันขดอยู่ในผ้าห่มตัวสั่นตลอดทั้งคืน เขากอดผู้หญิงคนอื่น อุ่นเท้าให้เธอ เขาบอกว่าฉันดัดจริต ไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก แต่เขาไม่รู้ว่าฉันกำลังจะตายแล้ว เขาจะไม่ได้เจอฉันอีกต่อไปแล้ว

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง

ศพเปลือยเปล่าของฉันถูกแช่แข็งอยู่ในตู้แช่แข็งสิบสี่วัน ภาพถ่ายความละเอียดสูงที่ไม่ถูกเซ็นเซอร์เหล่านั้นถูกเผยแพร่อย่างกว้างขวางบนอินเทอร์เน็ต เมื่อต้องเผชิญกับข่าวลือมากมาย แม่ของฉันส่งภาพต่อ และเตือนน้องสาวฉันด้วยเสียงอ่อนโยน “วงการบันเทิงมีแต่เน่าเฟะ ลูกอย่าไปที่นั่นเลย อยู่สืบทอดมรดกของมันก็พอแล้ว” “ลูกกับมันต่างกัน ลูกรักของแม่ต้องสะอาดบริสุทธิ์” ที่แท้ท่านก็ลืมไปหมดแล้ว ลืมไปว่าที่ฉันเข้าสู่แวดวง 'เน่าเฟะ' นี้ ก็เพื่อหาเงินมารักษาโรคมะเร็งให้ท่าน

แฟนของผมมักจะหลีกเลี่ยงการเจอหน้าพ่อแม่ของผม จากนั้นเธอก็รับบทเป็นว่าที่เจ้าสาวของแฟนเก่า ไปเจอกับญาติๆ ของแฟนเก่า สถานที่นัดพบยังเป็นเรือนหอที่ผมเตรียมไว้ให้เธอ เพียงแต่เธอคิดไม่ว่า ผมจะเป็นลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของแฟนเก่าเธอ แฟนของผมแสร้งทำเป็นไม่รู้จักผม กอดแฟนเก่าของเธออย่างหวานชื่น: "บ้านหลังนี้สามีของฉันซื้อด้วยเงินสด" ญาติ ๆ ทุกคนต่างชื่นชมความรักใคร่ของพวกเขาทั้งสอง เพียงแต่เธอกลัวว่าผมจะเปิดเผยความจริง เธอเข้ามาเตือนผมว่า “ฉันแค่ช่วยเพื่อนรับมือกับการถูกเร่งรัดให้แต่งงานเท่านั้น ถ้าคุณกล้าก่อกวน เราก็เลิกกัน” ผมทำตามความปรารถนาอวยพรให้เธออย่างจริงใจว่า “ในเมื่อผมกับน้องมีความชอบเรื่องบ้านกับผู้หญิงเหมือนกัน ผมขายส่งอุปกรณ์จัดงานแต่งงาน คิดว่าน้องก็คงจะชอบด้วย งั้นก็ขอมอบให้พวกคุณละกัน” ในที่สุดแฟนสาวก็ลนลาน

เพื่อเอาหัวใจของฉันไปช่วยชีวิตน้องสาวบุญธรรม ฉันถูกพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเองฟ้องจนต้องขึ้นศาล ผู้พิพากษาใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุดดึงความทรงจำของพวกเราออก เพื่อให้คณะลูกขุนทั้งหนึ่งร้อยคนช่วยกันตัดสิน หากการฟ้องร้องสำเร็จ อวัยวะของฉันจะตกเป็นของพ่อแม่ พ่อแม่ของฉันคิดว่าฉันไม่มีทางกล้าขึ้นศาล เพราะสำหรับพวกเขา ฉันเป็นที่ชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด แต่เมื่อความทรงจำของฉันปรากฏขึ้นในชั้นศาล ทุกคนก็พากันร้องไห้! ......

สามีของฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ปริญญาเอก เขาเป็นคนยุติธรรมไม่ลำเอียง นิสัยจิตใจดี กระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง ผู้หญิงที่เขารักเสมอมาขับรถชนคนตาย เพื่อช่วยเหลือผู้หญิงที่เขารักให้พ้นผิด เขาจึงใช้ความรู้ทางการแพทย์ทั้งหมดที่มี นำร่างไร้วิญญาณไปทำเป็นหุ่นจำลอง แล้วตั้งไว้ในห้องทดลอง ขณะที่กำลังจัดการร่างไร้วิญญาณอยู่นั้น เขาก็เห็นว่าภายในท้องนั้นตั้งครรภ์เด็กทารกคนหนึ่งอยู่ เขาที่สุขุมเยือกเย็นมาตลอด ถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ ที่เขาไม่รู้ก็คือ เจ้าของร่างไร้วิญญาณนี้ก็คือฉันเอง และทารกในครรภ์ก็คือลูกของเขา...

ลูกเศรษฐีที่ข่มขืนลูกสาวฉันถูกปล่อยตัวโดยไร้ความผิด เขาหัวเราะเยาะ โยนธนบัตรปึกหนึ่งใส่หน้าฉัน “วันนี้ฉันจะให้เธอได้เปิดหูเปิดตา อะไรที่เรียกว่ามีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง! “ ตอนนั้นฉันอยากฆ่าคน

พี่สาวเป็นที่รักของทุกคน พอนวนิยายของฉันโด่งดัง พี่สาวก็พูดด้วยความอิจฉาว่าเธอก็อยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงเหมือนกัน พี่ชายที่เป็นบรรณาธิการฉันหาว่าฉันขโมยหนังสือของพี่สาวในงานเซ็นหนังสือ สุดท้ายพี่สาวกลายเป็นนักเขียนอัจฉริยะ ส่วนฉันถูกประนามในอินเทอร์เน็ตจนไม่กล้าออกจากบ้าน หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณชายแห่งวงการบันเทิงปักกิ่ง เราสองรักกันดีมาก จนพี่สาวบอกเธอแอบรักเขามาหลายปีแล้ว ก่อนตายเธอแค่อยากเป็นเจ้าสาวของเขาสักครั้ง คุณชายไม่ลังเลที่จะหย่ากับฉัน ไปจัดงานแต่งงานแห่งศตวรรษกับพี่สาว คนในครอบครัวกลัวว่าฉันจะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา ไล่ฉันไปต่างประเทศ พี่สาวยังคิดว่าฉันแย่ไม่พอ ตามมาผลักฉันลงบันได ฉันนอนจนกองเลือดอยู่ แม่แท้ๆก็ยังตำหนิฉันว่า: "แกพูดอะไรที่ไม่ดีอีกแล้วล่ะสิ ไปยั่วโมโหพี่เขาเข้าเหรอ?" ฉันตายจากไปอย่างสิ้นหวัง ลืมตาอีกครั้ง ฉันกลับมาที่วันที่พี่ชายบอกว่าฉันลอกงานเขียน

สามปีก่อน ฉันเป็นสมาชิกทีมสำรวจทางวิทยาศาสตร์ที่มีอนาคตไกลที่สุด แต่หลังจากที่เข้าไปในแอนตาร์กติกา ฉันกลับถูกคนรักของกู้จิ่นเซิน ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นของฉันฆ่าตาย เธอขโมยเสบียงและกรีดใบหน้าของฉันจนเละ ก่อนจะผลักฉันตกเรือ มันน่าเศร้าตรงที่ตอนฉันตาย ฉันกำลังท้องลูกคนที่สองของฉันและกู้จิ่นเซินอยู่ แต่เมื่อทีมกู้ชีพมาถึง เธอกลับกล่าวหาว่าฉันขโมยเสบียงของเธอและกระโดดน้ำหนีความผิดไป กู้จิ่นเซินเป็นคนเขียนรายงานด้วยตัวเอง และลบชื่อฉันออกจากทีมสำรวจ ตั้งแต่นั้นฉันก็กลายเป็นที่รังเกียจของทุกคนในทีม จนกระทั่งสามปีต่อมา ก็มีคนพบศพที่ถูกแช่แข็งเป็นเวลานานของฉัน

ตอนที่ใบแจ้งผลสอบเอ็นทรานส์ส่งมาถึง ฉันไม่สบายไข้สูงจนลุกจากเตียงไม่ไหวกะทันหัน น้องสาวที่ช่วยฉันไปรับใบแจ้งผลสอบถูกลักพาตัวระหว่างทาง ไม่รู้ชะตากรรมเป็นอย่างไร พ่อแม่โกรธแค้นฉันเข้ากระดูกดำ หลังจากที่ฉีกใบแจ้งผลสอบของฉันจะขาดกระจุยกระจาย ก็บังคบให้ฉันเลิกเรียน และเข้าทำงานในโรงงาน ตอนหลัง ฉันถูกลักพาตัวเช่นกัน หลังจากที่หนีเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด ฉันได้ซ่อนตัวในโรงงานร้างและส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พ่อโทรเข้ามา ตะคอกฉันด้วยความโมโหโดยที่ไม่ได้สนใจเลย "สวีจือจือ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าห๊ะ ถึงได้โทรมาล้อเล่นแบบนี้กับพวกฉันในวันครบรอบจากไปของเนี่ยนเนี่ยน" "แกรู้หรือเปล่าว่าฉันกับแม่แกหวังว่าแกน่าจะเป็นคนที่ตายในตอนนั้นมากแค่ไหน" จนวินาทีสุดท้ายก่อนที่ฉันจะตาย เสียงที่ดังอยู่ข้างหูฉันก็ยังคงเป็นคำแช่งด่าของพวกเขา ฉันถูกทำให้กลายเป็นมนุษย์หมู* ถูกทารุณทรมานจนตาย และศพถูกทิ้งไว้ในท่อน้ำเน่า 3 วันเต็มๆ *มนุษย์หมู คือการลงโทษในยุคโบราณ โดยนำคนมาโกนผม ตัดลิ้น ตัดแขนขา ควักลูกตาจนเหลือแค่โพรง รมควันจนหูหนวก และจับไปโยนลงบ่อส้วมจนเนื้อหนังเลอะเทะ แม้แต่พ่อที่เป็นแพทย์นิติเวชที่ทรงคุณวุฒิที่สุดก็ยังจำฉันไม่ได้ และตอนที่น้องสาวพาไอละอ่อนที่หนีตามกันไปในตอนนั้นกลับมาที่บ้าน ก็เป็นตอนที่พ่อเพิ่งใช้เทคนิคคืนสภาพของฉัน พวกเขาคุกเข่าและร้องไห้อยู่ตรงหน้าร่างศพที่เน่าเปื่อยจนแยกไม่ออกของฉันจนหมดสติไป

วันนั้นที่ฉันตาย เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของฉันกับพี่สาวฝาแฝด มีน้ำตาอยู่ที่บริเวณหางตาของเธอ ถูกแฟนหนุ่มของฉันโอบเอาไว้ในอ้อมแขน แม่ของฉันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว โทรศัพท์หาฉันครั้งแล้วครั้งเล่า พี่ชายเดือดดาลยิ่งกว่า ส่งข้อความมาต่อว่า “คนอย่างแก มันใจแคบจริง ๆ ทนเห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้” พ่อที่เอาแต่เงียบขรึมมาตลอดก็ต่อว่าอย่างรุนแรง “แกมันเป็นคนอกตัญญูที่เลี้ยงไม่เชื่อง” ฉันกุมหน้าอก ยังดี ที่ตรงนี้ไม่เจ็บปวดแล้ว...

แม่คะช่วยหนูด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว “แม่คะ ช่วยด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว” เวลาบ่ายสองในวันที่แดดจ้า ก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกสาว ฉันเร่งมือหาหนทางช่วยชีวิตลูกทันที แต่สามีที่รับสายกลับดูไม่ทุกข์ร้อนใจเลยแม้แต่นิด “เสี่ยวหานอารมณ์ไม่ดี ผมพาไปเดินเล่นในสวนสนุกหน่อย คุณจะอะไรนักหนา” เสียงวางสายอย่างเย็นชาจากสามี ทำให้ในใจฉันมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ดีที่สุดพวกคุณควรภาวนาให้ลูกสาวของฉันปลอดภัย

ในวัยเข้าเลขหก ฉันเลือกทางเดินชีวิตใหม่ ในวันครบรอบวันแต่งงาน ฉันกำลังเก็บกวาดบ้านได้เจออัลบั้มภาพถ่ายอัลบั้มหนึ่งเข้า ที่แท้สามีฉันมักจะพาคู่ขาของเขาไปถ่ายรูปแต่งงานในวันนี้ทุกๆ ปี ตั้งแต่อายุสี่สิบถึงหกสิบปี จากผมดำจนกลายเป็นผมหงอก ตลอดยี่สิบปีไม่เคยขาดหาย ด้านหลังภาพถ่ายยังมีลายมือของสามีฉันที่เขียนไว้ว่า ‘แด่สุดที่รักของผม’ ในเมื่อคนที่เขารักไม่ใช่ฉันอีก ฉันก็ไม่จำเป็นต้องคนรับใช้ให้เขาต่อไป เลี้ยงลูกแล้วตามด้วยเลี้ยงหลาน อยู่แบบมึนงงมาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว จะเปลี่ยนตัวเองตอนนี้ก็ยังไม่สาย

ข้าเป็นหมอหญิงคนหนึ่ง ตอนที่ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ได้ช่วยชีวิตฮ่องเต้ที่บาดเจ็บสาหัส เขาตกหลุมรักข้าตั้งแต่แรกเห็น พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อแต่งข้าเป็นภรรยา เพื่อข้าแล้ว เขายอมขับไล่นางสนมในวังหลังออก แต่งตั้งข้าเป็นฮองเฮาโดยไม่สนใจคำทัดทานของผู้คน สัญญากับข้าว่าจะรักเพียงข้าผู้เดียวตลอดชาติภพ แต่หลังจากข้าเป็นฮองเฮามาได้เจ็ดปี เขากลับพาตัวบุตรสาวจากจวนแม่ทัพเจิ้นกั๋วเข้ามาในวัง มอบความรักความโปรดปรานให้ทุกวัน แล้วยังพระราชทานปิ่นหงส์ที่เป็นของฮองเฮาให้นางอีก ข้าเห็นดังนั้นก็เขียนจดหมายไปหาท่านอาจารย์ “อาจารย์ ท่านกล่าวถูกต้องแล้ว ใต้หล้านี้บุรุษล้วนโลเลหลายใจ ฮ่องเต้ก็มิต่างกัน สามวันหลังจากนี้ ข้าจะแกล้งตายแล้วหนีออกจากวัง นับแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะติดตามอยู่ข้างกายท่าน ไม่จากไปไหนอีก”