อารมณ์ครอบครัว

แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ โดนแม่สามีจัดการจนวิ่งหางจุกตูด แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ ให้ฉันหย่ากับเขา ฉันแค่ต้องการยืนยันความจริงแล้วค่อยจัดการ ถ้ามันเป็นความจริงฉันต้องรักษาสิทธิประโยชน์ของตัวเองเอาไว้ ท่านกลับทำลายนิทรรศการภาพวาดที่ฉันจัดเตรียมด้วยน้ำพักน้ำแรงมาเป็นเวลาสามปี หาว่าฉันเป็นผู้หญิงหากินกับผู้ชายต่อหน้าคนอื่น "อาศัยเงินผู้ชายมาจัดนิทรรศการ แกต่างอะไรกับพวกกะหรี่ขายตัว?" "ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ เพื่อให้แกไปหากินกับผู้ชายเหรอ ทำไมแกถึงน่ารังเกียจแบบนี้!" ท่านใช้มีดกรีดภาพวาดมูลค่าห้าสิบล้านของฉัน แล้วยังมาบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อฉัน หวังว่าฉันจะกลับตัวกลับใจ ยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ฉันกุมมือที่เลือดไหลอาบของฉันกล่าวอย่างเน้นย้ำทีละคำ "กลับตัวกลับใจที่แม่พูดถึง ก็คือให้หนูหย่ากับสามีประธานที่แต่งงานกันตามกฎหมายโดยไม่เอาทรัพย์สินอะไรเลย" "แล้วไปแต่งกับผู้ชายไม่เอาไหนวัย 45 ที่เคยหย่าแถมมีลูกติด เงินเดือนไม่เกินหนึ่งหมื่นห้าพันบาท แถมยังต้องให้หนูซื้อบ้านออกค่าสินสอดเองน่ะเหรอ!"

น้องชายสามียืนกรานอยากจะไปเที่ยวพักผ่อนที่ชายหาดฮาวายในวันคริสต์มาส ฉันจึงตัดสินใจพาทุกคนในครอบครัวไปเที่ยวด้วยกัน เมื่อน้องสาวคนสนิทของสามีรู้เรื่องนี้ เธอจึงอยากพาลูกไปเที่ยวกับพวกเราด้วย เขาซื้อตั๋วเครื่องบินโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่กลับขอให้ฉันขับรถขนสัมภาระไป เดิมทีฉันคิดว่าทุกคนในครอบครัวจะช่วยพูดให้ฉัน แต่พวกเขากลับสนับสนุนการตัดสินใจของสามีฉัน โอเค ได้ ถ้าอย่างนั้นเราก็ต่างคนต่างอยู่แยกทางกันไปเลย แต่ทุกคนในครอบครัวของพวกเขากลับเริ่มกลัว...

เพื่อที่จะช่วยคนรักของเขาแล้ว เฉินจืออี้ได้ไปหาซื้อศพของผู้หญิงในสภาพไม่สมบูรณ์แบบจากตลาดมืด จากนั้นเขาจัดการควักไตออกจากร่างศพนำมาเปลี่ยนให้คนรักด้วยตัวเอง เพื่อหลบหนีการตามล่าของตำรวจ เขาจึงโยนศพลงไปในสระกรดซัลฟิวริกเพื่อทำลายหลักฐาน เพียงแต่เขาไม่รู้ว่า เจ้าของศพร่างนั้นคือฉัน

“เวยเวย ในครอบครัวช่วยลูกจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ลูกก็ใกล้จะหายป่วยแล้วด้วย ลูกเต็มใจจะกลับมาแต่งงานที่เมืองหลวงไหม?” “ถ้าไม่เต็มใจ แม่จะไปคุยกับพ่อของลูก ให้ยกเลิกเรื่องงานแต่งครั้งนี้” ในห้องเงียบสนิท ซ่งสือเวยทำได้เพียงฟังเสียงอีกฝ่ายเงียบ ๆ ขณะที่ปลายสายคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “หนูเต็มใจจะกลับไปแต่งงานค่ะ” แม่ซ่งที่อยู่ปลายสายถึงกับชะงัก ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกตกลงแล้วเหรอ?” ซ่งสือเวยมีน้ำเสียงราบเรียบ “ตกลงค่ะ แต่หนูยังต้องการเวลาอีกนิดหน่อยเพื่อจัดการเรื่องทางฝั่งไห่เฉิงให้เรียบร้อย หนูจะกลับไปภายในครึ่งเดือน แม่ก็เตรียมงานแต่งให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ” หลังพูดจบก็กำชับอีกสองสามประโยค เธอจึงวางสาย

"คุณอัน คุณแน่ใจหรือว่าต้องการยกเลิกข้อมูลประจำตัวทั้งหมดของคุณงั้นเหรอ หลังจากที่คุณยกเลิกแล้ว บุคคลนี้จะไม่มีตัวตนในโลกนี้อีก และทุกคนจะไม่สามารถตามหาคุณเจอเลยนะ" อันยีเซี่ยเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างแน่วแน่ "ค่ะ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือไม่ให้ใครตามหาฉันเจอ" ทางปลายสายนั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับทันทีว่า "ได้ค่ะ คุณอัน คาดว่าขั้นตอนการยกเลิกจะเสร็จสิ้นภายในครึ่งเดือน กรุณาอดทนรอหน่อยนะคะ"

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง

สามีจงใจพาลูกชายของฉันไปช่วยตบตาเพื่อกินฉันวกับรักแรก ระหว่างทางยังใช้เขาที่อายุแค่หกขวบไปซื้อยาทาร้อนลวก แต่เจอโรคจิต ลูกชายถูกแทงตายทันที หัวใจของฉันเจ็บปวดเหมือนถูกบีบรัด มองดูยาทาร้อนลวกในมือของลูกชาย ฉันร้องไห้ไม่หยุด สามีของฉันโทรมาถามฉันว่า "สวี่เจี๋ย เธอนี่สอนลูกได้ดีเหลือเกินนะ! ทำน้ำร้อนลวกเวยเวยยังไม่ขอโทษอีก ให้เขากลับมาเดี๋ยวนี้”